Αποτρυγώντας

Εικόνα από:m-diamantopoulou.blogspot.com

του Ηλία Κ. Λιάκου

Πάλι αρχίζω με το γνωστό «Τρύγος, θέρος, πόλεμος». Και τα τρία όποιος δεν τα έζησε…

Ευτυχώς οι νεότεροι που δεν έζησαν τον πόλεμο και δυστυχώς που δεν έζησαν τον τρύγο και το θέρο. Έτσι, για χατήρι τους, θα σταθώ στον τρύγο και ειδικά στα μετά τον τρύγο, αποτρυγώντας.

Τέτοια εποχή λοιπόν που λένε, πριν τ’ Αη-Δημητριού, σειρές ατέλειωτες τα μουλάρια κουβαλούσαν με τα τρυγό… τα σταφύλια στο σπίτι.

Αφού τα πάταγαν στο «πατήρ’» έριχναν μετά μούστο και τσίπουρα στην κρασόκαδη, που ήταν φτιαγμένη από ελάτινο άροζο ξύλο, και τα άφηναν από 10 ως 40 ημέρες να βράσουν.

Εκεί γινόταν η ζύμωση κι έπαιρνε το χρώμα του το κρασί, από ανοιχτό βυσσινί ως πολύ σκούρο, σχεδόν μαύρο και τη στιφή, τη «μπρούσκη» γεύση του.