You are currently browsing the tag archive for the ‘Lelevose’ tag.
Ο μήνας Ιούνιος στον Πόντο λέγεται «Θερ’νός», αλλά κυρίως «Κερασινός» ή αλλιώς «Κερασάρτς».
Καθ’ ότι στη διάρκεια του ωρίμαζαν τα κεράσια, τα ξακουστά κεράσια του Πόντου. Άλλωστε την Κερασούντα τη θεωρούσαν πατρίδα της κερασιάς.
Ο Κερασινός φέρ’ τον ήλον, κοκκινίζ’ κ’ ευτάει σε μήλον
Τα μουχούλια είναι ζυμαρένια γλυκά, με λιγοστή ζάχαρη, σε σχήμα μικρής βαρκούλας. Φτιάχνονται σκέτα, πασπαλισμένα με κοπανισμένα καρύδια και περιχυμένα με μέλι.
Συχνά τα γέμιζαν και με ξερά φρούτα ή και με ψιλοκομμένα μήλα πασπαλισμένα με κανέλα.
Πολλά και αναπάντεχα περίτεχνα τα Ποντιακά γλυκά
Έξω από ένα ιατρείο, δύο ηλικιωμένοι έχουν πιάσει ζωηρή κουβέντα.
Είναι και οι δυο Πόντιοι και λένε ιστορίες του τόπου που γνώρισαν σαν παιδιά και άκουσαν από τους γονείς τους. Ο γιατρός τους ξέρει πια προσωπικά. Ανοίγοντας την πόρτα τους λέει…..
Μια πραγματικά συγκινητική μαρτυρία
Και στον Πόντο η εποχή αυτή του χρόνου λεγόταν «Άνοιξη», από το αρχαίο «Άνοιξις». Οι Πόντιοι ήταν πολύ επιφυλακτικοί για τον ερχομό της εποχής αυτής, από άποψη καιρικών συνθηκών, μιας και ο καιρός ήταν άστατος.
Ορισμένες φορές έκανε τόσο πολύ κρύο, ώστε ο καιρός θύμιζε χειμώνα
Απόγονοι ξεριζωμένων, κουβαλούν άμμο, χώμα, πέτρες, ακόμα και φρούτα, από τον Πόντο – τη γενέθλια γη των προγόνων τους. Για να τα βάλουν στους τάφους των προγόνων τους, εκπληρώνοντας ένα ηθικό χρέος απέναντι τους.
Όταν μιλούν για τον Πόντο βουρκώνουν και η νοσταλγία «σκεπάζει» το βλέμμα τους!
Τα Αμάραντα ταυτίζονται με τον Ποντιακό Ελληνισμό. Ο οποίος, παρότι υπέστη τη Γενοκτονία και αποκόπηκε από τα πάτρια εδάφη του, κατόρθωσε να επιβιώσει διατηρώντας την ιστορική του μνήμη και τον πολιτισμό του.
Τα Αμάραντα συμβολίζουν την επιβίωση και την αναγέννηση των Ποντίων
Ήταν κάποτε ένα λουλούδι με μεθυστικό άρωμα. Το λουλούδι αυτό φύτρωνε επάνω σε απόκρημνα βράχια, επάνω σε οροπέδια, δίπλα στο γιαλό, αλλά και μέσα στο δάσος.
Ήταν μετά την Μικρασιατική καταστροφή, όταν μια ομάδα δεκαπέντε οικογενειών από τα Σούρμενα του Πόντου εγκαταστάθηκε στα Σούρμενα της Αττικής, όπου άρχισε να ξαναφτιάχνει τη ζωή της.
Η διευρυμένη οικογένεια άρχισε να συγκατοικεί είτε σε διαφορετικούς ορόφους στο ίδιο κτίσμα, είτε σε γειτονικά κτίσματα, γεγονός που βοήθησε να διατηρηθεί η συνοχή της ομάδας…
Στον Πόντο η βάφτιση λεγόταν «Φωτίσια ή Φωτίσα» και γινόταν συνήθως πριν από τη συμπλήρωση σαράντα ημερών από τη γέννηση του παιδιού. Λάμβανε χώρα πάντα ημέρα Κυριακή, ενώ νονός του πρώτου παιδιού γινόταν αυτός που στεφάνωνε το ζευγάρι.
«Για να λυθούν τα σταυρωμένα χέρια του», όπως πιστεύανε…
Κατά τη διάρκεια του Δωδεκαημέρου, συναντάμε και πολλά έθιμα στον Πόντο σχετικά με τη Πρωτοχρονιά. Έθιμα, που παρ’ όλες δύσκολες εποχές στις οποίες ζούσαν οι Πόντιοι, κατάφεραν να διατηρήσουν, κατά την παράδοση τους.
Υείαν – ευλοΐαν και καλοχρονίαν!
Βασιλόπιτα αλμυρή; Κι όμως! Η Ποντιακή βασιλόπιτα διαφέρει από τις κοινές βασιλόπιτες. Μιας και είναι μια αλμυρή πίτα και όχι γλυκιά, όπως αυτές που συνηθίζουμε να φτιάχνουμε. Η αυθεντική συνταγή που ακολουθούσαν οι νοικοκυρές του Πόντου γινόταν με προζύμι.
Μια Ποντιακή παραδοσιακή συνταγή…
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια