Ότι καλύτερο για να ξεκινήσει χαρούμενα η μέρα μας!
Μου το έστειλε μια πολύ αγαπημένη φίλη και μου έφτιαξε τη διάθεση, τη μέρα και το κυριότερο… χαμογέλασε η ψυχή μου!
Και την ευχαριστώ πολύ για όλα!
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Νίκος Ανδρεαδάκης
Είμαι νέος, με οικογένεια, έχω όλη την ζωή μπροστά μου…
Λόγω επαγγέλματος έχω την δυνατότητα να φύγω, να δουλέψω στο εξωτερικό και να βγάλω καλά λεφτά…
Είναι βλακεία να μην το κάνω όσο είναι ακόμα καιρός…
Να κάθομαι και να χαραμίζομαι εδώ στην ψωροκώσταινα… Πρέπει να φύγω για να εξασφαλίσω το μέλλον των παιδιών μου τουλάχιστον…
Ο μοναχός ήρθε στο Γέροντα του με κάποιο τρόπο και είπε:
«Πάτερ, πόσες φορές έχω έρθει σε σας, μετανοιωμενος από τις αμαρτίες μου, πόσες φορές με έχετε διδάξει συμβουλές, αλλά δεν μπορώ να βελτιώθω . Τι καλό είναι για μένα να έρχομαι σε σας, αν μετά τις συνομιλίες μας, πάλι πέφτω στις αμαρτίες μου;
Ο γερων απάντησε: «Γιε μου, πάρτε δύο πήλινα δοχεία – ένα με μέλι και ένα άδειο.
Στη συμβολή των ορέων της Ιθώμης και της Εύας (Ἁγίου Βασιλείου) και ενδιάμεσα στα χωριά Αρχαία Μεσσήνη (Μαυρομμάτι) και Βαλύρα του Δήμου Ιθώμης, υψώνεται τεράστιο και μεγαλοπρεπές το Ιστορικό Μοναστήρι του Βουλκάνου, το οποίο ιδρύθηκε το 17οαιώνα.
Το όνομά του «Βουλκάνος» και παλαιότερα «Βουρκάνο», «Δορκάνο» και «Βουλκάνη», το οφείλει κατά πάσα πιθανότητα σε βυζαντινό άρχοντα ή κτίτορα, στον οποίο ανήκε η περιοχή πέριξ του όρους Ιθώμη.
Τῆς Ἀγγελικῆς Φράγκου
Τὸ περιστατικὸ διαδραματίστηκε πάνω ἀπ’ τὴ Θεσσαλονίκη, κατὰ τὸν ἑλληνοϊταλικὸ πόλεμο τοῦ 1940. Ἦταν Νοέμβρης μήνας. Μόλις ἔκανε τὴν ἐμφάνισή του τὸ Ἰταλικὸ σμῆνος πάνω ἀπὸ τὴν πόλη ἄρχισε μία συγκλονιστικὴ ἀερομαχία.
Τὰ ἑλληνικὰ ἀεροπλάνα ἐφορμοῦσαν μὲ τέτοια τόλμη, ποὺ τὸ Ἰταλικὸ σμῆνος γρήγορα διαλύθηκε καὶ δὲν μπόρεσε νὰ φθάσει συντεταγμένο πάνω ἀπὸ τὸν στόχο του, τὸ λιμάνι.
Οἱ Ἰταλοὶ πανικοβλήθηκαν. Δὲν περίμεναν τέτοια σφοδρὴ ἀντεπίθεση. Καὶ μάλιστα ἀπὸ ἀεροπλάνα ἀπηρχαιωμένα γιὰ τὴν ἐποχὴ ἐκείνη. Κάποια στιγμὴ ὁ Μαρίνος Μητραλέξης διεπίστωσε ὅτι εἶχε ἐξαντλήσει ὅλα τὰ πυρομαχικά του.
της Γεωργίας Χαβατζόγλου*
Για μένα η Αφρική ξεκίνησε ως ένα όνειρο και ένα ταξίδι ζωής που πάντα ήθελα να κάνω.
Καθώς όμως έφτασα στην Ουγκάντα και ιδιαίτερα την πρώτη εβδομάδα, όπου κοιτούσα γύρω μου, μου γεννιόντουσαν άπειρες απορίες, προβληματισμοί.
Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει τέτοια φτώχεια.. πόνος.. μα πώς θεραπεύονται.. πώς… πώς..; αναρωτιόμουν….
Στης Ζελενίτσας το κυπαρίσσι, τα χρόνια δίνουν λεβεντιά, οι αστραπές κουράγιο, οι βροχές, τα χιόνια κι οι αέρηδες του δίνουν νιάτα και περηφάνια…
Ο Κοσμάς ο Αιτωλός, άμα τελείωσε το κήρυγμά του απάνω στο πλάτωμα, μπροστά απ’ το μοναστήρι του Αϊ –Λια, κίνησε να πάει στο χωριό.
Βλέπετε, ήθελε και το δικό του το ντελικάτο το κορμί λίγο ξαπόστιο, λιγάκι νερό και μια μπουκιά φαΐ. Μαζί του κίνησε και το πλήθος, που, κατά πως λένε, ξεπέρναγε τις δυο χιλιάδες (2.000) κόσμο…!
Ο Όσιος Θεόδωρος ήταν γιος του πρίγκηπα του Σμόλενσκ,Ρόστισλαβ Μστισλαβόβιτς.Ήταν ταπεινός και πράος και από την νεανική του ηλικία διήγε βίο ευλαβή και ευάρεστο στο Θεό.Μέχρι τα βαθιά γεράματα καθοδήγησε τον λαό του με σύνεση.
Ήταν δίκαιος με όλους και προστάτευε τα ορφανά,τις χήρες και τους φτωχούς. Νήστευε σκληρά και προσευχόνταν πολύ είτε ιδιωτικά,είτε στους ναούς που ο ίδιος είχε κτίσει ή ανακαινίσει.
Ἅγ. Ἐπιφάνιος, ἐπίσκοπος Σαλαμῖνος Κύπρου
«Ἡ ἀλεπού εἶναι ζῶο πολυμήχανο καί πονηρό.
Ὅταν πεινάσει καί δέν βρίσκει τί νά φάει, πηγαίνει σέ ζεστούς τόπους, πέφτει ἀνάσκελα καί κάνει τήν ψόφια.
Ἔτσι καθώς κατεβαίνουν τά ὄρνια γιά νά τήν κατασπαράξουν, ἐκείνη πηδᾶ ξαφνικά καί τά πιάνει.
Τό ἴδιο τέχνασμα κάνει καί ὁ Διάβολος γιά νά παγιδεύση τούς πιστούς.
(αποφθέγματα)
Κάθε τόπος μπορεί να γίνει τόπος Ανάστασης. Φτάνει να ζείς την Ταπείνωση τού Χριστού.
Να κοιμάσαι. Φτάνει να είσαι σέ εγρήγορση.
Υπάρχουν άνθρωποι που αγρυπνούν για μερικούς, Πνευματικότητα.
Μη θέλεις τα πολλά, τα παραδίπλα σου, ή τα πέρα μακρυά. Αντίθετα φρόντισε αυτό το λίγο που έχεις να το Αγιάσεις.
Όσιος Ρωμύλος της Ραβάνιτσας. Σύγχρονη εικόνα Ι.Μ.Δοχειαρίου. Από το βιβλίο του Μωυσέως Μοναχού Αγιορείτου, Οι Άγιοι του Αγίου Όρους, εκδ. Μυγδονία (σελ. 282).
Ο όσιος Ρωμύλος γεννήθηκε κατά το 1300 στην παραδουνάβια πόλι Βιδίνιο από ευσεβείς γονείς, πατέρα Έλληνα και μητέρα Βουλγάρα. Κατά το άγιο βάπτισμα ονομάσθηκε Ράϊκος.
Από την παιδική του ηλικία έδειχνε πόθο για μάθησι και οι διδάσκαλοί του, θαυμάζοντας την σοφία και την σύνεσί του, τον αποκαλούσαν «παιδαριογέροντα».
Πρόσφατα σχόλια