Eμπειρικά Βιώματα «Μήνυμα ελπίδας από την Γερόντισσα Θέκλα»

Μήνυμα από την Γερόντισσα Θέκλα

Ευρισκόμενη στην τέταρτη εβδομάδα της καραντίνας και εν όψει των Αγίων ημερών του Πάσχα, πιεζόμενη από το άγχος και τον φόβο που προσπαθούν να μας επιβάλουν, την πίεση που δημιουργεί η διακυβέρνηση του μοναστηριού κάτω από αυτές τις συνθήκες και την βαθιά λύπη με τη οποία γεμίζει την καρδιά μου ο πόνος και η θλίψη των ανθρώπων γύρω μας για την  στέρηση κάποιων βασικών αναγκών και κυρίως την στέρηση της μεγίστης παρηγοριάς και πηγής δυνάμεως που είναι ο εκκλησιασμός και του δυνατότερου φαρμάκου που είναι η Θεία Kοινωνία, κατέφυγα στην απόσυρση, στην «κατά μόνας» προσευχή και παρακάλεσα και διαρκώς παρακαλώ τον Θεό να απλώσει το άπειρο έλεος του στον κόσμο του,  να θεραπεύσει τους ασθενείς να τους δυναμώνει και να παρηγορεί και να ανακουφίζει τους ηλικιωμένους και όσους μαστίζονται από μοναξιά και έχουν κάθε μορφής δυσκολία.

Οι αλειτούργητοι

του πατρός Δημητρίου Μπόκου

Τα θολά τζάμια της μικρής αγροικίας έτριξαν, καθώς ο τρανταχτός τραχύς ήχος του τρακτέρ αντήχησε στηνπεριφραγμένη αυλή. Ο μεσόκοπος άντρας έσβησε τη μηχανή και κατέβηκε. Τίναξε τις λασπωμένες του μπότες στο πράσινο χορτάρι και μπήκε. Χαιρέτησε ανέκφραστα, έβγαλε την κουκούλα και κρέμασε το αδιάβροχο τζάκετ παραλλαγής, τινάζοντας τις λίγες σταγόνες που είχαν ξεμείνει πάνω του.

Δεν πρόλαβε να κάνει βήμα και δυο μικρά που έπαιζαν στο πάτωμα πετάχτηκαν χαρωπά και όρμησαν πάνω του. Χαμογελώντας κουρασμένα τα σήκωσε στην αγκαλιά του και τα ’σφιξε με στοργή.

Η ταυτότητα της Εκκλησίας «Μετανοήσαμε; (β)»

του πατρός Δημητρίου Μπόκου

Η εξάπλωση της λοιμικής πανδημίας επέφερε συν τοις άλλοις και το κλείσιμο των ναών από την πολιτεία και τον αποκλεισμό των πιστών από τη συμμετοχή τους στη θεία λατρεία. Αυτή είναι η χειρότερη συνέπεια του λοιμού για τον πιστό λαό του Θεού.

Ιδιαιτέρως δυσβάστακτη και επαχθής είναι η στέρηση της Θείας Κοινωνίας, του Σώματος και Αίματος του Κυρίου, το οποίο τρέφει, αυξάνει, συντηρεί και τελειοί την Εκκλησία.

Πνευματικές σχοινοβασίες…

π. Σπυρίδων Σκουτής

Όταν έρθει ο πειρασμός, ο πόνος και η δυσκολία τότε δοκιμάζεται η πνευματικότητα και η ενότητά μας.

Κάθε Ορθόδοξος Χριστιανός πλέον έχει και μία άποψη σαν να είναι ξεχωριστή εκκλησία. Κάθε επίσκοπος λέει τα δικά του. Για άσκηση, μετάνοια και προσευχή δεν μιλάει κανείς.

Ιερατική κατάθεση σε μέρες κορωνοϊού

π. Ανδρέας Αγαθοκλέους

Δεν θα αναφέρω τα παγκόσμια και τοπικά συναισθήματα των ανθρώπων, ένεκεν κορωνοϊού. Ούτε θα περιγράψω την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Τα ζούμε, τα γνωρίζουμε όλοι.

