(αφιερωμένο στη μητέρα μου, καλή της ώρα, που «γιορτάζει» σήμερα)
Μεγάλη μέρα σήμερα, γιορτινή, το μυαλό μου τρέχει πίσω, στα χρόνια της ξενοιασιάς και της αθωότητας.
Τότε που ήμουν ένα μικρό ανέμελο κοριτσάκι με ροδοκόκκινα μάγουλα και σφιχτοπλεγμένες κοτσίδες και έσπαγα το κεφάλι μου, «τι δώρο να πάρω στη μαμά μου που γιορτάζει;».
Θα ρωτήσω την καλή μου τη γιαγιά σκέφτηκα, αυτή τα ξέρει όλα!
Και όταν ήρθε η γιαγιά μου την άρπαξα από το χέρι, βγήκαμε στον κήπο και «γιαγιά ποιο είναι το ωραιότερο δώρο που υπάρχει στον κόσμο, για να το πάρω στη μαμά;»
– «Το ωραιότερο δώρο παιδί μου είναι αυτό που βγαίνει μέσα απ’ την καρδιά μας!»
– «Και που το πουλάνε; Είναι ακριβό;»
Με κάθισε στα γόνατά της κάτω από την καταπράσινη μηλιά και μου έμαθε πως η καρδιά είναι σαν ένα μεγάλο ζεστό φιλόξενο σπίτι με ορθάνοιχτη πόρτα για να μπαίνουν μέσα αυτοί που αγαπάμε.
– «Και μένουν για πάντα σε αυτό το σπίτι γιαγιά;»
– «Για πάντα παιδί μου ακόμα και όταν φεύγουν.»
– «Και γιατί φεύγουν καλέ γιαγιά δεν θέλουν πια να τους αγαπάμε;»
– «Φεύγουν γιατί κάποια μέρα θα τους «φωνάξει» ο Θεούλης κοντά του.»
– «Μα έτσι αδειάζει το σπίτι μας και μένουμε μόνοι!»
– «Δεν μένουμε ποτέ μόνοι γιατί αυτοί που «φεύγουν» μας κοιτούν και μας προσέχουν από ψηλά.»
– «Καλέ γιαγιά με μπέρδεψες, εγώ ένα δώρο ήθελα να κάνω στη μαμά μου που γιορτάζει… και εσύ…»
-«Κάτσε να σε ξεμπερδέψω, πότε χαίρεται πολύ η μαμά και γελάει με την καρδιά της;»
-«Σιγά το δύσκολο γιαγιά!
Μα όταν βλέπει εμένα το παιδάκι της και με παίρνει μια σφιχτή αγκαλιά και εγώ της δίνω δυο μεγάαααλα φιλιά τότε η μαμά είναι χαρούμενη!!» φώναξα καμαρωτή και η γιαγιά μου χαμογέλασε τρυφερά και θόλωσε η ματιά της…
Σηκώθηκα από τα γόνατά της πήρα το σοβαρό μου ύφος και άρχισα να ξύνω το κεφάλι μου περπατώντας πέρα δώθε.
– «Έλα καλό μου να δω τι έχει το κεφάλι σου και το ξύνεις» μου είπε η γιαγιά μου και με πλησίασε.
– «Τίποτα δεν έχει το κεφάλι καλέ γιαγιά, απλά το ξύνω γιατί έτσι κάνουν οι μεγάλοι όταν σκέφτονται!»
Η γιαγιά μου δεν κρατήθηκε και έβαλε τα γέλια.
Τελικά «αγόρασα» της μαμάς μου κάτι οικονομικό, μια αγκαλιά λουλούδια από τον κήπο της γειτόνισσας, που τα φρόντιζε με μεράκι και μου θύμωσε.
Αλλά όταν της είπα «κυρία Ουρανία σήμερα γιορτάζει η μαμά μου και όταν γιορτάζει η μαμά γιορτάζει ο κόσμος όλος»…. μου ξεθύμωσε!
Πέρασαν τα χρόνια και κατάλαβα πως το ωραιότερο δώρο για μία μάνα είναι το παιδί της, γιατί είναι δώρο του Θεού!
Εικόνα από: sanaciondelalma
Κείμενα αφιερωμένα στην μητέρα μου ΕΔΩ
12 Σχόλια
Comments feed for this article
24 Απριλίου, 2017 στις 9:13 πμ
momyof6
Χρόνια Πολλά , αιώνια στην μανούλα σου.
Τι γλυκό και συνάμα συγκινητικό κείμενο! Θα το διαβάσω και στα παιδιά.
Σε φιλώ με πολλή αγάπη
Χριστός Ανέστη!
24 Απριλίου, 2017 στις 9:26 πμ
Μέλια
Αληθώς ο Κύριος!!
Να είσαι καλά Αλεξία μου, σ’ ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου!!
την αγάπη μου…
25 Απριλίου, 2017 στις 7:35 μμ
momyof6
Από τα παιδιά:
«Πολύ ωραίο! Και αστείο. ..
Αλλά και συγκινητικό.
Χρόνια πολλά στην κ. Ελισάβετ! Καλό Παράδεισο.
Με αγάπη»
25 Απριλίου, 2017 στις 9:20 μμ
Μέλια
Αλεξάνδρα μου σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου που το διάβασες στα παιδιά.
Συγκινητικά τα λόγια τους!!!!
την αγάπη μου και τα φιλιά μου στα παιδιά!!!
25 Απριλίου, 2017 στις 11:05 πμ
Φανή
Χριστός Ανέστη Μέλια μου και όλες οι μανουλες μας εκεί ψηλά πετούν ελεύθερες και δοξάζουν την Ανάσταση του Κυρίου μας!
Για μας που είμαστε εδώ ας δώσει ο Θεός να εκπληρώσουμε το σκοπό για τον οποίο Εκείνος μας έδωσε αυτό το ρόλο……
25 Απριλίου, 2017 στις 3:57 μμ
Μέλια
Αληθώς Ανέστη ο Κύριος Φανή μου!!
Κάποια μέρα που μόνο ο Θεός γνωρίζει, θα ανταμώσουμε με τις μανούλες μας!
25 Απριλίου, 2017 στις 4:04 μμ
ΕΛΕΑΝΝΑ
Αχ ρε Μέλια μου πως τα καταφέρνεις κάθε φορά και με κάνεις να κλαίω!
25 Απριλίου, 2017 στις 4:14 μμ
Μέλια
Ο Θεός να σ’ έχει γερή Ελεάννα μου!
την αγάπη μου…
7 Μαΐου, 2017 στις 12:31 μμ
Karipis
Τί γλυκό και όμορφο!
Έχει πραγματικά την δυνατότητα να εικονοποιεί πανεύκολα το μολυβάκι σου΄ να δημιουργεί δηλαδή τις εικόνες μέσα στο μυαλό.
Φυσικά, για να μην ξεχνιόμαστε, υπάρχει και το υπερβατικό στοιχείο το οποίο είναι εκείνο που με δυσκολεύει αρκετά, και δεν μιλώ παρά το κομμάτι αυτό: «Τότε που ήμουν ένα μικρό ανέμελο κοριτσάκι με ροδοκόκκινα μάγουλα και σφιχτοπλεγμένες κοτσίδες».
Είναι μια εικόνα την οποία ήθελα να έχω στο πιο ζωντανό του είναι η αλήθεια, απλά και μόνο για να ζουπάω εκείνα τα ροδοκόκκινα μάγουλα και σε σούρνω από τις σφιχτοπλεγμένες κοτσίδες 🙂
Υ.Γ. Θεωρώ πως αυτά είναι από τα ωραιότερα μνημόσυνα, τα οποία ταυτόχρονα με την «δέηση» παιδαγωγούν άψογα. Καλόν Παράδεισο να έχουν οι άνθρωποί μας Μελλίτσα.
7 Μαΐου, 2017 στις 12:53 μμ
Μέλια
Αυτές οι εικόνες Τάσο μου μέχρι να κλείσω τα μάτια μου θα είναι ολοζώντανες στο μυαλό μου και καρφωμένες στην καρδιά μου!
Τα λατρεύεις τα παιδιά Τάσο μου και αυτό δεν κρύβεται, βέβαια με μπέρδεψε λίγο το «να σε σούρνω από τις σφιχτοπλεγμένες κοτσίδες»,…. αλλά «αγάπα τους φίλους σου με τα ελαττώματά τους!!!
7 Μαΐου, 2017 στις 4:00 μμ
Karipis
Ε, είναι η ράτσα μου τέτοια που όταν αγαπά το δείχνει ποικιλοτρόπως και έντονα =D
(Ευχαριστούμε καλό μου!)
7 Μαΐου, 2017 στις 4:04 μμ
Μέλια