Ἅγιοι Μάρτυρες Φώτιος καὶ Ἀνίκητος (12 Αὐγούστου)

Ἦταν Διοκλητιανὸς στὴν αὐτοκρατορία
βασάνιζε τοὺς χριστιανοὺς γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία.

Εἰδωλολάτρες γιόρταζαν τότε στὴ Βηθανία
καὶ εἰς τοὺς ψεύτικους θεοὺς ἐκάνανε θυσία.

Ἄρχισε ὁ αὐτοκράτορας ἔκανε ὁμιλία
νὰ προσκυνήσουν χριστιανοὶ τὴν εἰδωλολατρεία.

Φοβέριζε πὼς τοὺς θεοὺς ὅποιος δὲν τοὺς τιμήσῃ
μὲ ὄργανα πολὺ σκληρὰ θὰ τόνε τιμωρήσῃ.

Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, μέγας διδάσκαλος τῆς ὀρθοδόξου πνευματικότητος (1749 – 14 Ἰουλίου 1809)

Ἄρθρο τοῦ Π. Β. Πάσχου,
στὸ Περιοδικὸ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΙΤΟΣ Ἰούλιος 2009

Ἂν ἡ ὀρθόδοξος πνευματικότητα δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπ᾿ τὸν ἐξαγιασμὸ τῶν αἰσθήσεων καὶ τῆς καρδίας μας, διὰ μέσου της λειτουργικῆς, δηλαδὴ τῆς μυστηριακῆς, ζωῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅπως μᾶς τὴ διαφύλαξε ἁπλὴ καὶ ἁγνὴ ἡ πάντιμη Παράδοση, ἡ Ἐκκλησία μας δὲν θὰ μποροῦσε νὰ βρεῖ μεγαλύτερο διδάσκαλο αὐτῆς τῆς ὀρθοδόξου πνευματικότητας, στὴ δύσκολη ἐποχὴ τῶν μεταβυζαντινῶν χρόνων, ἀπὸ τὸ νέο ἅγιο τῆς κατ᾿ Ἀνατολὰς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τὸν ἅγιο Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη.

Τῇ Γ’ τοῦ μηνὸς Ἀπριλίου, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἰωσὴφ τοῦ Ὑμνογράφου.

Βίος ὑπὸ Παναγιώτου Ν. Χαραβάνη, Ἐκπαιδευτικοῦ

Ὁ Ἰωσήφ, υἱὸς τοῦ Πλωτίνου καὶ τῆς Ἀγάθης, ἐγεννήθη περὶ τὸ 816 εἰς τὴν Πάνορμον τῆς Σικελίας, τὸ σημερινὸν Παλέρμο, ὅπου καὶ ἐξεπαιδεύθη ἐπιμελῶς.

Κατὰ τὸν Ὀκτώβριον τοῦ 831 ἐγκατέλειψε μετὰ τῆς οἰκογενείας του τὴν ὑπὸ τῶν Ἀράβων πολιορκουμένην Πάνορμον καὶ κατέφυγεν εἰς Πελοπόννησον.

Περὶ τὸ τέλος τοῦ 831 ἀνεχώρησεν ἐκ τῆς Πελοποννήσου, πιθανώτατα διὰ τὴν Κωνσταντινούπολιν, προκειμένου νὰ ὁλοκληρώσῃ τάς διακοπείσας σπουδὰς του.

Ὁ Ἥλιος τῆς Ἐρήμου. «Ὁ Μέγας Εὐθύμιος» (20 Ἰανουαρίου)

Η εικόνα του Αγίου Ευθυμίου που βρίσκεται στην ομώνυμη Ιερά Μονή στην Παλαιά πόλη των Ιεροσολύμων

Φώτης Κόντογλου 

Ἀληθινὰ κράζει ὁ προφήτης: «Ἀγαλλιάσθω ἡ ἔρημος καὶ ἀνθήτω ὡς κρῖνον». Μὲ τὴ θρησκεία τοῦ Χριστοῦ γεμίσανε οἱ ἐρημιὲς ἀπὸ ἁγίους ἀνθρώπους, ἀπὸ ἄνθη πνευματικά.

«Καὶ ἀντὶ τῆς στιβῆς, ἀναβήσεται κυπάρισσος, ἀντὶ δὲ τῆς κονίζης, ἀναβήσεται μυρσίνη».

Καὶ ὁ ὑμνωδὸς γιὰ τὸν καθένα ἀπ᾿ αὐτοὺς τοὺς ἀγγελικοὺς κατοίκους τῆς ἐρήμου, ποὺ εἴχανε τὸ δάκρυ καθημερινό, ἀλλὰ ὄχι τὸ δάκρυ τῆς ἀπελπισίας, ἀλλὰ τῆς κατανύξεως τὸ «χαροποιὸν δάκρυον» ψέλνει παθητικά:

Βίος καὶ Μαρτύριον τοῦ Ἁγίου Ὁσιομάρτυρος Ῥωμανοῦ τοῦ Νέου «Ἡ μνήμη του τιμᾶται στὶς 5 Ἰανουαρίου»

Ἀρχιμ. Δοσιθέου Κανέλλου

Καὶ πάλιν Ὅσιος καὶ Μάρτυς, καὶ πάλιν ἡ Κωνσταντινούπολις, ὁ τῆς Οἰκουμένης ὀφθαλμός.

Ὁ Ἅγιος Ῥωμανός, ἐγεννήθη στὸ χωριὸ Ἀντράνοβα τοῦ Ναχαγιὲ τοῦ Σοβολάκ. Ἀντράνοβα εἶναι τὸ σημερινὸ χωριὸ Ἀσπρόπυργος τοῦ τέως Δήμου Ἀρακυνθίων τοῦ νομοῦ Εὐρυτανίας. Σοβολάκ, εἶναι τὸ σημερινὸ χωριὸ Ψηλόβραχος τοῦ τέως Δήμου Παρακαμπυλίων τοῦ Νομοῦ Αἰτωλοακαρνανίας.

Ὁ Σοβολάκος ἦταν κεφαλοχώρι πρὶν τὸ ἀφανίσῃ μεγάλη κατολίσθηση ποὺ ἔγινε στὶς ἀρχὲς τοῦ 19ου αἰῶνος καὶ ποὺ μέχρι σήμερα διακρίνεται. Πρὶν καταπλακωθῆ ἀπὸ ὄγκους βράχων καὶ χωμάτων ἦταν ἕδρα Ναχαγιέ, ὑποδιοικήσεως δηλαδή, στὸν ὁποῖο ἀνῆκε καὶ ἡ Ἀντράνοβα. Χωριὸ ὀρεινό, ἄγονο, ξεκομμένο.

Ὅσιος Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ (2 Ἰανουαρίου)

Ὁ ὅσιος Σεραφείμ, τὸ ὁλοφώτεινο ἀστέρι τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδοξίας, ἔζησε, ἔδρασε καὶ ἔλαμψε στὶς ἀρχὲς τοῦ 19ου αἰῶνα (1759-1833).

Γεννήθηκε στὶς 19 Ἰουλίου τοῦ 1759 στὴν πόλη Κοὺρκ καὶ παρέμεινε ἐκεῖ μέχρι τὰ δεκαεννέα του χρόνια. Στὴν ἡλικία αὐτὴ πῆρε τὴ γενναία ἀπόφαση ν᾿ ἀφοσιωθεῖ ὁλόψυχα στὸ Θεό· κι Ἐκεῖνος ὁδήγησε τὰ βήματά του στὸ μοναστήρι τοῦ Σάρωφ.

Ἐνῷ ἦταν ἀκόμη δόκιμος, ἀρρώστησε βαριὰ ἀπὸ ὑδρωπικία. Μετὰ ἀπὸ τρία χρόνια ἀσθενείας, θεραπεύθηκε θαυματουργικὰ μὲ ἐπίσκεψη τῆς Θεοτόκου.

Ἁγίου Νεκταρίου: «Ὦ Θεία Ἀγάπη»

Ὦ Θεία Ἀγάπη, ἐλθέ, ἱκετεύω,
ἐξ ὅλης ψυχῆς μου καὶ μέσης καρδίας,
καὶ σκήνωμα θεῖον, Χριστέ, ποίησόν με
καὶ πάσης κηλῖδος, ὦ καθάρισόν με.

Ὦ Θεία Ἀγάπη, ἀγάπης ἐνθέου
τὴν Σὲ ἐκζητοῦσαν ψυχὴν ἔμπλησόν μου
καὶ ἔρωτα θεῖον, Ὦ Θεία Ἀγάπη,
θερμῶς ἱκετεύω, τῷ δούλῳ Σου δός μοι.

Μαρτύριον τῆς ἁγίας ἐνδόξου ὁσιοπαρθενομάρτυρος Ἀναστασίας τῆς Ῥωμαίας(29 Οκτωβρίου)

Συμεὼν τοῦ Μεταφραστοῦ

Δύο Ἀναστασίες βρίσκουμε στοὺς βίους τῶν Ἁγίων, ποὺ ἦσαν καὶ οἱ δύο ἐπιφανεῖς καὶ ξακουστὲς γιὰ τὴν φήμη τοῦ γένους τους καὶ γιὰ τὴν ὁμολογία τῆς πίστεώς τους, ἦσαν δὲ καὶ οἱ δύο ἀπὸ τὴν περιφανῆ Ῥώμη.

Ἡ πρώτη παντρεύτηκε διὰ τῆς βίας ἀπὸ τοὺς γονεῖς της, καὶ δὲν συνευρέθηκε μὲ τὸν ἄνδρα της, οὔτε κἂν κοιμήθηκε μαζί του, γιατὶ ἦταν εἰδωλολάτρης, μὲ τὴν πρόφασι πὼς ἦταν τάχα ἄῤῥωστη. Ἔτσι φύλαξε ἄφθαρτη τὴν παρθενία της, διότι λίγες ἡμέρες ἀργότερα πέθανε ὁ ἄνδρας της.

Ὡς ἐκ τούτου, πέρασε ὅλη τὴ ζωή της ἀσκητικά, μὲ σωφροσύνη καὶ μὲ ὅλες τὶς ἀρετές, δίνοντας ὅλο τὸ βιός της ἐλεημοσύνη στοὺς φτωχούς.

Ὁ Ἅγιος Μεγαλομάρτυς Φανούριος ὁ Νεοφανής (27 Αὐγούστου)

πρεσβ. Γεώργιος Κανάκης

Ἡ 27η Αὐγούστου εἶναι ἡ ἑόρτιος ἡμέρα του. Ἡ Ῥόδος, ἡ κοιτίδα τῆς τιμῆς του. Ὁ 14ος αἰώνας, ἡ ἐποχὴ τῆς ἀναβίωσης τῆς τιμῆς του. Πέραν τούτων, ἡ εἰκασία καὶ ἡ λαϊκὴ πίστη γεμίζουν τὰ περιστατικὰ τῆς τιμῆς του.

Περιστατικὸ 1ο. Ὁ ἅγιος ῾φανερώνεται᾿ διὰ τῆς ἀνέπαφης εἰκόνας του μέσα ἀπὸ τὰ χαλάσματα ἀρχαίας Ἐκκλησίας τῆς Ρόδου κατὰ τὶς ἐργασίες ἀνακατασκευῆς τοῦ τείχους τῆς πόλης. Ὁ ἐπιχώριος Μητροπολίτης Νεῖλος ὁ Διασπορινός, ῾ἀναγινώσκει᾿ στὴν εἰκόνα τὴν ἐπιγραφὴ ῾ὁ ἅγιος Φανούριος᾿ .

Ἡ στρατιωτικὴ ἀμφίεση τοῦ ἁγίου καὶ ἡ εἰκονογράφηση δώδεκα σκηνῶν τοῦ μαρτυρίου τοῦ γύρω ἀπὸ αὐτὸν παραπέμπει στὴν ἐποχὴ τῶν διωγμῶν καὶ ἐγείρει τὸ εὔλογο ἐρώτημα:

Παναγία Κανάλα, σκέπη καὶ προστασία τῶν πιστῶν

ΥΜΝΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ

Ἀπόψε ξενυχτίζουμε τὴν Παναγία Κανάλα
γιατ᾿ εἶναι ἡ προστάτιδα ἀνθρώπων στὴν Ἑλλάδα.

Παράκλησι σοῦ κάνομε καὶ σὲ παρακαλοῦμε,
τὴ χάρι σου γυρεύουμε καὶ σένανε καλοῦμε.

Προσπίπτω ὁ ταλαίπωρος, ζητῶ τὸ ἔλεός σου,
ὅπως γενῇς μεσίτρια ἁγνὴ πρὸς τὸν υἱόν σου·

ἵνα ἰδῇ τὴν θλίψιν μας, ἀκούσῃ τὴν φωνήν μας,
καὶ ἐπιχύσῃ βάλσαμον ἐλέους στὴν ψυχήν μας.