Υπάρχουν και τα προσωπικά βιώματα του άγχους, του φόβου, της αγωνίας, του πανικού που έχουν κάποιοι μοναχικοί ή υπερήλικες συνάνθρωποί μας, καθώς ακούουν τις ειδήσεις από τα Μ.Μ.Ε. Βιώματα που μαζί με άλλα, φαίνεται, θα είναι η επόμενη… πανδημία.

Εκκλησία, η μάνα μας!

Ρώτησαν κάποτε ένα μοναχό: τι κάνετε τόσες ώρες μέσα στην Εκκλησία, δε βαριέστε;

Κι εκείνος απάντησε: εσύ τι έκανες εννιά μήνες στη μήτρα της μάννας σου; Τίποτα. Ήσουν εκεί και τρεφόσουν με το μητρικό αίμα. Το ίδιο κάνουμε κι εμείς.

Είμαστε εδώ και τρεφόμαστε από την παρουσία του Αγίου Πνεύματος. Από το σώμα και το Αίμα του Χριστού.

Μετά τον εκκλησιασμό.

Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Ας αναχωρούμε, αδελφοί μου,από τη θεία Λειτουργία σαν λιοντάρια που βγάζουν φωτιά, έχοντας γίνει φοβεροί ακόμα και στο διάβολο.

Γιατί το άγιο αίμα του Κυρίου που κοινωνούμε, ποτίζει την ψυχή μας και της δίνει μεγάλη δύναμη. Όταν το μεταλαβαίνουμε άξια, διώχνει τους δαίμονες μακριά και φέρνει κοντά μας τους αγγέλους και τον Κύριο των αγγέλων.

Ἡ Προσευχή στὴν Ἐκκλησία…

Μελέτιος Καλαμαρᾶς (Μητροπολίτης Νικοπόλεως καί Πρεβέζης)

Τίς Κυριακές καί τίς ἑορτές νά πηγαίνεις στήν ἐκκλησία. Εἶναι ἡμέρες ἀφιερωμένες στόν Θεό. Καί ἔχομε χρέος νά κάνουμε κάτι περισσότερο πρός δόξα Του, ἀπό ὅ,τι τίς ἄλλες ἡμέρες.

Κάνε το στόχο σου, προθυμία σου, καί θά αἰσθανθῆς μιά βαθειά χαρά πνευματική μέσα σου. Τήν χαρά πού αἰσθανόταν καί ἕνας ἅγιος, πού λέγει: Τότε πού γνώρισα τόν Χριστό, κάθε φορά πού πήγαινα στήν Ἐκκλησία, αἰσθανόμουνα μέσα μου τόση χαρά, πού ἔκλαιγα ἀπό χαρά!

Πότε πρέπει να στεκόμαστε όρθιοι κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας.

Πολλοί χριστιανοί μας διερωτώνται πότε πρέπει να κάθονται και πότε να είναι όρθιοι κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας. Έχουν δίκιο, διότι δεν τους έχει γίνει λειτουργική αγωγή (κατήχηση).

Έτσι είναι φυσικό να κάθονται όταν δεν πρέπει η να στέκονται όρθιοι χωρίς λόγο. Θα δώσουμε μερικές οδηγίες που καλύπτουν, όπως πιστεύουμε, το θέμα και διαφωτίζουν αρκετά.

Τι πρέπει να προσέχουμε όταν είμαστε μέσα στoν ναό;

Όταν αποφασίζουμε να πάμε στον ιερό Ναό[1] πρέπει προκαταβολικά να πιστεύουμε ότι μπαίνουμε σε χώρο ιερό, σε τόπο προσευχής και κατανύξεως, όπου ευρίσκεται και κατοικεί αόρατα ο Θεός, ο Βασιλεύς των Βασιλευό­ντων και ότι κάθε είσοδος μας σε Ναό μας προσθέτει αγια­σμό και Θεία ευλογία.

Αυτό επιβάλλει να μπαίνουμε σιωπηλοί, το βάδισμα μας να γίνεται σεμνά και αθόρυβα, οι κινήσεις μας γενικά πρέπει να δεικνύουν ευλάβεια και ή διάθεση μας να μαρτυρεί διάθεση για λήψη ευλογίας και θείας Χάριτος.