Η εξομολόγηση της λαβωμένης παπαδιάς

Έγειρε ο ήλιος προς την δύσιν αυτού και έσκιαξαν τα πελώρια βουνά της Παναγιάς το μοναστήρι. Τα φαράγγια σκοτείνιασαν και προμήνησαν το επικείμενο σκοτάδι της νύχτας. Ο εκκλησιαστικός χτυπά το τάλαντο για τα Εσπερινά.

Ωραία στιγμιότυπα και για τον μοναχό και για τον προσκυνητή. Κόσμος έχει συσσωρευθή απ’ όλη την μικρή Ελλάδα. Μια γυναίκα, προχωρημένη στα χρόνια, έμεινε πίσω, αν και βιάζεται να πιάσει στασίδι.

Ἡ κυρά- Σταυρούλα ἀπό τήν Ἄτταλη τῆς Εὔβοιας

Διακρινόταν γιά τήν βαθειά της εὐλάβεια στά πράγματα τῆς ἐκκλησίας, τήν ὑπομονή καί τό φίλεργο. Προερχόταν ἀπό ἕναν ἅγιο πατέρα, τόν ὁποῖο οἱ συμμορίτες ἔπνιξαν στό Αἰγαῖο, κρεμώντας στόν λαιμό του μεγάλη πέτρα, γιατί εἶχε γιό στόν στρατό.

Μετά ἀπό μέρες βρέθηκε τό λείψανό του ὄρθιο στήν θάλασσα, ὅπως τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ. Ἤτανε μάννα πέντε παιδιῶν.

Δέν κάθισε ποτέ στό τραπέζι νά πιάση ψωμί, χωρίς κόπους καί ἱδρῶτες. «Γέροντά μου» καί «Θεοκτιστέ μου» ἦταν οἱ προσφωνήσεις της. Τό ἀγαπητικό αὐτό «μου» ἦταν πάντα
κάτω ἀπό τήν γλώσσα της. Ὁ σύζυγος, κομμάτι σκληρός καί μεμψίμοιρος, δέν ἄφηνε περιθώρια γιά πολλές χαρές.

Κάπου – κάπου μᾶς ἔπαιρνε καί κάποιο τηλέφωνο.

– Τί κάνεις, κυρά- Σταυρούλα;

– Προσπαθῶ νά ἀναπληρώνω τά ὑστερήματα, τά κενά τῆς νύφης, γιά νά μήν ὀργίζεται ὁ πεθερός καί δημιουργῆται παροξυσμός στήν οἰκογένεια.