« Η φασολάδα απ’ τα Σελά »

Από το Μαρίνη Πολυχρονόπουλο Φιλόλογο-Ιστορικό

Η λιτότητα , η πάντα επίκαιρη πραγματικά η ελληνική αυτή λέξη , που συνεχώς ακούγεται στα ραδιοτηλεοπτικά μέσα και γράφεται στον τύπο, με γύρισε πολλά χρόνια πίσω , στη δεκαετία του ’60.

Ήμουν ,θυμάμαι , μαθητής της προτελευταίας τάξης του τότε εξαταξίου Γυμνασίου στο 1ο Γυμνάσιο Τρίπολης και έμενα με τον αδελφό μου Θανάση , συνταξιούχο δάσκαλο τώρα , σ’ ένα ισόγειο δωμάτιο, σε πάροδο της οδού Καλαμών, στο ύψος της βίλας του Τουρκοβασίλη.

Το συνηθισμένο μας καθημερινό φαγητό ήταν το ψωμοτύρι, οι τηγανητές πατάτες με αυγά και σε εξαιρετικές περιπτώσεις τρώγαμε μαγειρεμένο φαγητό που εμείς οι ίδιοι εναλλάξ παρασκευάζαμε με τη βοήθεια μιας γκαζιέρας σε μια πρόχειρη ,εξωτερική κουζινούλα κάτω από μια σκάλα ,που έκλεινε υποτυπωδώς μ’ένα σύρτη.

Αφιερωμένο σε όλους όσοι είναι γεννημένοι μεταξύ 1950-1980..

Εικόνα από:synoragr.blogspot.com

Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι…

…περνούσαν με την αναμονή… Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί… Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης».