You are currently browsing the tag archive for the ‘nektarios’ tag.
παπα-Δημήτριος Γκαγκαστάθης
Ὁ π. Δημήτριος Γκαγκαστάθης (1902-1975), ἕνας ἁπλοϊκὸς καὶ ἅγιος κληρικὸς τοῦ αἰῶνα μας, ὅταν λειτουργοῦσε εἶχε θεῖες θεωρίες καὶ ἐμπειρίες.
Διηγεῖται ὁ ἴδιος: Κάποτε, στὴ μεγάλη εἴσοδο, κι ἐνῷ πλησίαζα στὴν ὡραία πύλη, εἶδα ἀριστερά μου ἕνα ὄμορφο παιδάκι, ποὺ χάθηκε σὰν σκιά. Συγχρόνως ἀκούστηκε κρότος ἀπὸ τὸ καντήλι τῆς Παναγίας, ποὺ ἄρχισε νὰ κουνιέται μέχρι τὸ τέλος τῆς λειτουργίας.
Φώτης Κόντογλου (ἀπὸ τὸ Ἀσάλευτο Θεμέλιο, Ἀκρίτας 1996)
Σήμερα ποὺ γράφω, 29 Αὐγούστου, εἶναι ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου. Χθὲς τὸ βράδυ ψάλαμε τὸν Ἑσπερινὸ κατανυκτικὰ σ᾿ ἕνα παρεκκλήσι, κ᾿ ἤτανε μοναχὰ λίγες γυναῖκες καὶ δύο-τρεῖς ἄνδρες.
Σήμερα τὸ πρωὶ ψάλαμε τὴ λειτουργία του πάλι μὲ λίγους προσκυνητές. Τὰ μαγαζιὰ ἤτανε ἀνοιχτά, ὅλοι δουλεύανε σὰν νὰ μὴν ἤτανε ἡ γιορτὴ τοῦ πιὸ μεγάλου ἁγίου της θρησκείας μας.
Ἀπὸ τὸν πατέρα Ἀρσένιο, Ρουμάνο πνευματικό
Τὸ μυστήριο τῆς Ἐξομολογήσεως θεμελιώθηκε ἀπὸ τὸν Χριστὸ τὴν ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεώς του τὸ ἑσπέρας. Ἀφοῦ μπῆκε μέσα στὸ ὑπερῶο «κεκλεισμένων τῶν θυρῶν» τοὺς εἶπε: «Λάβετε Πνεῦμα ἅγιον, ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας ἀφίενται αὐτοῖς…»
Ποιὰ θὰ ἦταν ἡ ἑρμηνεία ἐδῶ; Δείχνει ὅτι διὰ τῆς Ἐξομολογήσεως ὁ ἄνθρωπος ἀνασταίνεται ἀπὸ τὸν θάνατο τῶν ἁμαρτιῶν του. Κανένα μυστήριο δὲν θεμελιώθηκε τὴν ἡμέρα τοῦ Πάσχα παρὰ τὸ Μυστήριο τῆς Μετανοίας.
Ἡ Ἁγία Τράπεζα συμβολίζει τὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ τὸν τάφο Του. Εἶναι φυσικὸ λοιπὸν νὰ στολίζεται καὶ νὰ καλύπτεται ἀναλόγως, ὅπως ἁρμόζει στὸ Βασιλικὸ αὐτὸ θρόνο (ἢ καὶ τάφο).
Γιὰ ἔνδειξη τιμῆς, ἀλλὰ καὶ γιὰ αἰσθητικοὺς λόγους ἡ Ἁγία Τράπεζα καλύπτεται ἀπὸ τὰ καλύμματα:
Ἅγιος Κοσμᾶς Αἰτωλός – Διδαχή ΣΤ´
Καθὼς ἕνας ἄρχοντας ὁποὺ ἔχει ἀμπέλια καὶ χωράφια καὶ βάζει ἐργάτας, ἔτσι καὶ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς ἔχει ἡμᾶς ἀμπέλι. Ἐπῆρε δώδεκα Ἀποστόλους καὶ τοὺς εὐλόγησε καὶ τοὺς ἔστειλε εἰς ὅλον τὸν κόσμον.
Καὶ εἰ μὲν θελήσουν οἱ ἄνθρωποι νὰ περάσουν καὶ ἐδῶ εἰς τοῦτον τὸν μάταιον κόσμον καλὰ καὶ εἰρηνικά, θέλει τοὺς εὐσπλαχνισθῇ ὁ πανάγαθος Θεὸς νὰ τοὺς βάλῃ εἰς τὸν παράδεισον.
Φώτης Κόντογλου
Τὸν καιρὸ ποὺ δούλευα στὸν Μυστρᾶ, τύχαινε πολλὲς φορὲς νὰ βρεθῶ μοναχὸς μέσα στὴν Περίβλεπτο. Τ᾿ ἀπόγεμα ἡ ἐκκλησία σκοτείνιαζε κι ἀγρίευε. Ἀπὸ πάνου ἀπὸ τὴν σκαλωσιὰ ἄκουγα πατήματα.
«Κανένα φάντασμα θὰ περπατᾷ», συλλογιζόμουνα, καὶ γύριζα τὸ κεφάλι μου πάντα κατὰ τὸ μέρος ποὺ στεκόντανε ζωγραφισμένοι οἱ στρατιῶτες καὶ οἱ πολεμάρχοι.
Φώτης Κόντογλου
Στ᾿ Ἅγιον Ὄρος πῆγα πολλὲς φορές. Τὴν πρώτη φορὰ κάθησα παραπάνω ἀπὸ δυὸ μῆνες κ᾿ ἔκανα γνωριμία μὲ πολλοὺς πατέρες καὶ λαϊκούς, γιατὶ ὑπάρχουνε ἐκεῖ πέρα καὶ ἀγωγιάτες ἀρβανῖτες, παραγυιοὶ καὶ γεμιτζῆδες ποὺ φορτώνουνε κερεστὲ (ξυλεία) στὰ καράβια.
Στὴ Δάφνη, ποὺ εἶναι ἡ σκάλα ποὺ πιάνουνε τὰ βαπόρια, βρισκόντανε καὶ κάτι ψαράδες κοσμικοί, κ᾿ ἐκεῖ γνωρίσθηκα μὲ τρεῖς Ἀϊβαλιῶτες καὶ περάσαμε πολὺ ἔμορφα. Ἀπὸ κεῖ πῆγα στὶς Καρυές, μὰ δὲν κάθησα πολύ, γιατὶ γύρευα θάλασσα.
Εὕρεση τῆς Ἁγίας Εἰκόνας τῆς Παναγίας Νεαμονητίσσης καὶ ἀνέγερση τῆς Νέας Μονῆς
Οἱ τρισμακάριστοι καὶ θειότατοι πατέρες, Νικήτας, Ἰωάννης καὶ Ἰωσήφ, εἶναι γεννήματα καὶ θρέμματα τῆς νήσου Χίου. Δὲν γνωρίζουμε νὰ ποῦμε ἀκριβῶς ἐὰν ἦταν ἀπὸ τὴ Χώρα ἢ ἀπὸ κάποιο χωριό.
(Ἐπιστολὴ γέροντος Φιλόθεου Ζερβάκου, 5-2-1958)
…Ἔχεις δίκαιον νὰ φοβῆσαι νὰ εἰσέλθῃς εἰς τὴν Ἱερωσύνην.
Τὸν φόβον αὐτὸν τὸν εἶχον ὅλοι οἱ Ἅγιοι Πατέρες, δι᾿ αὐτὸ καὶ πολλοὶ ἔφευγον τὴν ἱερωσύνην ταπεινούμενοι, στοχαζόμενοι ἀφ᾿ ἑνὸς τὸ ὕψος τῆς ἱερωσύνης, τὴν καθαρότητα καὶ τὴν ἁγιότητα τὴν ὁποίαν ὀφείλει νὰ ἔχῃ ὁ ἱερεύς, ἀφ᾿ ἑτέρου τὰς εὐθύνας τὰς ὁποίας ἀναλαμβάνει ἀπὸ τὴν στιγμὴν κατὰ τὴν ὁποίαν λαμβάνει τὸ χάρισμα τῆς Ἱερωσύνης.
.jpg)
(γραφὴ ἀνωνύμου)
Δειλινό. Ὑπερκόσμια ἡσυχία ἐπικρατεῖ μέσα στὸ Ἱερό. Μιὰ ἐλάχιστη ποσότητα θυμιάματος περιφέρεται ἀκόμη, καὶ καθαγιάζει τὸν ἀέρα, ὁ ὁποῖος σιωπᾶ, συγκλονισμένος, ἀπὸ τὰ φρικτὰ μυστήρια ποὺ ἔζησε στὴν πρωϊνὴ λειτουργία, αὐτόπτης καὶ ἀψευδὴς μάρτυρας, τῆς σφαγῆς τοῦ Ἀμνοῦ, ὑπὲρ ἀφέσεως ἁμαρτιῶν καὶ ζωῆς αἰωνίου, ἁπάντων ἡμῶν.
Ὁ Ναός. Μικρὸς ἐνοριακός, τυπικός, ἀλλὰ ζεστὸς συνάμα καὶ προπάντων μὲ ἀγάπη κτισμένος καὶ ἀφιερωμένος, μὲ διττὴ φύση καὶ ὑπόσταση, προερχόμενος ἀπὸ τὴν αἰωνιότητα τῆς τοῦ Θεοῦ εὐδοκίας, ἀλλὰ καὶ τὸ τὸ καθημερινὸ ὑστέρημα τῶν ἀνθρώπων.
Πρόσφατα σχόλια