5 Μαΐου 2012, το «σπιτάκι» βάζει το τελευταίο του κεραμίδι και ανοίγει δειλά την πόρτα του στο διαδίκτυο.

Και τώρα τι κάνουμε σκέφτηκα. Ομολογώ πως στην αρχή ήμουν λίγο χαμένη και πολύ επιφυλακτική για το περιεχόμενο των αναρτήσεών μου.

Μετά σκέφτηκα λιγάκι και το αποφάσισα, θα ξεκινούσα με κάτι απλό. Με παραδοσιακές συνταγές του τόπου μας και συμβουλές για το σπίτι.

Έγραφα και κάποια δικά μου κείμενα κομμάτια της ζωής μου «τα αφιερωμένα»… και κάποια παραμύθια που τόσο αγαπώ, γιατί το παιδί μέσα μου δεν λέει να μεγαλώσει.

Ο καιρός κυλούσε αλλά κάτι μου έλειπε. Άρχισα να αναρτώ ιστορικά θέματα. Αλλά και πάλι κάτι έλειπε από το «σπιτάκι». Μια σπίθα.

Νοέμβριος 2015 ξημέρωνε η γιορτή των Αρχαγγέλων και έτσι ξεκίνησα το συναξάρι της ημέρας, το Ευαγγέλιο της Κυριακής και όλα άλλαξαν, το «σπιτάκι» άρχισε να βρίσκει τον δρόμο του. Και ήταν η σπίθα που αναζητούσα.

18 Απριλίου 2014 δημοσίευσα (τι σύμπτωση) από ένα παλιό Αναγνωστικό του 1966 ένα κείμενο του Γρηγορίου Ξενόπουλου. Ο τίτλος «Παιδική Πασχαλιά».

Και τότε το «σπιτάκι» άρχισε να ζεσταίνεται και να βρίσκει το δρόμο του. Από τις αναρτήσεις μου κατάλαβα ότι δεν γνώριζα σχεδόν τίποτα. Και από αυτές διαβάζοντάς τες έμαθα και ακόμη μαθαίνω .

Όταν διάβαζα δε και τα σχόλιά σας συνειδητοποίησα ότι πήγαινα ακόμα στο νηπιαγωγείο.

Σας χιλιοευχαριστώ που χάρη σε σας «αναπνέει» ακόμα το «σπιτάκι».

Τώρα δεν σας υπόσχομαι για του χρόνου, γιατί δεν ξέρω.

Μπορεί το «σπιτάκι» να ταξιδεύει μονάχο του, γιατί ο καλός Θεός να θέλει να πάρω τον δρόμο της επιστροφής και να ανταμώσω τους δικούς μου ανθρώπους. Τους πεθύμησα και λιγάκι!

Σας ευχαριστώ για αυτό το ταξίδι των δώδεκα χρόνων, είστε η καλύτερη συντροφιά! Να έχετε την υγειά σας!

Χριστός Ανέστη!

Μέλια.

Εικόνα από: Pinterest

το «σπιτάκι της Μέλιας»

άσπρα λουλούδια