You are currently browsing the tag archive for the ‘Γ. ΚΑΛΑΜΑΤΙΑΝΟΥ — Θ. ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ’ tag.
Γρηγόριος Ξενόπουλος
Μεγάλη ἑορτὴ εἰς τὸν δροσερὸν καὶ ἀνθοστόλιστον κῆπον.
Ἄνθη εἰς τὰ δένδρα ἄνθη εἰς τοὺς θάμνους, ἄνθη εἰς τὴν χλόην, ἄνθη παντοῦ. Τὰ χρώματα συνδυάζονται ἐναρμονίως μὲ τὰ ἀρώματα.
Αἱ κατακόκκιναι παπαροῦναι ἀδελφώνονται μὲ τὰς λευκὰς μαργαρίτας καὶ τὸ βαρὺ ἄρωμα τῶν κρίνων μὲ τὴν λεπτὴν εὐωδίαν τῶν ρόδων.
Καὶ ἡ πρωϊνὴ δρόσος κατακοσμεῖ τὰ φύλλα καὶ τὰ πέταλα μὲ ἀδάμαντας, μὲ τοὺς ὁποίους παίζουν φαιδρῶς αἱ πρῶται ἀκτῖνες τοῦ ἡλίου.
Δημ. Μπαλᾶνος
Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ προσέφερεν ἀνεκτιμήτους ὑπηρεσίας εἰς τὸ Ἔθνος ὄχι μόνον κατὰ τοὺς χρόνους τῆς δουλείας, ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴν ἐπανάστασιν τοῦ 1821, ὅτε ἐπρωτοστάτησεν.
Ἄπειροι εἶναι οἱ κληρικοί, οἱ ὁποῖοι ἐσφάγησαν ὑπὸ τῶν Τούρκων κατὰ τὴν διάρκειαν τοῦ Ἀγῶνος. Μόλις διεδίδετο ἡ φήμη περὶ μελετωμένης ἐξεγέρσεως, ἡ μανία τῶν Τούρκων ἐξέσπα κατὰ τῶν Ἱεραρχῶν τῆς Ἐκκλησίας.
Πρῶτον θῦμα τῆς τουρκικῆς θηριωδίας ἔπεσε κατὰ τὴν 10ην Ἀπριλίου 1821, ἡμέραν τοῦ Πάσχα, ὁ σεπτὸς Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Γρηγόριος ὁ Ε΄. Μετ’ αὐτοῦ συνεμαρτύρησαν καὶ οἱ Μητροπολῖται Ἐφέσου Διονύσιος,Νικομηδείας Ἀθανάσιος, καὶ Ἀγχιάλου Εὐγένιος.
Ὁ παπα-Χαράλαμπος μὲ τὰ ἀσημένια μαλλιὰ καὶ γένεια καὶ τὸ σεβάσμιον πρόσωπον εἶχε τελέσει εὐλαβῶς τὴν λειτουργίαν τῶν Φώτων. Εἶχεν ἁγιάσει μὲ τὸν Σταυρὸν τὸ ὕδωρ καὶ μὲ αὐτὸ το ποίμνιόν του.
Ἡ λειτουργία εἶχε πλέον τελειώσει, ἀλλὰ τὸ ἔργον τοῦ ἀγαθοῦ ἱερέως δὲν εἶχεν ἀκόμη λήξει. ῎Επρεπε νὰ φέρῃ εἰς τέλος καὶ μίαν ἄλλην ἱερὰν συνήθειαν τοῦ τόπου: Νὰ ἁγιάσῃ τὰ νεοὰ καὶ τὰ κτήματα.
Μὲ τὸν Σταυρὸν καὶ τὸ βιβλίον τῶν εὐχῶν εἰς τὰς χεῖρας ἐξεκίνησε διὰ τὸν μικρὸν ποταμὸν τοῦ χωρίου· ἐκύλιε τὰ ἣσυχα νερά του ὄχι καὶ πολὺ μακρὰν ἀπὸ τὴν ἐκκλησίαν.
.
Ἀξιωματικοὶ καὶ ὁπλῖται,
῾Ο Διοικητής σας Συνταγματάρχης Δαβάκης Κωνσταντῖνος τραυματισθεὶς ἀναγκάζεται ν’ ἀποχωρισθῇ προσωρινῶς ὑμῶν.
Σᾶς ἀπευθύνει τὰ συγχαρητήριά του καὶ τὰς εὐχαριστίας του, διότι ἐπὶ τρία συνεχῆ ἡμερονύκτια, 28-29-30 Ὀκτωβρίου 1940, ὑπὸ κλιματολογικὰς συνθήκας δυσμενεστάτας, ὑπὸ τακτικὴν κατάστασιν μειονεκτικήν,μὲ ἐλάχιστον πυροβολικόν, μὲ ἀνεπαρκῆ πυρομαχικὰ ἐκρατήσατε ἀμυντικὸν ἀγῶνα ἐπιτυχῆ ἐναντίον ἑξαπλασίων ἐκλεκτῶν ἰταλικῶν δυνάμεων.
Μετὰ σύντομον ἀναδιοργάνωσιν τὴν νύκτα τῆς 30ῆς πρὸς τὴν 31ην ἐκινήθητε ἐμπρὸς καὶ ἐνηργήσατε ἐπὶ τριήμερον ἀντεπίθεσιν ὁρμητικὴν καὶ θαρραλέαν μέχρι τῶν ἐχθρικῶν θέσεων, τὰς ὁποίας καὶ κατελάβατε κατόπιν ἀγῶνος ἐκ τοῦ σύνεγγυς.
«Νὰ μὴ βγαίνω ἀπ’ τὰ Γρεβενά;
Μήπως εἶμαι Μητροπολίτης μόνο στὰ Γρεβενά;
Τὰ χωριά μου θὰ μείνουν χωρὶς τὸν πατέρα τους;»
Μητροπολίτης Γρεβενῶν Αἰμιλιανὸς
***
ΓΡΕΒΕΝΑ
ΟΤΑΝ, μικρὸ παιδὶ ἀκόμα, ἄκουγα στὰ κλέφτικα τραγούδια καὶ τ’ ὄνομα τῶν Γρεβενῶν, τὰ φανταζόμουνα σκαρφαλωμένα στὰ κατσάβραχα τῆς Πίνδου, ἐκεῖ στ’ ἀπάτητα λημέρια τοῦ Ζιάκα κι ὅλης τῆς δοξασμένης κλεφτουριᾶς τοῦ 21.
Φοβοῦμαι ἀλήθεια, ὅτι πολλὰ Ἑλληνόπουλα δὲν ἔχουν ἀκούσει οὔτε τ’ ὄνομα τῆς ἀρματωλικῆς οἰκογενείας τῶν Ζιακέων καὶ τὰ κλέφτικα τραγούδια, τ’ ἀφιερωμένα σ’ αὐτούς.
Τέσσερα ἀδέρφια βρέθηκαν στὸ μεγάλο χαλασμὸ τοῦ Μεσολογγιοῦ. Γιὰ τὸν ἀρματωλὸ Γιαννούλα Ζιάκα τραγουδᾶμε ἀκόμα στὴ Ρούμελη:
῾
Ο γαλανὸς μικρὸς λιμὴν τῆς Τήνου, ἡμικύκλιον ἀπὸ λευκοὺς οἰκίσκους, στρογγυλὰς καμάρας καὶ μικρὰν προκυμαίαν, ὅπου τὸ κῦμα κτυπᾷ μὲ μεταλλικὸν ἦχον τὰ ᾀσματάκια του, εἶναι γεμᾶτος θόρυβον, κίνησιν, ζωήν.
Παντοῦ γαλανόλευκοι σημαῖαι!…
Ἀτελείωτον ἀνέμισμα ἀπὸ ταινίας λευκὰς καὶ γαλανὰς παιγνιδίζει εἰς τὸν ἀέρα.
Θαλαμηγοί, ἐμπορικὰ ἀτμόπλοια, ἱστιοφόρα κυκλαδικά, κυπριακά, σαμιώτικα, κρητικὰ κι ἀπὸ κάθε ἄλλην γωνίαν ἑλληνικῆς θαλάσσης ἁπλώνουν σήμερον μὲ ὅλην τὴν εὐλάβειαν τῆς ψυχῆς των τὴν γαλανόλευκον σημαίαν.
Ἕν ἀπὸ τὰ πολεμικὰ ἔχει ἀγκυροβολήσει ἔξω, διότι δὲν χωρεῖ εἰς τὸν λιμενίσκον, καὶ ἡ μελανὴ κατατομή του μὲ τοὺς ὑψηλοὺς πύργους καὶ τὰ μεγάλα τηλεβόλα ζωγραφίζεται εἰς τὸ γαλανὸν τῆς θαλάσσης, ὡσὰν πλωτὸν φρούριον ριζωμένον μέσα εἰς τὰ βαθέα νερά.
-Γιατί, μαμά μου,τὴ στιγμή, ποὺ κάνω ἐλεημοσύνη,
νοιώθω στὰ στήθη μου γλυκειὰ κι ἀτέλειωτη χαρά,
κι ὅταν τὸ χέρι μου κρυφὰ τὸν ὀβολό του δίνη,
γιατί νομίζω πὼς πετῶ μ’ ἀγγελικὰ πτερά;
***
-Παιδί μου, κάθε ἄνθρωπος, ὅπου στὸν κόσμο μένει,
ἀπ’ τὴ στιγμή, ποὺ ἔρχεται στὴ γῆ νὰ γεννηθῆ,
ὥς τὴ στιγμὴ τὴν ὕστερη, ποὺ φεύγει καὶ πεθαίνει,
ἔχει ἓνα φύλακ’ ἄγγελο, ποὺ τὸν ἀκολουθεῖ.
Προφυλακὲς Ὀλύτσικα Ἠπείρου, 24 Δεκεμβρίου 1912.
Ὅλοι ὑπερήφανοι. Ξαστεριά· κλαράκι δὲν κουνιέται.
Τὸ φεγγάρι φωτίζει καθαρά, κατακάθαρα τὰ βουνὰ τῆς Μανωλιάσας καὶ τοῦ Ὀλύτσικα, ποὺ τέτοια ὥρα μᾶς φαίνονται διπλὰ στὸν ὄγκο καὶ στὸ ὕψος.
Μπορεῖ κανεὶς νὰ διακρίνη τὶς προφυλακές μας ἐπάνω σ’ αὐτά, σωροὺς ἀπὸ φαντάρους ριγμένους τὸν ἕνα ἐπάνω στὸν ἄλλο, νὰ ξεκουράζωνται στὴν ἀστροφεγγιά, ποὺ εἰναι γι’ αὐτοὺς πολύτιμη· γιατὶ δὲν ἀφήνει τοὺς Ἀρβανίτες νὰ μεταχειριστοῦν ἕναν ἀπὸ τοὺς φοβεροὺς τρόπους ποὺ ξέρουν, τὸν αἰφνιδιασμό, γιὰ νὰ φτάσουν στὴ γραμμὴ καὶ νὰ τοὺς ἐπιτεθοῦν.
Θ’ ἀναπαυτοῦν ἀπόψε.
Ποῦ καὶ ποῦ κανένας ἀπὸ τοὺς στρατιῶτες μας πετιέται ξαφνικὰ καὶ δός του ἐπάνω κάτω νὰ ζεστάνη λίγο τὸ παγωμένο του κορμί.
Τὴν 28ην Δεκεμβρίου τοῦ ἔτους 1803 ἡ ἑλληνικὴ ἱστορία ἔχει νὰ παρουσιάσῃ μοναδικὸν εἰς ὅλον τὸν κόσμον γεγονός.
Ἄγριος καὶ παγερὸς βορρᾶς μὲ ἄφθονον χιόνα ἐμάστιζε τὰ ἠπειρωτικὰ βουνά· ψυχὴ δὲν ἐτόλμα νὰ ἐξέλθῃ τῆς θύρας.
Καὶ ὅμως ὀλίγοι ἀνδρεῖοι Σουλιῶται μὲ τὰς οἰκογενείας των ἐμάχοντο ἀπηλπισμένοι εἰς τὸ Ζάλογγον τῆς Ἠπείρου ἐναντίον τῶν στρατευμάτων τοῦ Ἀλῆ ὑπὲρ τῆς ἐλευθερίας των. Φεύγοντες ἀπὸ τὴν ἡρωικὴν πατρίδα των, κατόπιν συνθήκης, δὲν ἐπρόφθασαν νὰ ἀσφαλισθοῦν εἰς ἔδαφος φιλικὸν καὶ κατεδιώχθησαν δολίως.
Κλεισμένοι λοιπὸν εἰς τὴν ὁμώνυμον μονὴν τοῦ ἀποτόμου ἠπειρωτικοῦ ὄρους Ζαλόγγου προσπαθοῦν νὰ ἀντιστοῦν. Ὀλίγοι μόνον ἐσώθησαν κατόπιν ἡρωικῆς ἐξόδου.
Ἀφῆκες κάθε χώρα μακρινὴ καὶ κάθε γῆ,
ποὺ τῆς ζωῆς ὁ πόλεμος σ’ ἐκράτει,
κι ἐπάνω εἰς τῶν ὠκεανῶν τὰ πλάτη
ἔτρεξες στῆς πατρίδος τὴν κραυγή.
***
῏Ηρθες ἀπὸ τὴν Ρούμελη καὶ τὸ Μωριᾶ,
μέσ’ ἀπὸ τὰ λαγκάδια σου τ’ ἀγαπημένα,
ἦρθες ἀπὸ τὰ νησιὰ τὰ μυροβολημένα,
ποὺ λούζονται στὸ κῦμα τοῦ βοριᾶ.
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια