You are currently browsing the tag archive for the ‘AHDONI’ tag.
Αρχιμ. Σωφρονίου Σαχάρωφ
[…] Αλλοίμονό μου! Γράφω για την αγάπη του Θεού, ενώ ο ίδιος δεν αγαπώ τον Θεό, όπως θα έπρεπε.
Γι΄αυτό είmαι περίλυπος και θλιμμένος σαν τον Αδάμ μετά την έξωσή του από τον παράδεισο, και οδύρομαι κραυγάζοντας μεγαλοφώνως: «Θεέ μου, Ελέησέ με, το παραπεσόν πλάσμα Σου».
Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα
Κάποιος άπιστος συναντήθηκε κάποτε με έναν πάμφτωχο ερημίτη καλόγερο.
Και του λέει ο άπιστος:
– Θαυμάζω γέροντα την μεγάλη άσκηση και θυσία που κάνεις! Θυσιάζεις όλη σου τη ζωή στο Θεό, που είναι αμφίβολο αν υπάρχει ή δεν υπάρχει…
Ο ασκητής μειδίασε και του είπε:
– Και εγώ παιδάκι μου θαυμάζω την δική σου άσκηση και θυσία, που είναι πολύ μεγαλύτερη από την δική μου!…
Μοναχού Παϊσίου Φιλοθεΐτου. Αγ. Όρος 1-5-1957
Μαννούλα μου σε χαιρετώ εγώ πάω να μονάσω,
Φεύγω την μάταιαν ζωήν, τον πλάνον, να γελάσω,
Στην μοναξιάν στην έρημον τα νιάτα να περάσω,
Δια την αγάπην του Χριστού, όλα θα τα θυσιάσω.
Όλα του κόσμου τα αγαθά,σαν σκύβαλλα θα αφήσω,
Να εκτελέσω την πρώτη εντολήν, τον Θεόν να αγαπήσω
Με τον σταυρόν στον Γολγοθάν, τον Ιησούν ν’ακολουθήσω,
Και εις την άνω Ιερουσαλήμ, εύχομαι να σε συναντήσω.
«Καὶ ἐπιπεσὼν Ἰωσὴφ ἐπὶ πρόσωπον τοῦ πατρὸς αὐτοῦ ἔκλαυσεν αὐτὸν καὶ ἐφίλησεν αὐτόν….καὶ ἐκόψαντο αὐτὸν κοπετὸν μέγαν καὶ ἰσχυρὸν σφόδρα» (Γεν. 50-1,10).
Τί τοῦτο Δεσπότη μου; Τί τοῦτο Πατέρα μας;
Νωρὶς πολὺ καὶ ἀναπάντεχα μᾶς σύναξες γύρω σου! Δὲ μᾶς κούρασες, δὲ μᾶς προβλημάτισες, δὲ μᾶς ἀποχαιρέτησες κἄν, οὔτε μᾶς ἔδωσες τὴ χαρὰ νὰ σὲ ἀποχαιρετήσουμε!
Ὅμως φαινόσουν «σὰν ἕτοιμος ἀπὸ καιρό», καταπῶς λέει ὁ μεγάλος ἀλεξανδρινὸς ποιητής, ἀφοῦ συχνὰ τώρα τελευταῖα, ὅλο γιὰ τὸ θάνατο, ἀκριβέστερα γιὰ τὸ θάνατό σ ο υ μᾶς μιλοῦσες, κατὰ τὴν ὁμολογία πολλῶν Πατέρων.
-Γέροντα, γιατί τα άγρια ζώα δεν πειράζουν τους Αγίους;
– Αφού ημερεύουν οι άνθρωποι, ημερεύουν και τα άγρια ζώα και αναγνωρίζουν ότι ο άνθρωπος είναι αφεντικό τους .
Στον Παράδεισο, πριν από την πτώση, τα άγρια θηρία έγλειφαν τους Πρωτοπλάστους με ευλάβεια, αλλά μετά από την πτώση πήγαιναν να τους ξεσκίσουν.
Όταν ένας άνθρωπος επανέρχεται στην προπτωτική κατάσταση, τα ζώα τον αναγνωρίζουν πάλι για αφεντικό.
Πάμε, τώρα, στις 28 του μηνός Δεκεμβρίου, στους δισμυρίους μάρτυρας, που εκάησαν ζωντανοί στην Νικομήδεια της Μικράς Ασίας.
Δισμύριοι, σημαίνει μύριοι δύο φορές και μύριοι είναι δέκα χιλιάδες είκοσι χιλιάδες Άγιοι εκάησαν 28 Δεκεμβρίου, Στα 304, στη Νικομήδεια, επί Μαξιμιανού του αυτοκράτορος, που ταν μεγάλος και φοβερός διώκτης, όπως και ο Διοκλητιανός είχε πάει ο Μαξιμιανός και πολέμησε εναντίον των Αιθιόπων και τους ενίκησε και γυρίζοντας ήθελε να κάνει θυσίες στους μεγάλους, υποτίθεται, θεούς του, για να τους ευχαριστήσει.
Καλημέρα σας, σεβαστοί και αγαπητοί μου ακροαταί. Η Σύναξη της Παναγίας Θεοτόκου σημέρα μεγάλη η χάρη της γιορτάζομε εκείνη που έτεκε Θεόν ενανθρωπήσαντα και έχομε χαρά μεγάλη για τη Θεία γέννηση του Χριστού μας και τη σύναξη της αμώμου λεχούς, της Παναγίας μητέρας Του και μητέρας μας οι ψυχές μας, αυτές τις ήμερες, εγέμισαν με χαρά και ευφροσύνη και πανηγυρίζουμε μυστικά.
Δοξολογούμε τον Λυτρωτή και ανυμνούμε τη μητέρα Αυτού. Τη μητέρα του Σωτήρος και τους ευχαριστούμε ολόψυχα και ολόθερμα. Κι όποιος έχει πατέρα τον Χριστό και μάνα την Παναγία, τον νέο Aδάμ και τη νέα Εύα, δεν είναι ποτέ μόνος ούτε ξεκρέμαστος.
Άγιος Λεύκιος
Και πάμε, τώρα, στις 14 του μηνός Δεκεμβρίου. 14 του μηνός έχομε αρκετούς Αγίους, τον Λεύκιο, τον Θύρσο και τον Καλλίνικο.
Ήταν από τη Βιθυνία της Μικράς Ασίας. Κοντά στην Κωνσταντινούπολη στη Νίκαια ο Λεύκιος ήταν χριστιανός, κι όταν εκηρύχθη ο διωγμός του Δεκίου, 249-251, επήγε, λοιπόν, στον Κουβρίκιο τι ονόματα κι αυτά! να πεις, πως τα θυμάσαι; τα διαβάζω, μένει κανένα, κι αν δεν μένει και κανένα, δεν πειράζει δεν είναι η ουσία εκεί και ομολόγησε την πίστη του.
Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης
Υπάρχει ένας κίνδυνος κρυμένος. Ποιος είναι αυτός; Το στόμα του άλλου ή ο τρόπος του σπέρνει μέσα μου τους λογισμούς.
Οι λογισμοί στη συνέχεια γίνονται φαντασία, γίνονται μορφές, και η κάθε μορφή είναι μία διαρκής ανάμνηση, θρονιάζεται δηλαδή μέσα μου.
Και όπως η υγρασία, που μπαίνει σιγά σιγά, σαπίζει τα σωθικά μου, έτσι ακριβώς συμβαίνει και με αυτά τα πράγματα.
Όλη νύχτα, η Νίκη η νεαρή μάνα με τα δύο μικρά παιδιά γύριζε στο στρώμα της.
Πώς θα το κρατούσε μυστικό το ότι μεγάλωνε μέσα της ένα νέο παιδί που δεν ήταν του άνδρα της ο οποίος έλειπε στην ξενιτιά;
Είχε σχεδόν αποφασίσει να πάει και να τελειώσει τη ζωή της πέφτοντας στο ποτάμι παρακάτω από το χωριό με τη μεγάλη ρουφήχτρα.
Τα παιδιά θα τα άφηνε στην πεθερά της που έμενε μαζί τους και ήταν χρυσός άνθρωπος. Το πρωί αποφάσισε να της πει την τρομερή της απόφαση.
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια