«Βασιληκουλα σι χανο για τη Πατριδα αυτό το χουριο που θελουμ να παρουμ του λεν Κιλκιδα»

(Το Ηρώον της μάχης του Κιλκίς)

Το γράμμα βρέθηκε στην τσέπη του νεκρού μαχητή Ανδρέα από την Ρούμελη στην μάχη του Κιλκίς (19-21 Ιουνίου 1913)

Ηνε τορα δυο μερες Αγαπημενη μου Βασιληκουλα που καμωμε πολεμο με αυτά τα παληοσκυλα μας βαρουνε πολι μι ουβιδες χαθηκανε πουλα πεδια θκαμας.

Παγ κι η Γιανςμας τον πηρε ουβιδα του κεφαλτ .

Τορα περιμενομ σε μια ρεματια να ξαποστασουμ λιγουλακι κι σι γραφο.

Ε. Ευστρατιάδης: Μπιζάνι (16-22 Φεβρουαρίου 1913)

. . . Βράδυ ήτανε; πρωί ήτανε; νύχτα; μεσημέρι; τίποτα δεν ξέραμε ·  καμμιά διάκρισι δεν κάναμε, δεν νοιώθαμε· αιώνια συννεφιά πλάκωνε την ψυχή μας ·  αιώνιο ξεροβόρι πάγωνε τη σάρκα μας, έσβυνε τη μιλιά μας.

Συμμαζεμένοι πίσω από το βράχο μας, εγώ κι’ ο σύντροφός μου – ένα παιδί αδύνατο κι αναιμικό, που σε κάθε μούγκρισμα του βορηά χωνότανε πειό βαθειά μέσα στο μανδύα του κι άφην’ ένα βόγγο πόνου απ’ το ξεπάγιασμα στηλώναμε τα μάτια μας προς το μεγάλο το θηρίο που μας έρριχνε το θάνατο, προς το ανθρωποφάγο το βουνό, βλέπαμε τη φλόγα, ακούγαμε τον κρότο, σκύβαμε, έσβυνε για μια στιγμή η ζωή μέσα στο αίμα μας, περιμένοντας το χάρο, και σαν έπαυε ο κρότος,

Εδῶ εἶναι ἡ θέσις μας καὶ ὁ τάφος μας! «Ἐλισὰ 21 Σεπτεμβρίου 1913»

Ἐλισὰ 21 Σεπτεμβρίου 1913

Ἀδελφέ,

Μοῦ γράφεις ἂν ὑποφέρω.

Οἱ κόποι καὶ τὰ βάσανα δὲν ἔχουν καμμιὰ σημασία γιὰ μᾶς.

Ἐλησμονήσαμε ὅτι εἴμαστε ἄνθρωποι.

Καὶ τὸ σπουδαιότερο, ὅτι μᾶς ἐλησμόνησε καὶ ἡ φύσις, ἡ ὁποία ἐκουράσθηκε νὰ μᾶς πειράζη μὲ τὶς ἀρρώστειές της.

Ὁ βίος ἐδῶ εἶναι εὐχάριστος.

Μόνον ἡ ἰδέα, ὅτι μᾶς ἀπειλοῦν οἱ γείτονες μᾶς ἔχει σκυλλιάσει ὅλους.

Ἐμεῖς δὲν εἴμαστε γι’ αὐτοῦ πλέον. ᾽

Εδῶ εἶναι ἡ  θέσις μας καὶ ὁ τάφος μας.

Η μάχη των Σερρών και η Απελευθέρωση (29 Ιουνίου 1913)

“Η μεγάλη μάχη των Σερρών”, λιθογραφία του Σ. Χρηστίδη. 

Δυστυχώς στους Βαλκανικούς πολέμους το 1912(1913)  οι Βούλγαροι έφθασαν πρώτοι στις Σέρρες και οι Σερραίοι δέχθηκαν την εκδίκηση τους.

Στην οκτάμηνη κατοχή τους έβγαλαν τα προαιώνια απωθημένα τους. Εκδικήθηκαν πολλούς Μακεδονομάχους και έθεσαν το θέμα να εκβουλγαρίσουν τις Σέρρες ή αλλιώς να τις εξαφανίσουν από το γεωγραφικό χάρτη.

Αφού δεν κατόρθωσαν το πρώτο επιδίωξαν το δεύτερο με την πυρπόληση της πόλεως κατά την αναχώρηση τους, μετά από την πανωλεθρία που έπαθαν στη μάχη του Λαχανά.

Τότε έβαλαν σφαγή στη Νιγρίτα και στο Σιδηρόκαστρο.Το ίδιο επιδίωξαν να κάνουν στις Σέρρες αλλά δεν το κατόρθωσαν.

Ἡ Μάχη τοῦ Κιλκίς (19 -21 Ιουνίου 1913)

Η διά της λόγχης κατάληψη των σκηνών Βουλγαρικού Επιτελείου του Κιλκίς. Η εικόνα από:www.balkanwars.gr

.

άρθρο τοῦ κ. Δημητρίου Νατσιοῦ, Δασκάλου – Θεολόγου

.

«Ὅλα τά εἶχα προβλέψει, τά εἶχα σκεφθεῖ, ὅλα ἐκτός ἀπό τήν τρέλλα τῶν Ἑλλήνων». Εἶναι λόγια τοῦ Νικολάου Ἰβανώφ, ἀντιστρατήγου, διοικητῆ τῆς 2ης Βουλγαρικῆς Στρατιᾶς, μετά τήν ἥττα του στό Κιλκίς. Χωρίς νά τό γνωρίζει ὁ Βούλγαρος στρατηγός ἐπαναλαμβάνει τά λόγια τοῦ θρυλικοῦ Γέρου τοῦ Μοριά, τοῦ Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, πού ἔλεγε λίγα χρόνια μετά τήν ἁγιασμένη Ἐπανάσταση τοῦ ’21:

«Ὁ κόσμος μᾶς ἔλεγε τρελλούς. Ἠμεῖς, ἄν δέν ἤμεθα τρελλοί, δέν ἐκάναμεν τήν ἐπανάστασιν, διατί ἠθέλαμεν συλλογισθῆ πρῶτον διά πολεμοφόδιαν, καβαλλαρία μας, πυροβολικό μας, πυροτοθῆκες μας, τά μαγαζιά μας, ἠθέλαμεν λογαριάσει τήν δύναμιν τῆν ἐδικήν μας, τήν τούρκικη δύναμη. Τώρα ὅπου ἐνικήσαμεν, ὅπου ἐτελιώσαμεν μέ καλό τόν πόλεμό μας, μακαριζόμεθα, ἐπαινόμεθα. Ἄν δέν εὐτυχούσαμεν, ἠθέλαμεν τρώγει κατάρες ἀναθέματα…» («Ἅπαντα περί Κολοκοτρωναίων», ἐκ. «ΙΔΕΒ», σελ. 215)