Αφιέρωμα στο δάσκαλο Αθανάσιο Βουρλή

της Μαρίας Καραμάνου – Δεμίρη

Είναι μερικοί δάσκαλοι, που δεν τους ξεχνάς ποτέ!! Η ανάρτησή μου είναι αφιερωμένη στον δικό μου δάσκαλο, στον δάσκαλο της καρδιάς μου, στον πνευματικό πατέρα μου, γιατί έτυχε να είναι και ο νονός μου!

Ήταν ο άνθρωπος που μου έμαθε τα πρώτα γράμματα, διάβασμα και γραφή, γιατί ως γνωστόν οι γονείς μας δεν είχαν χρόνο για να μας βοηθήσουν, φρόντιζαν για την επιβίωσή μας για να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα προς το ζην!

Ονειροπόλημα

του Δημητρίου Δημητρακόπουλου

Ένα όνειρο ολοζώντανο με αναφορά στα περασμένα χρόνια, ένα όνειρο τόσο όμορφο τόσο ανεπάντεχο αλλά και τόσο δυνατό σε καημούς και πόθους, ένα όνειρο που ξεπερνούσε τα όρια της φαντασίας και άγγιζε μια αφτιασίδωτη πραγματικότητα βγαλμένο από την αστείρευτη πηγή του παρελθόντος.

Το παρελθόν είναι πηγή που ξεδιψάς από τον καύσωνα του σήμερα, αναμοχλεύει μνήμες ευχάριστες, μνήμες με σοφία και σκέψη.

Ο παλιός μας ταχυδρόμος!

της Μαρίας Καραμάνου Δεμίρη

Ο ταχυδρόμος του χωριού μου!
Αφιερωμένο με αγάπη στον δικό μας διανομέα κ. Σωτήρη!
Από σπίτι σε σπίτι, από στάνη σε στάνη μέσα στο κρύο και στα χιόνια για να μοιράσει την αλληλογραφία, να δώσει την επιταγή, να μεταφέρει ένα καλό ή κι ένα άσχημο νέο!

Τα παλιά καλά χρόνια, τότε που η επικοινωνία μεταξύ πόλεων και χωριών ήταν πολύ δύσκολη και τον χειμώνα με τις κακοκαιρίες σχεδόν αδύνατη, σπουδαίο ρόλο έπαιξαν οι αγροτικοί ταχυδρόμοι…

“Απλότης ομορφιά ζωής”

του Δημήτριου Δημητρακόπουλου

Αναζητώντας μέσα στις πνευματικές μου ανησυχίες να βρω, τι το αξιοκρατικό δεσπόζει στις συναναστροφές των ανθρώπων, ξεχώρισα την αρετή της απλότητας.

Μέσα στον όμορφο κόσμο της απλότητας ζούσε η κοινωνία του χωριού μας. Έκανα πολλές αναδρομές και έβρισκα πάντα, ότι το αγαθό αυτό είναι η συνισταμένη πολλών αρετών.

Η παρακαταθήκη

της Γεωργίας Κωτσιοπούλου Φιλολόγου

Γενάρης του 67. Βαρύς χειμώνας, χιόνι πολύ κι αβάσταχτο κρύο. Σαββατόβραδο. Μέρα ιδιαίτερα χαρούμενη για μας, μιας και η αδερφή μου είχε γυρίσει απ’ τα Μαζέικα, όπου πήγαινε στο Γυμνάσιο, για να περάσει την Κυριακή μαζί μας, στο χωριό μας. Τα βήματα
του πατέρα ακούστηκαν γοργά στη σκάλα του μικρού σπιτιού μας.

Εκείνο το βράδυ γύρισε σχετικά νωρίς από το καφενείο. Το ύφος του ήταν σοβαρό και απόμακρο, πράγμα περίεργο μιας κι ο πατέρας γύριζε πάντα γελαστός και κεφάτος.