You are currently browsing the tag archive for the ‘Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίων Ἀγγέλων’ tag.
τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Στεφάνου Κ. Ἀναγνωστοπούλου
Οἱ Ἅγιοι Ἄγγελοι μᾶς προστατεύουν, μᾶς ἐνδυναμώνουν, μᾶς φωτίζουν
Κάποιος ἐξομολογούμενος μὲ πολλὴ ἁπλότητα μοῦ ἔλεγε: Ντρέπομαι τὸν Ἄγγελό μου καὶ τοῦ λέω:
Ἄγγελέ μου, γύρισε ἀπὸ ᾿κεῖ καὶ μὴ μὲ βλέπης…
Ἔτσι, καὶ τὴν ὥρα ποὺ θὰ ντυθῶ, θὰ πλυθῶ, θὰ λουστῶ…, τὰ κάνω ὅλα μὲ συστολὴ λέγοντας τὴν εὐχή, γιὰ νὰ μὴν φύγη ὁ Ἄγγελός μου.
Ἕνα ἅγιο τέλος
Μιὰ ψυχὴ φρόντιζε πάντοτε νὰ ἔχη ἀδιάλειπτη τὴν μνήμη τοῦ θανάτου καὶ μαζὶ μ᾿ αὐτὴ νὰ μελετᾶ καὶ τὸν Παράδεισο.
Φρόντιζε νὰ κάνη κάθε μέρα ἐξέτασι τῆς συνειδήσεώς της καὶ ὅταν εὕρισκε ἐνοχές, πήγαινε εὐθὺς ἀμέσως καὶ τὶς τακτοποιοῦσε στὸν Πνευματικό.
Ὁ συμβολισμὸς
Τὸ ἁγνὸ καὶ μαλακὸ κερὶ συμβολίζει τὸ εὔπλαστο τῆς ψυχῆς μας.
Ὅπως τὸ κερὶ λειώνει ἀθόρυβα καὶ φωτίζει, ἔτσι καὶ ἐμεῖς, μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, θὰ πρέπει νὰ «λειώνουμε» μέχρι τελευταίας πνοῆς, θυσιαζόμενοι γιὰ τὸν πλησίον μας.
«Τὰ περνοῦσαν ὅλα μὲ ψυχικὴ λεβεντιά!»
Ἡ Ἐλπίδα εἶναι καρπὸς τῆς Πίστεως στὴν Ἀγάπη καὶ στὴν Προστασία τοῦ Θεοῦ.
Ἕνας φωτισμένος Γέροντας Μοναχὸς ἔλεγε:
– Προσέξτε, μὴ σᾶς φορέσει ὁ σατανᾶς τὰ μαῦρα γυαλιὰ τῆς ἀπαισιοδοξίας καὶ μετὰ τὰ βλέπετε ὅλα μαῦρα.
᾿Εκεῖνο ποὺ ἐνδιέφερε περισσότερο τὸν Ὅσιο Γρηγόριο τὸν Σιναΐτη, ἦταν ἡ καλλιέργεια τῆς προσευχῆς. Ἐρώτησε λοιπὸν τὸν Ὅσιο Μάξιμο τὸν Καυσοκαλύβη:
– Ἐξασκεῖς, τίμιε πάτερ, τὴν νοερὰ προσευχή;
Ἐκεῖνος χαμογέλασε καὶ ἀπάντησε:
«᾿Αγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου» (Λουκ. κ΄ 27).
Ὁ Χριστὸς ἀνέφερε πρώτη τὴν καρδιὰ στὴν ἐντολή Του ὄχι τυχαῖα. Ἡ καρδιὰ εἶναι τὸ πλέον προσωπικὸ ὄργανο τοῦ ἀνθρώπου.
Ἁγίου Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου
«…῾Ο οἶκος μου οἶκος προσευχῆς
κληθήσεται· ὑμεῖς δὲ αὐτὸν ἐποιήσατε
σπήλαιον ληστῶν» (Ματθ. κα΄13)
Καθένας γνωρίζει, ὅτι ὁ Nαὸς τοῦ Θεοῦ ἀπαιτεῖ μία στάσι εὐλαβείας, μία βαθειὰ συγκέντρωσι τοῦ νοῦ ἐν προσευχῇ, μία συναίσθησι τῆς στάσεως ἐνώπιον τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ.
τοῦ Γέροντος Ἐφραὶμ Φιλοθεΐτου
Νουθετεῖ ὁ Ὁδηγός, ὁ Γέροντας:
«Παιδί μου, νὰ λὲς τὴν προσευχή· νὰ μὴ ξεχνᾶς καθόλου τὸ Ὄνομα τοῦ Θεοῦ, λέγε το, μνημόνευέ το· κι ἂν δὲν μπορῆς νοερῶς, πές το μὲ τὸ στόμα σιγανά, μὲ λίγη φωνούλα, νὰ ἀκούγεται ἡ προσευχή.
«Μὲ ἔβγαλες ἀπὸ τὸν ἅδη!»
Πρὶν μερικὲς δεκαετίες, σ’ ἕνα χωριουδάκι τῆς Ἠλείας, ζοῦσε μία χαριτωμένη ἀπ’ τὸν Θεὸ ψυχή, ἡ κυρα-Κατερίνα.
Δὲν ἤξερε καθόλου γράμματα. Ὅμως ἦταν ἕνας πολὺ φωτισμένος ἄνθρωπος, μὲ ἀκλόνητη ζωντανὴ πίστι, σὰν κι ἐκείνη ποὺ εἶχαν οἱ πρῶτοι Χριστιανοὶ ποὺ ἔπεφταν καὶ στὴν φωτιὰ γιὰ τὸν Χριστό, προκειμένου νὰ μὴν Τὸν ἀρνηθοῦν.
Ἡ θεραπευτικὴ μέθοδος τῶν Ἁγίων Γερόντων*
Μία φορά, ἡ πνευματικὴ κόρη τοῦ Στάρετς Ζαχαρία (1850-1936), ἡ ὁποία ἔγραφε τὴν βιογραφία του, ἔφθασε στὸ σπίτι ποὺ ἔμενε. Χαρούμενος ὁ Στάρετς εἶπε: «Ἐπὶ τέλους, νά! ἦλθε κάποιος νὰ μὲ δῆ!…».
Αὐτὰ τὰ λόγια πείραξαν τὴν ὑπηρέτριά του: «Μά, τί λέτε, πάτερ; Μήπως ἐννοεῖτε ὅτι ὅλοι ἐμεῖς ποὺ καθόμαστε ἐδῶ δὲν εἴμαστε “κάποιος”;…».
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια