You are currently browsing the tag archive for the ‘χωριό’ tag.
Ο τραχανάς στα χωριά των Πιερίων είναι μια βασική διατροφική συνήθεια, ένα παραδοσιακό φαγητό προερχόμενο από τον βουκολικό τρόπο ζωής των ορεσίβιων ανθρώπων και μια πλούσια πηγή θρεπτικών συστατικών και ενέργειας τόσης όσο η δύσκολη καθημερινότητα των αγροτών επιτάσσει.
Αχ! βρε παλιέ συμμαθητή!
Κάθε φορά που μπαίνει ο Σεπτέμβρης και αρχίζουν τα σχολεία φέρνουμε στο μυαλό μας το παλιό σκολειό στο μικρό μας χωριό.
Αλήθεια! πόσες όμορφες στιγμές ξεπετιούνται από το παλιό μπαούλο των αναμνήσεων και πόσοι παλιοί συμμαθητές μας αυτές τις μέρες μάς «συντροφεύουν», ιδιαίτερα όταν βλέπουμε τα παιδάκια φορτωμένα με τις βαριές σάκες τους να πηγαίνουν στο σχολείο!
Παλιά η μάνα, η μάνα αγρότισσα, όταν πήγαινε στο χωράφι, έπαιρνε και τα παιδιά της μαζί γιατί δεν είχε που να τ’ αφήσει! Τα “φόρτωνε” στο γάιδαρο και ξεκινούσε!
Έπαιρνε ακόμα και το μωρό της -το στερνό!
Τότε οι γιαγιάδες, μάνες και πεθερές, ήταν κι αυτές νέες και είχανε δικές τους δουλειές στα χωράφια και δεν μπορούσαν να τα κοιτάξουν !
Το μέρος που μεγάλωσες, το χωριό σου πάντα θα είναι το πιο αγαπημένο σου γιατί μέσα σε αυτό ζουν οι άνθρωποι που αγαπάς περισσότερο. Εκείνο το μέρος που πάντα θα σου θυμίζει περασμένες στιγμές.
Μπορεί να έφυγες είτε για σπουδές, είτε για δουλειά, είτε για άλλους πιο προσωπικούς λόγους, όμως πάντα θα γυρνάς πίσω σε αυτό. Θα γυρνάς γιατί σε αυτό ανήκεις πραγματικά.
«Με ρωτάνε, καλά, γιατί άφησες τη μεγαλούπολη και τις ανέσεις, και γύρισες στο χωριό;
Τους απαντώ, λέγοντάς τους την αλήθεια. Αφού δεν είχα τη δυνατότητα να διαλέξω πού θα γεννιόμουνα, τουλάχιστο ας έχω τη δυνατότητα να διαλέξω που θα με θάψουνε’.
του Δημητρίου Θ. Μαλκογιώργου
Όλη τη βδομάδα οι χωρικοί, αγρότες και τσοπάνηδες, θα δουλέψουν σκληρά. Δεν τους μένει καιρός για κοινωνικές συναναστροφές.
Την Κυριακή που από παλιά είχε έντονο θρησκευτικό και γιορταστικό χαρακτήρα, την είχαν καθιερώσει και την τηρούσαν αυστηρά σαν αργία.
Μπούτιβας Κώστας – Καστρινός
Κάθομαι στο μπαλκόνι καταμεσήμερο… τούτη την ώρα γυρίζει ο ήλιος, και πιάνει να δροσίζει λίγο από δω, χωμένος ανάμεσα στη τέντα απολαμβάνω τη μεσημεριάτικη ψιλοσιωπή…
Μάλλον γερνάω επικίνδυνα, κάποτε αυτή η σιωπή ήτανε ο χειρότερος καλοκαιρινός μου εφιάλτης. Τότε που τα καλοκαίρια ξυπνάγαμε το πρωί, και βγαίναμε στο δρόμο, να παίξουμε λιγάκι, να κλωτσήσουμε λίγο τη μπάλα, να προλάβουμε να ζήσουμε λιγάκι σαν παιδιά,
Αρκετές δεκαετίες πίσω, ακόμα και στη δεκαετία του 1950, οι συμπολίτες μας δεν είχαν την επάρκεια αγαθών που έχουμε σήμερα. Θυμάμαι στο χωριό, η κάθε οικογένεια προσπαθούσε να είναι αυτάρκης.
Προσπαθούσαν να έχουν τα δικά τους τρόφιμα, τα δικά τους ρούχα, και γενικά να παράγουν οι ίδιοι όσο περισσότερα μπορούσαν, από τα αγαθά που τους ήταν απαραίτητα.
Του Πέλοπος ο απόγονος
Μια παλιά μαυροάσπρη φωτογραφία – αρχές του 60 – με την γιαγιά να ακουμπάει τα χέρια της στο περβάζι του παραθύρου της κουζίνας.
Τό σπίτι στο χωριό, xτισμένο το 1900. Το χαγιάτι ξύλινο και το περιβόλι δίπλα στο σπίτι, κατάφυτο σαν μικρή ζούγκλα γεμάτη καρπούς.
Στην σημερινή εποχή και ιδιαίτερα στις μεγάλες πόλεις, κλείνεται ο καθένας στο σπίτι του και στον εαυτό του και φροντίζει μόνο τα του οίκου του.
Δεν ξέρει καν τον διπλανό του, συνήθως αδιαφορεί γι’ αυτόν, εκτός κι αν τον ενοχλεί, και πολύ περισσότερο δεν τον βοηθάει, παρά μόνον σε μεγάλη ανάγκη.
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια