Ένα δικό μας ψωμί

«Στην Κατοχή είχαμε μεγάλη έλλειψη απ’ όλα, αλλά πιο πολύ από το ψωμί. Ο πατέρας μου με τη μεγαλύτερη αδερφή μου ξεκίνησαν να πάνε στο Ξηρόμερο να θερίσουν, για να πάρουν μεροκάματο.

Με πήραν κι εμένα μαζί. Ήμουν 8-9 χρόνων. Πήγαμε στου Τρύφου· ήταν μακριά, λίγο ακόμα θα φτάναμε στην Αμφιλοχία. Βέβαια εγώ δεν μπορούσα να θερίσω, ήμουν μικρή.

Το μάζεμα της ελιάς

Ευλογημένο δέντρο η ελιά. Ο αγρότης τα παλιότερα χρόνια έχει ιδιαίτερο δεσμό με την ελιά. Αλλά κι αυτή πάντα τον αντάμειβε.

Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως το λάδι υπήρξε σε δύσκολες εποχές «ο υγρός χρυσός του νησιού μας».