Τοὺς ἔκαψαν μέσα στὴν ἐκκλησιά…

Ἀφήγηση Σοφίας Κυνηγοπούλου, τὸ γένος Σιδηροπούλου

Τὸ γεγονὸς συνέβη τὸ 1921 στὸ χωριό της, καὶ ἦταν αὐτόπτης μάρτυρας.

Ἦταν πρωί, ὅταν τὰ σκυλιὰ τοῦ χωριοῦ ἄρχισαν –λὲς καὶ ἦταν συνεννοημένα– νὰ  γαβγίζουν μὲ πάθος ποὺ ξεσήκωσε ὅλους μας. Βγήκαμε στὰ παράθυρα νὰ δοῦμε τί συμβαίνει.

Καὶ ξαφνικὰ βλέπουμε ἀπὸ τὸ βάθος τοῦ δρόμου καβαλάρηδες νὰ χτυποῦν μὲ τὸ μαστίγιο τὰ ἄλογά τους γιὰ νὰ τρέξουν πιὸ γρήγορα. Τὸ ποδοβολητό τους σὲ τρόμαζε.

Φυλακές Ἀμάσειας, «Μία ἐπιστολή μελλοθανάτου»

.

Ἐπιστολή Ἀντωνίου Τζινόγλου,
Διευθυντοῦ τοῦ Γραφείου Προσφύγων ἐν Ἀμισῷ.

Δευτέρα 6 Ὀκτωβρίου 1921

Σεβαστοί μου γονεῖς, προσφιλής μου σύζυγος, τέκνα μου ἀγαπητά, λοιποί συγγενεῖς καί φίλοι.

Κατεδικάσθην ἀθῶος ὧν εἰς θάνατον, ἦτο θέλημα Θεοῦ, διά τοῦτο καί ἐγώ δέν λυποῦμαι, καί σεῖς μή λυπηθῆτε· ἔχω πίστιν, ὅτι θά συναντηθοῦμε εἰς τήν ἄλλην ζωήν.

Σᾶς στέλνω τόν χαιρετισμό καί τήν ἀγάπη μου· ἐν ὅσῳ ζεῖτε νά μέ μνημονεύετε.

Ἀντιόπη, ὁ Θεός δέ μέ ἠξίωσε νά γηροκομήσω τούς γονεῖς μας, τό ἔργον τοῦτο τό ἀφήνω μόνο εἰς σέ.

Διά σέ καί διά τά τέκνα μας εἶμαι βέβαιος, ὅτι θά φροντίσει ὁ καλός Θεός.