«Τό ἄναμμα τῶν κεριῶν καί τῶν καντηλιῶν στή θρησκευτική μας παράδοση»

Τοῦ κ. Ἰωάννου Στεφανογιάννη
Συγγραφέως – Ἀρθρογράφου

Kάθε εὐλαβής Χριστιανός, ἀπό πολύ μικρή ἡλικία, μαθαίνει νά ἀνάβει κεριά στήν ἐκκλησία, ὡς ἀναπόσπαστο κομμάτι τῆς συμμετοχῆς του στά μυστήρια τῆς θρησκείας μας.

Παρά τό γεγονός, ὅμως, ὅτι τό ἄναμμα τῶν κεριῶν ἀποτελεῖ καθιερωμένη θρησκευτική πρακτική, οἱ περισσότεροι πιστοί δέν γνωρίζουν ποιά εἶναι ἡ ἀκριβής σημειολογία αὐτῆς τῆς ἐνέργειας.

Ἕνας κρητικός ἅγιος ἀνάμεσά μας «Ὁ Ἅγιος Κύρ Ἰωάννης ὁ Ξένος» (20 Σεπτεμβρίου)

Ὁ Ἅγιος Κύρ Ἰωάννης ὁ Ξένος, γέννημα καί θρέμμα τῆς Κρήτης, ἐξακολουθεῖ νά ζεῖ κοντά μας, νά προτείνει τόν δύσκολο δρόμο τῆς ἀρετῆς καί τῆς ἁγιότητας στόν σημερινό ἄνθρωπο πού παραπαίει σ’ ἕνα κόσμο δίχως Θεό, δίχως πίστη καί ἀληθινές ἀξίες.

Ἕνας βυζαντινός Κρητικός πορεύεται στούς αἰῶνες, διδάσκει καί εὐεργετεῖ τούς συμπατριῶτες του μέ τά ἔνθεα ἔργα του.

Μιά ἀπαίσια γεύση τῶν παιδικῶν χρόνων

Τῆς κ. Εὐτυχίας Δεσποτάκη τ Ἐκπαιδευτικοῦ – Λυκειάρχου

Τά μετα-κατοχικά παιδιά στήν Ἑλλάδα δέν χαρακτηριζόταν στό σύνολό τους, οὔτε γιά τήν εὐεξία τους, οὔτε γιά τό ἀγέρωχο παράστημά τους, οὔτε γιά τό πλούσιο ντύσιμό τους.

Σάν παιδιά εἶχαν πολλούς περιορισμούς ἀπό τούς μεγάλους. Ὅλα παραπέμπονταν στή σφαίρα τοῦ «ὅταν μεγαλώσεις…».

Τό ἁγιασμένο νερό (Μία ἀληθινή ἱστορία)

Τό ἀρχοντικό του μουσουλμάνου Χουρσίτ, πᾶνε μέρες τώρα, πού ἔχει μεγάλη κίνηση. Ἡ πόρτα ὁλημερίς σχεδόν ὀρθάνοιχτη.

Ἡ μουσουλμάνα, ἡ νοικοκυρά τοῦ σπιτιοῦ, δέν εἶναι δέ θέση αὐτές τίς ἡμέρες, νά διευθύνει τό σπιτικό της. Μέρα – νύκτα βρίσκεται πάνω ἀπό τό κρεβάτι τοῦ μοναχογιοῦ της.

Ἡ γυναίκα τοῦ Μαλῆ* (ἀπόσπασμα)

Τοῦ Ζαχαρία Παπαντωνίου

Ἡ μαύρη ἡ γυναίκα μου. Πέθανε πέρσι τέτοιον καιρό. Μά δέν ἦταν σάν ὅλες! Ἦταν γυναίκα πού λές ἡ Βάντα! Τί νά στά λέω.

Δέν εἴμαστε παντρεμένοι ἑπτά μῆνες πού ὁ σατανᾶς ὁ ἀφορεσμένος τώβαλε νά κάμω τό φόνο καί νά πάρω τά βουνά. Φυγοδίκησα.

Ἄφηνα μιά γυναίκα πίσω μου, τήν ἴδια γιά τό σπίτι, γιά τό χωράφι, γιά τά πρόβατα, γιά τό παιδί πού θἄκανα σέ δύο μῆνες. Καί τἄβγαλε πέρα ἡ ἄραχλη!1

Ὅταν ὁ θάνατος πληγώνει…

Κανείς δέν τόν περιμένει… Κανείς δέν τόν καλεῖ. Κι ὅμως ἔρχεται «ὡς κλέπτης ἐν νυκτί». (Θεσ. Α΄ 5,2).

Καί παίρνει τό παιδί ἀπό τήν κούνια καί τήν ἀγκαλιά τῆς μάνας. Τόν ἔφηβο ἀπό τό μαθητικό θρανίο. Τό σύζυγο ἀπό τό στεφάνι.

Τόν κουρασμένο γέροντα ἀπό τό στρῶμα τῶν γηρατειῶν.

Ἐκεῖνος ἔρχεται…

Πότε ἀπό μιά ἀρρώστεια. Πότε ἀπό ἕνα ἀτύχημα. Πότε ἀπό μιά ἀνθρώπινη ἀφορμή. Πότε ἀπό μιά μυστηριώδη καί ἀνεξήγητη… αἰτία.

Κι ὅταν ἔλθη ἀρχίζομε τά δάκρυα καί τά «γιατί»…