You are currently browsing the tag archive for the ‘Χριστιανική Στέγη Καλαμάτας’ tag.
π. Κων. Ν. Καλλιανὸς
Τὸ δειλινὸ χωνεύει μέσα σὲ μενεξεδένιους χρωματισμούς, μὲ τὶς ἀνοιξιάτικες εὐωδιὲς νὰ τὸ στολίζουν. Σημαίνει ἀργὰ καὶ κουρασμένα ἡ μεγάλη καμπάνα κι ὕστερα τὰ κεριὰ ποὺ σιγοκαῖνε μέσα σὲ χνῶτα θυμιάματος καὶ προσευχὲς πιστῶν.
Μισοφωτισμένη Ἐκκλησιά, ἔξοδος τῆς εἰκόνας τοῦ Νυμφίου Χριστοῦ μὲ τὸ περίλυπο γνέμα Του νὰ προετοιμάζει τὴν ψυχὴ γιὰ τὰ εἰσόδιά της στὴ Μεγαλοβδομάδα.
Γεροντικοῦ διδάγματα
Κάποιος νέος παραστράτησε, μά τόσο μετανόησε, ὅταν ἡ Θεία Χάρις τόν ἐπισκέφθηκε στό ἄκουσμα ἐνός μόνο κηρύγματος, πού ἄφησε τόν κόσμο καί ἔγινε μοναχός.
Ἔφτιαξε μία καλύβα στήν ἔρημο καί ἔκλαιγε κάθε μέρα μέ πολύ πόνο γιά τίς ἁμαρτίες του. Μέ τίποτα δέν μποροῦσε νά παρηγορηθεῖ.
Γεροντικοῦ διδάγματα
Συμβουλεύει κάποιος Γέροντας:
-Ὅταν πρόκειται νά ἀρχίσεις ἕνα ὁποιοδήποτε ἔργο, κάνε εὐσυνείδητα αὐτή τήν ἐρώτηση στόν ἑαυτό σου: «Ἄν αὐτή τή στιγμή μ’ ἐπισκεφθεῖ ὁ Κύριός μου, τί γίνεται;»
Πρόσεχε ν’ ἀκούσεις καλά τί θά σοῦ ἀποκριθεῖ ἡ συνείδησή σου.
Γ. Δ. Κούβελας
Ἀρχίζω μέ μιά ἀληθινή ἱστορία. Εἶναι ἀπό τό Συναξάρι, τό βιβλίο πού ἱστορεῖ τόν βίο καί τούς πνευματικούς ἀγῶνες τῶν Ἁγίων ἀσκητῶν. Τό περιστατικό εἶναι πολύ διδακτικό. Ἄς τό προσέξουμε:
Ἦταν ἕνας ἀσκητής καί εἶχε δύο ὑποτακτικούς. Προσπαθοῦσε πολύ νά τούς ὠφελήσει καί νά τούς κάνει καλούς.
Γράφει ὁ Στάθης Παρασκευόπουλος
Στό Καλαντάρι τοῦ χρόνου προβάλλει κάθε μέρα καί μιά γιορτή. Εἶναι πολλοί αὐτοί πού ἀφιέρωσαν τή ζωή τους, καί πολλλές φορές τή σφράγισαν μέ τό μαρτύριό τους, γιά νά ἑδραιωθεῖ ἡ θρησκεία τοῦ Χριστοῦ.
Πρῶτος ὁ Κύριος – ἡ κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας – καί ὕστερα οἱ Ἀπόστολοί του οἱ Ἅγιοι καί οἱ Μάρτυρες τῆς πίστης μας. Γι’ αὐτό, τό ἑορτολόγιο χωρίζει τίς ἑορτές σέ τρεῖς κατηγορίες.
Νίκος Θ. Ἀρβανίτης
Ἀπό τή Δαμασκό πού ἔχασε τό γήινο φῶς του καί πλουτίστηκε μέ τό οὐράνιο, μέ τό Πνεῦμα τό Ἅγιο, πού φωτίζει ὅλους τούς ἀγαπῶντες τόν Κύριο!
Ἐκεῖνο πού ὅλοι μας σχεδόν προσπαθοῦμε νά κρύψουμε εἶναι ἡ φανέρωση τῶν λαθῶν μας. Ἔτσι παίρνουν μορφή ψευδαλήθειας πού φτάνει στό ἀκραῖο σημεῖο νά κάνει τό μαῦρο ἄσπρο καί νά σκεπάζει τό ἔγκλημα δολοφονώντας τήν ἀλήθεια.
Γράφει ἡ Μερόπη Ν. Σπυροπούλου,
Ὁμότιμη Καθηγήτρια Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
Παρατηροῦσε τὰ τρεμάμενα χέρια τῆς μητέρας της, καθὼς τὴν ἔβλεπε νὰ προσπαθεῖ νὰ χαϊδέψει τρυφερὰ τὸ κεφαλάκι τῆς μικρῆς γειτονοπούλας, ποὺ εἶχε ἔρθει χαρωπή, ζητώντας ἀπό τήν καλή «γιαγιά-γειτόνισσα» νὰ συνεχίσουν τὸ χθεσινὸ μισοτελειωμένο παραμύθι.
Θυμήθηκε πόσο ὄμορφα καὶ περιποιημένα ἦταν πάντα αὐτὰ τὰ χέρια ὅταν, στίς οἰκογενειακές γιορτές, ἀκουμποῦσαν στὰ πλῆκτρα τοῦ πιάνου. Ἀλλά καί πόσο ἐπιδέξια, δημιουργικὰ καὶ πολυτάλαντα ἦταν.
Ἀρχιμ. Γρηγόριος Λίχας
Πρίν λίγα χρόνια, ἄκουσα ἕνα ἔντεχνο χριστιανικό τραγουδάκι πού ἔλεγε: «Γιά νά μάθουμε νά πετᾶμε πρέπει νά μάθουμε ν’ ἀγαπᾶμε…».
Ὅταν ὅμως τό ἐπανέλαβε ἕνας μικρός φίλος, τό παιδάκι μπερδεύτηκε καί εἶπε: «Γιά νά μάθουμε νά πετᾶμε, πρέπει νά μάθουμε νά… πετᾶμε»…
Κάποιος παρευρισκόμενος τό βρῆκε πολύ πετυχημένο. « Ἔκτακτο!», ἀναφώνησε.
Γ. Δ. Κούβελας
Πληροφορίες ἀκόμη καί ἀπό τουρκικές ἐφημερίδες ἀναφέρουν ὅτι πολλοί Τοῦρκοι πᾶνε στά ἐκεῖ ὀρθόδοξα προσκυνήματα καί ἐκδηλώνουν τήν εὐλάβειά τους. Ἰδιαίτερα τιμοῦν τόν Ἅγιο Γεώργιο.
Κάποιοι ἀπό αὐτούς εἶναι κρυπτοχριστιανοί, ἴσως ἑλληνικῆς καταγωγῆς ἀπό τούς γονεῖς τους, πού ἔμειναν στήν Τουρκία ἀπό τή Μικρασιατική Καταστροφή. Δέν εἶναι λίγοι καί ἐκεῖνοι πού βαπτίζονται κρυφά.
Γεώργιος Δροσίνης (Κλειστά βλέφαρα)
Τό ψωμί
Καλόδεχτο τό φόρτωμα πού θἄρθη ἀπό τόν μῦλο,
πρωτόφερτο, πρωτάλεστο, πρώτη χαρά τῆς σκάφης.
Ζυμώνουν τά ἀνασκουμπωτά τῆς πρωτονύφης χέρια
καί πλάθουν τά πρωτόπλαστα ψωμιά μέ τίς παλάμες
μέσα στήν καλοπελεκητή πινακωτή, προικιό της.
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια