You are currently browsing the tag archive for the ‘1943’ tag.
Από το ημερολόγιο της Ιωάννας Τσάτσου
Γέμισε το γραφείο απελπισμένους. Γυναίκες που ολοφύρονταν, γυναίκες που έκλαιγαν σιωπηλά, και άντρες που στέκονταν αμίλητοι σαν αγάλματα. Έχουν κάνει το πρωί εκτελέσεις.
Ένας πατέρας μου πήρε το χέρι και μου εμπιστευόταν, χωρίς ειρμό, με μιαν έκφραση αλλόκοτης γλύκας:
«Κρυβόμουνα πίσω απ’ τη μάντρα και τον καμάρωνα να πηγαίνει το πρωί στη δουλειά του.
Είχε ένα ωραίο μαλακό μπεζ πανωφόρι σταυρωτό, ανοιχτό από πίσω και κίτρινα γάντια, σαν αληθινός κύριος.
Από το ημερολόγιο της Ιωάννας Τσάτσου
Πώς χτυπούσαν έτσι τα κουδούνια της κάτω και της πάνω εξώπορτας του σπιτιού. Έτρεξα ν’ ανοίξω η ίδια. Ήταν δυο γερμανοί αξιωματικοί και ένα έλληνας. Ό ένας αξιωματικός κρατούσε τυλιγμένο σύρμα στα χέρια του.
– «Θέλομε το σπίτι» είπε ξεκάθαρα ο ρωμηός. Μπήκαν μέσα και προχωρούσαν στα σαλόνια και στα δωμάτια, σα να ήταν όλα δικά τους. Τους ακολοθούσα, χωρίς να καταλαβαίνω καλά καλά τι συμβαίνει.
Ανέβηκαν στην ταράτσα. Ο αξιωματικός που κρατούσε το σύρμα, έδεσε τη μιαν άκρη του σ’ ένα στύλο, κ’ έρριξε το δέμα προς την ταράτσα του πλαϊνού σπιτιου, που ήταν επιταγμένο κι’ αύτό.
της Ιωάννας Τσάτσου
(Η συγγραφέας, όπως και πολλοί άλλοι Έλληνες πατριώτες, ανέπτυξε στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής μια πολύπλευρη αντιστασιακή δραστηριότητα. Τα Φύλλα Κατοχής(1965) είναι σελίδες από το προσωπικό της ημερολόγιο. Αναφέρονται σ’ αυτό περιστατικά που τα έζησε η ίδια).
Όλη την αρχαία Ελλάδα ζωντάνεψε γύρω μας ο Ηλίας Κανάρης, ως και την ποιότητα των θανάτων της. Όχι γιατί είναι πιο γενναίος απ’ τους άλλους γενναίους, μα γιατί αγκαλιάζει τη δύσκολη ώρα με τέτοιο μπρίο*, που οι εχθροί στέκονται απέναντί του αδύναμοι. Χωρίς να το υποπτεύεται ο ίδιος, σκέπτεται σαν τον Σωκράτη*.
Το παρακάτω κείμενο αφιερώνεται στους δασκάλους εκείνους που δεν σταματούν να αναλώνονται, να πεθαίνουν συναισθηματικά, να αδειάζουν κυριολεκτικά όλο το μέσα τους για χάρη των μαθητών τους.
Σ΄ αυτούς που δεν υπολογίζουν κόπους ούτε και λογαριάζουν αν ο μισθός είναι λίγος και δε φτάνει, που δεν δειλιάζουν ούτε φοβούνται να εκτεθούν. Μην τους ψάχνετε σε μουσεία, βρίσκονται ανάμεσά σας
«Από το δικό μου, κυρία!» Υπέρ αναμνήσεως μιας υπέροχης δασκάλας!
(της Λότης Πέτροβιτς)
Το Δεκέμβρη του 1943, αρχή ενός ακόμα χειμώνα πείνας και παγωνιάς, άχνισε κάτι ζεστό ξαφνικά στην αυλή του σχολείου μας. “Ηταν ένα μεγάλο καζάνι και μέσα είχε συσσίτιο για τα παιδιά.
Γράφει ο Θεόδωρος Αντωνόπουλος
Στις 8 Δεκεμβρίου, πεζοπόρες φάλαγγες του τακτικού Γερμανικού στρατού υπό τον Εμπερσμπέργκερ (Ebersberger), διοικητή του συντάγματος Αιγίου, ο οποίος ορίστηκε επικεφαλής της «Επιχείρησης Καλάβρυτα» στις 6/12 σε αντικατάσταση του συνταγματάρχη Wolfinger, φτάνουν στην περιοχή των χωριών Ρογοί και Κερπινή.
Ο Ebersberger χώρισε το στρατό σε δύο ομάδες. Η μία κατευθύνθηκε προς τους Ρογούς και η άλλη μπήκε στην Κερπινή.
.
Η Ιωάννα Τσάτσου στο ημερολόγιό της:
27 Νοέμβρη 1943
Όλη τη νύχτα κατακλυσμός η βροχή, δεν μ’ άφηνε να κοιμηθώ. Μα το πρωί άνοιξα το παράθυρο στην πιο λαμπρή χειμωνιάτικη μέρα.
Η γη ήταν πλυμένη, πεντακάθαρη. Ο ήλιος φωτεινός και ζεστός, σαν ήλιος Αυγούστου. Χτύπησε το τηλέφωνο. Σήκωσα η ίδια το ακουστικό και άκουσα την είδηση:
“Στη Σπάρτη, στο Μονοδένδρι τουφέκισαν χτες οι Γερμανοί εκατόν δέκα εφτά, όλο τον ανθό της πόλης και μέσα σ’ αυτούς το Χρήστο Καρβούνη”.
Έμεινα σαν απολιθωμένη. Δεν καταλάβαινα. Δεν ήθελα να καταλάβω. Ο άνθρωπος ξαναείπε τα ίδια λόγια, τον ακούω ακόμα.
Χτες το πρωί στο Μονοδένδρι τουφέκισαν εκατόν δέκα εφτά.
Το οικόσημο του Μεγάλου Μαγίστρου d’ Aubusson, στο κάστρο Αντιμάχειας
…..Ήταν αυγή και πρώτα τα κανόνια σήμαναν την μάχη. Περίτρομοι οι πολιορκημένοι έσπευσαν να αποκρούσουν και εντός ολίγου χρόνου το αίμα έρεε από τουρκικά σώματα την στεγνή γη.
Την μεσημβρία η μάχη έγινε πιο έντονη και πιο αιματηρή. Οι Κώοι μάχονταν και το αίμα έρρεε σε ρυάκια.
Η νύχτα της 17ης Οκτωβρίου 1492 συνοδεύτηκε από οχλοβοές των πολιορκημένων ως νικητών και των αποχωρούντων που τρέπονταν σε φυγή.
Οι Τούρκοι έτρεχαν προς την παραλία για να αποφύγουν τα όποια αντικείμενα τους πετούσαν οι κάτοικοι του φρουρίου. Ξαφνικά τρομερός σεισμός διαταράσσει την ησυχία ανατρέποντας τα πάντα.
Τότε οι οχλοοβοές εντός και εκτός του φρουρίου από τον φόβο και τον τρόμο μετατρέπονται σε «σεισμοδεείς» κραυγές. Τρομερός κρότος χαλασμού της δυτικής πλευράς του καλοχτεισμένου τείχους του φρουρίου κατατρομάζει όλους.
«Κάθε χρόνο έρχομαι να δω να μιλήσω με τους Ήρωες φίλους συμπολεμιστές, διότι αν ξεχνάμε τους νεκρούς πεθαίνουν!»
Αθανάσιος Ανδριανάκης
(ναύτης αρμενιστής, ο τελευταίος επιζών από τη βύθιση του αντιτορπιλικού Βασίλισσα Όλγα)
*****
Αθανάσιος Ανδριανάκης: «Έρχονται ανάμικτες οι αναμνήσεις, πότε αναμνήσεις υπερηφάνειας και πότε αναμνήσεις θλίψεις.
Το θρυλικό αντιτορπιλικό Βασίλισσα Όλγα, πρωτοστάτησε σ’ αυτές τις επιχειρήσεις.
Ήταν το πρώτο με την Ελληνική Σημαία υπερήφανα στον ιστό του να έρθει σ’ αυτόν τον κόλπο της Λέρου, το Λακκί.
Ήτανε για μας ένας θρίαμβος, ήτανε για μας μία αμοιβή που πολεμούσαμε τον κατακτητή, όλα τα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Είχαμε όλη τη νύχτα περιπολίας στα νησιά της Δωδεκανήσου.
Νίκος Καρύδης – Φιλόλογος
Την τραγική εκείνη νύχτα της 13ης προς 14η Σεπτεμβρίου 1943 οι Κερκυραίοι λόγω των γερμανικών βομβαρδισμών άρχισαν πανικόβλητοι να εγκαταλείπουν την πόλη κατά μεγάλες ομάδες προς τα γύρω χωριά. Πολλοί όμως αναζήτησαν προσωρινό καταφύγιο στις στοές των μεσαιωνικών οχυρώσεων της πόλης.
Αντιγράφω από το «Χρόνια Πολέμου και Κατοχής» του Κ. Δαφνή, Κέρκυρα 1966:
[…] «Οι στοές του λόφου των φυλακών και των προμαχώνων του Αγίου Αθανασίου δέχονται τα πρώτα κύματα. Μέσα σε λίγα λεπτά γεμίζουν ασφυκτικά. Γυναίκες λιποθυμούν, μικρά παιδιά κινδυνεύουν από ασφυξία. Μπροστά στον καινούριο κίνδυνο αρχίζει μέσα στη νύχτα η θλιβερή έξοδος προς τα χωριά.
Σε μια ατέλειωτη φάλαγγα, τριάντα χιλιάδες άνθρωποι οδοιπορούν, χωρίς φως και χωρίς ελπίδα, με μόνη συντροφιά τον πανικό. Κάπου κάπου γυρίζουν ν’ αντικρύσουν το πυροτέχνημα της πολιτείας.
Οι φλόγες τη ζώνουν από παντού, έτσι που νομίζεις ότι τίποτε δε θα ξεφύγει από τη φωτιά. Τα κεφάλια σκύβουν μπροστά στο μοιραίο, ενώ τα πόδια συνεχίζουν την πορεία. Εκείνη τη στιγμή το ένστικτο της αυτοσυντηρήσεως δεν αφήνει τις μνήμες των περασμένων, που κοιμούνται στα σπίτια που καίγονται, να ξυπνήσουν».
Συνήγορος υπεράσπισης: Μήπως γνωρίζετε, μάρτυς, ποία μονάς έκανε, αν παραδεχθούμε, την καταστροφή;
Μάρτυς: Ο διοικητής του τάγματος SS που είχε την έδρα του στον ποταμό Λούρο, Φάλνερ, κι ο υπολοχαγός Νόβιακ, διοικητής των αστυνομικών δυνάμεων, ομού έδιδαν επιτόπου τις διαταγές σφαγής.
.
Απαντητική επιστολή Δ. Κιουσοπούλου, εισαγγελέα Αρείου Πάγου, με ημερομηνία 15 Μαΐου 1972.
Σε επιστολή του προς το γυμνασιάρχη Κ. Παπά, μάρτυρα κατηγορίας από το Κομμένο, στη δίκη των στρατηγών στη Νυρεμβέργη, που ρωτούσε για την τύχη των κατηγορουμένων σ’ αυτή τη δίκη Λαντς κ.ά ο Δημ. Κιουσόπουλος, διευθυντής του Ελληνικού Εθνικού Γραφείου Εγκλημάτων Πολέμου και αντιπρόσωπος της ελληνικής κυβέρνησης στη δίκη της Νυρεμβέργης, αναφέρει:
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια