«Φανταράκια» {Γραμμένο γιά τούς στρατιῶτες μας στήν Ἀλβανία (1940-1941)}

Τοῦ Σπύρου Μελᾶ

Ὅταν τό δῇς μπροστά σου ἀδύνατο, ζαρωμένο, ἀξύριστο, συφοριασμένο, ζαλωμένο τό σάκκο νά πηγαίνῃ μονοπάτια καί κουτσαίνοντας, δέ δίνεις οὔτε μιά δεκάρα:

― Αὐτός εἶναι ὁ ἥρωας;

― Ἔ, λοιπόν, ναί… αὐτός εἶναι!

Ὅλοι οἱ ξένοι ἔχουν τήν αὐτή ἔκπληξι στήν πρώτη ἐπαφή: «Ἐμένα, κύρ Φράγκο –σάν νά τούς λέῃ ἄφωνο τό στρατιωτάκι– δέν μπορεῖς νά μ’ ἐξηγήσῃς εὔκολα… Εἶμαι μεγάλο θέμα μελέτης».

28η Ὀκτωβρίου 1940 «Τιμὴ και δόξα σ’ αὐτοὺς ποὺ πολέμησαν»

28η Ὀκτωβρίου. Ἡμέρα δόξας γιὰ τὴν Ἑλλάδα. Ὀφείλουμε νὰ σταθοῦμε μὲ δέος καὶ θαυμασμὸ μπροστὰ σ’ αὐτοὺς ποὺ πολέμησαν τὸ 1940, νὰ κλίνουμε εὐλαβικὰ τὸ γόνυ τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος, ἕνα κλωνάρι δάφνης νὰ προσφέρουμε, καὶ νὰ τοὺς ποῦμε: Τιμὴ σὲ σᾶς, «ἥρωες, μάρτυρες, νεκροί, γενναῖοι, ὡραῖοι»!

Ἔχουμε καθῆκον εὐγνωμοσύνης νὰ ἀναγνωρίσουμε τὴν προσφορά τους, ἂν ζοῦν ἀκόμη λιγοστοί, ἢ νὰ καταθέσουμε στεφάνι τιμῆς στὴ μνήμη αὐτῶν ποὺ ἀναπαύονται τὰ μαρτυρικὰ σώματά τους στὴ μητέρα γῆ.

«Γλυκειὰ Πατρίδα, σκόρπιζε στεφάνια στὰ παιδιά σου»!

Τοὺς ἀξίζουν, διότι δὲν ἦταν συνηθισμένο αὐτὸ ποὺ πέτυχαν στὰ ἠπειρωτικὰ βουνά, στὰ ἄγρια φαράγγια τῆς Πίνδου. Ἦταν ἀπίστευτη ἐποποιΐα, ποὺ ἀνέβα σε τὸ κύρος τῆς Πατρίδος μας παγκοσμίως.