Ότι καλύτερο για να ξεκινήσει χαρούμενα η μέρα μας!
Μου το έστειλε μια πολύ αγαπημένη φίλη και μου έφτιαξε τη διάθεση, τη μέρα και το κυριότερο… χαμογέλασε η ψυχή μου!
Και την ευχαριστώ πολύ για όλα!
Άγιος Λουκάς Κριμαίας
Το τριαντάφυλλο δεν μιλάει αλλά μοσχοβολάει δυνατά.
Το ίδιο και εμείς πρέπει να μοσχοβολάμε, να εκπέμπουμε την Πνευματική ευωδία, την ευωδία του Χριστού.
Να ακούγεται από μακριά το άρωμα των πράξεών μας – καλών, καθαρών, δίκαιων και γεμάτων Αγάπη.
Μόνο έτσι μπορεί να φανερωθεί η Βασιλεία του Θεού η οποία υπάρχει μέσα στην καρδιά μας, να φανερωθεί όχι εν λόγω αλλά εν δυνάμει.
της Λίνας Μπόγρη-Πετρίτου*
Δεν είναι και πολλά τα χρόνια που πέρασαν από τότε που οι γειτονιές ήταν ακόμα ζωντανές, και οι γειτόνισσες έκαναν γειτονικό καθισμένες μπροστά στις αυλόπορτες, που τα παιδιά έτρεχαν τριγύρω τους, παίζοντας κυνηγητό, πινακωτή και ξυλίκι.
Τότε που οι νέοι και οι νέες, περίμεναν πώς και πώς να ʼρθουν οι μικρές προφητικές γιορτές για να ξεδώσουν και να χαρούν, προκαλώντας την τύχη να τους δείξει τα «σημάδια» για την ή τον σύντροφο της ζωής τους, βάζοντας τα ριζικά στον Κλήδονα με τ’ αμίλητο νερό!
Ἁγ.Λουκᾶ Κριμαίας
Στήν ἱστορία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ὑπάρχουν μόνο δύο σημαντικά γεγονότα, τά ὁποῖα ὁ Θεός τά ἀναγγέλλει μέσω τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ. Καί αὐτά εἶναι ἡ Γέννηση τοῦ Προαιώνιου Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ κατά σάρκα καί ἡ γέννηση τοῦ Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ τοῦ Ἰωάννου, τοῦ μείζονος «ἐν γεννητοῖς γυναικῶν» (Ματθ. 11, 11), σύμφωνα μέ τό λόγο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τήν γέννηση τοῦ Προδρόμου ἀκολουθεῖ καί τό θαῦμα τῆς λύσεως τῆς γλώσσας τοῦ πατέρα του Ζαχαρία, τήν ὁποία ἔδεσε ὁ Ἀρχάγγελος γιατί δέν πίστεψε στά λόγια του.
Τίποτα στη ζωή δεν είναι δεδομένο. Τίποτα. Εκτός απ’την αγάπη Του, όλα τ’άλλα είναι μια συνεχόμενη εναλλαγή. Δες τη φύση, πώς όλα εναλλάσσονται. Τα φύλλα των δέντρων πώς ανθίζουν την άνοιξη και πώς το φθινόπωρο πέφτουν. Πώς τα βουνά είναι καταπράσινα το καλοκαίρι και ντυμένα με λευκό πέπλο το χειμώνα.
Κι η ζωή μας είναι κάπως έτσι. Μια γελάμε, μια κλαίμε. Τη μια ελπίζουμε πως όλα θα πάνε καλά, την άλλη κλυδωνιζόμαστε απ’της απελπισίας τα κύματα. Υπάρχουν στιγμές που νιώθουμε βασιλιάδες κι άλλες που, σαν φυγάδες κυνηγημένοι, τρέχουμε να ξεφύγουμε απ’τη μοναξιά.
π.Λίβυος
Πίσω από τα σύννεφα υπάρχει ο ήλιος. Κάτω από την τρικυμία ο ατάραχος βυθός. Πίσω από τις λέξεις η σιωπή.
Πίσω απο την τύχη ο Θεός, κι απ την ατυχία ένα βαθύτερο σχέδιο.
Πέρα από την θλίψη η χαρά κι από το δάκρυ το γέλιο.
Όλα αλλάζουν, όλα ρέουν, όλα πορεύονται, προς την δόξα της βασιλείας Του.
«Εάν μη ο κόκκος του σίτου πεσών εις την γην αποθάνει αυτός μόνος μένει’ εάν δε αποθάνει, πολύν καρπόν φέρει».Τα λόγια τούτα του Κυρίου βρίσκουν πλήρη την εφαρμογή τους στη ζωή της Αγίας μας Εκκλησίας.
Ένας πιστός αποφασίζει να προσφέρει τη ζωή του «θυσίαν ζώσαν ευάρεστον τω Κυρίω» και αμέσως εκατόν άλλοι πιστοί φυτρώνουν στη θέση του. Φυτρώνουν αποφασισμένοι κι έτοιμοι να θυσιάσουν κι αυτοί τη ζωή τους για τη δόξα του Χριστού.
Τό καλοκαίρι ἔφθασε, μέ τίς ὀμορφιές, τίς χάρες, ἀλλά καί μέ τούς πειρασμούς του.
Πρέπει λοιπόν, ὅσοι «πλεύσουμε» στά καταγάλανα νερά, νά ἀποφύγουμε τόσο τούς «σκοπέλους», ὅσο καί τούς «ὑφάλους», πού μπορεῖ νά συναντήσουμε κατά τό καλοκαιρινό μας ταξίδι: τηλεόραση, κοσμική διασκέδαση, συγχρωτισμός.
Μέ πυξίδα μας τήν προσευχή καί τή μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς, μέ ἄγκυρα τήν ἐλπίδα μας στό Θεό, μέ ὅπλο τήν πίστη μας, ἄς χαροῦμε αὐτή τήν ἐποχή τῆς ξεγνοιασιᾶς, χωρίς νά ἀφήσουμε τούς καλοκαιρινούς πειρασμούς νά πληγώσουν τήν καρδιά μας καί τήν ψυχή μας.
Εικόνα της Αγίας Παρασκευής άρχισε να κλαίει στην Εκκλησία Fair, που βρίσκεται στο ιστορικό κέντρο του Ταργκοβίστε.
Η εικόνα του Αγίας Παρασκευής άρχισε να κλαίει από τη Δευτέρα το μεσημέρι στις 19-6-2017. Πιστοί προσευχόντουσαν όταν ξαφνικά, παρατήρησαν δάκρυα στο πρόσωπο της Αγίας.
Η είδηση εξαπλώθηκε γρήγορα και εκατοντάδες έσπευσαν να προσκυνήσουν την θαυματουργή εικόνα. Πολλοί πιστεύουν ότι αυτό είναι ένα θεικό σημάδι, πριν από μια δύσκολη κατάσταση.
Ὁ ἅγιος Παυλίνος γεννήθηκε στὰ μέσα τοῦ 4ου αἰῶνος στὴν πόλη Μπορντὼ τῆς Γαλλίας. Ἀνήκει στοὺς ἐπιφανεῖς Ἁγίους τῆς Δύσεως πρὸ τοῦ Σχίσματος. Οἱ ρίζες του ἦσαν ἀριστοκρατικές.
Καταγόταν ἀπὸ ρωμαϊκὸ τιμημένο, ἔνδοξο γένος. Ἦταν καὶ πάμπλουτος, ἀφοῦ ἀπέραντες ἐκτάσεις τῆς Γαλατίας, τῆς Καμπανίας καὶ τῆς Ἱσπανίας ἦταν δικές του.
Μαζὶ μὲ τὴ δόξα καὶ τὰ πλούτη ὁ Παυλίνος διέθετε καὶ σπάνια μόρφωση μὲ ὑψηλὸ ποιητικὸ τάλαντο, ποὺ τὸν εἶχε κατατάξει στοὺς μεγαλύτερους ποιητὲς τῆς Δύσεως.
Κάποτε θὰ ἐρχόταν ἡ στιγμὴ γιὰ τὴν Εὐρώπη νὰ συνειδητοποιήσει τὶς ρίζες της, ἀφοῦ δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει σὰν αὐτόνομη μονάδα, χωρὶς κάποιο θεωρητικὸ ὑπόβαθρο.
Ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν Ἑλλάδα ἡ στιγμή, νὰ ἀποφασίσει ἂν θὰ μείνει ἀπομονωμένη στὶς δικές της ἀξίες ἢ θὰ ἐνταχτεῖ σὲ ἕνα εὐρύτερο σύνολο μὲ ὀφέλη πρακτικῆς φύσεως ἀναμφισβήτητα, ἀλλὰ καὶ μὲ τὸν κίνδυνο νὰ ἀλλοιωθεῖ ἡ φυσιογνωμία της.
Ἀπ᾽ αὐτὴ τὴν ἄποψη, τὸ ὁμολογῶ, εἶμαι ἀπομονωτικός. Μία ζωὴν ὁλόκληρη ἀγωνίστηκα γιὰ αὐτὸ ποὺ λέμε Ἑλληνικότητα καὶ ποὺ δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο παρὰ ἕνας τρόπος νὰ βλέπεις καὶ νὰ αἰσθάνεσαι τὰ πράγματα.
Πρόσφατα σχόλια