You are currently browsing the tag archive for the ‘Ἠλ. Οἰκονομόπουλος’ tag.
Ἔχω τόσα νὰ γράψω! ἔγραφε ἕνας πολεμιστὴς καὶ δημοσιογράφος τὸ 1913.
Ἀλλὰ τὴν ἡμέρα νικοῦμε τὴ νύκτα παίρνομε δυνάμεις γιὰ νέους ἀγῶνες.
Καὶ τώρα, ἂν καὶ εἶμαι ἀπέναντι ἀπὸ τὸν ἐχθρό, ποὺ θὰ τὸν τσακίσωμε αὔριο, κλέβω λίγες στιγμὲς γιὰ νὰ σᾶς γράψω δυὸ λόγια.
Τὶ νὰ σᾶς πῶ! Ὅ,τι καὶ ἂν σᾶς πῶ, δὲν μπορεῖτε νὰ φαντασθῆτε τὶ γίνεται ἐδῶ.
Ἐλισὰ 21 Σεπτεμβρίου 1913
Ἀδελφέ,
Μοῦ γράφεις ἂν ὑποφέρω.
Οἱ κόποι καὶ τὰ βάσανα δὲν ἔχουν καμμιὰ σημασία γιὰ μᾶς.
Ἐλησμονήσαμε ὅτι εἴμαστε ἄνθρωποι.
Καὶ τὸ σπουδαιότερο, ὅτι μᾶς ἐλησμόνησε καὶ ἡ φύσις, ἡ ὁποία ἐκουράσθηκε νὰ μᾶς πειράζη μὲ τὶς ἀρρώστειές της.
Ὁ βίος ἐδῶ εἶναι εὐχάριστος.
Μόνον ἡ ἰδέα, ὅτι μᾶς ἀπειλοῦν οἱ γείτονες μᾶς ἔχει σκυλλιάσει ὅλους.
Ἐμεῖς δὲν εἴμαστε γι’ αὐτοῦ πλέον. ᾽
Εδῶ εἶναι ἡ θέσις μας καὶ ὁ τάφος μας.
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια