You are currently browsing the tag archive for the ‘χωριό’ tag.
Αρκετές δεκαετίες πίσω, ακόμα και στη δεκαετία του 1950, οι συμπολίτες μας δεν είχαν την επάρκεια αγαθών που έχουμε σήμερα. Θυμάμαι στο χωριό, η κάθε οικογένεια προσπαθούσε να είναι αυτάρκης.
Προσπαθούσαν να έχουν τα δικά τους τρόφιμα, τα δικά τους ρούχα, και γενικά να παράγουν οι ίδιοι όσο περισσότερα μπορούσαν, από τα αγαθά που τους ήταν απαραίτητα.
Του Πέλοπος ο απόγονος
Μια παλιά μαυροάσπρη φωτογραφία – αρχές του 60 – με την γιαγιά να ακουμπάει τα χέρια της στο περβάζι του παραθύρου της κουζίνας.
Τό σπίτι στο χωριό, xτισμένο το 1900. Το χαγιάτι ξύλινο και το περιβόλι δίπλα στο σπίτι, κατάφυτο σαν μικρή ζούγκλα γεμάτη καρπούς.
Στην σημερινή εποχή και ιδιαίτερα στις μεγάλες πόλεις, κλείνεται ο καθένας στο σπίτι του και στον εαυτό του και φροντίζει μόνο τα του οίκου του.
Δεν ξέρει καν τον διπλανό του, συνήθως αδιαφορεί γι’ αυτόν, εκτός κι αν τον ενοχλεί, και πολύ περισσότερο δεν τον βοηθάει, παρά μόνον σε μεγάλη ανάγκη.
Ηλίας Γ. Προβόπουλος
Μπορεί ένας χορταριασμένος δρόμος στον Αμάραντο του Δήμου Ιτάμου Καρδίτσας να μας ταξιδέψει σε παλιές μνήμες και όσο να’ ναι να μας συνεπάρει λιγάκι η νοσταλγία που φέρνει το φθινόπωρο και να μετρήσουμε πράγματα που χάνονται σιγά – σιγά από τη ζωή μας και λιγοστεύουν τον παλιό κόσμο που μας κάποτε μας περιέβαλλε.
Κάπως έτσι είναι, γιατί αυτού του είδους οι δρόμοι στην ελληνική ύπαιθρο κοντεύουν να κλείσουν από την απραξία που πλάκωσε τον τόπο και από τη διεκδίκηση του δάσους που επανέρχεται δυναμικά στο χώρο που του αφαίρεσαν κάποτε οι άνθρωποι.
Τα τελευταία χρόνια η τεχνολογία καλπάζει. Σχεδόν κάθε μέρα μαθαίνουμε και για μια καινούρια ανακάλυψη ή εξέλιξη. Τι να πρωτοαναφέρω.
Τι αποστολές στο διάστημα, αφού στο φεγγάρι είναι πια δεκαετίες που πήγαμε, τι LASER, τι μέσα καταγραφής και αναπαραγωγής εικόνας και ήχου, τι ρομπότ, τι εργαλεία, που πια χρειάζονται σπουδές για να τα δουλέψεις, τι αυτόματα πια μέσα παραγωγής, τι μέσα επικοινωνίας, τι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, κλπ, κλπ, κλπ.
Για δυο – τρεις μήνες, όπως θέλει εξάλλου και το ημερολόγιο, ο χειμώνας κατοικεί στον τόπο μας.
Σπίτι του όπως φαίνεται είναι τα ψηλά βουνά που τα καλύπτει πάντα με βαρύ χιόνι και αυλή του οι κάμποι που καμιά φορά καταδέχεται να τους ασπρίσει κι αυτούς και τα νησιά που πολλές μέρες γίνονται φυλακές εξαιτίας των αέρηδων που εξαπολύει ενώ στις πόλεις υποχρεώνει τους ανθρώπους να περιορίσουν τις άσκοπες κινήσεις.
Σήμερα έχουμε πολλούς τρόπους να ακούμε και να απολαμβάνουμε όποτε θέλουμε, το όποιο είδος μουσικής μας αρέσει.
Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε γι’ αυτό το ραδιόφωνο, το pickup, το CD ή το DVD player, το MP3 ή το MP4, τον ηλεκτρονικό μας υπολογιστή και διάφορα άλλα ηλεκτρονικά μέσα.
Σήμερα χάρις στο διαδίκτυο εκατομμύρια άνθρωποι σ’ όλο το κόσμο και σε αποστάσεις που κυμαίνονται από μερικά μέτρα έως εκατομμύρια χιλιόμετρα, μπορούν να ανταλλάσσουν μηνύματα, να συνομιλούν, να βλέπονται και να μαθαίνουν τι συμβαίνει στον κόσμο ακριβώς τη στιγμή που συμβαίνει.
το χωριό Παλιούρι
Έλενα
Κάνει ζέστη πολλή και είμαι ευτυχισμένη…..Διαστροφή; Που να να ξέρω; Βέβαια δεν νιώθω ευτυχής για τον καύσωνα αλλά επειδή μπορείς να φτιάξεις μια χαρά γύρω σου με απλά πράγματα.
Σου δίνει, κάποιες φορές, ο Θεός αυτό το δώρο, να κλείνεις δηλαδή λίγο το παντζούρι (να το κουφώνεις, όπως λέμε) και να γίνεται ονειρικό το σκηνικό, σαν σε παλιά ελληνική ταινία.
Όσοι έχουμε μεγαλώσει σε χωριό έχουμε νωπές στην μνήμη μας εικόνες από την παιδική μας ηλικία,μια από αυτές είναι και το πηγάδι στο χωριό…
Πόσες και πόσες φορές δεν βγάλαμε νερό με το τσίγκινο κουβά [σιατίλι] να ξεδιψάσουμε…και εκείνο το νερό ήταν καθαρό γάργαρο δροσερό και σε ξεδίψαγε σε ανανέωνε λες και ήπιες το νέκταρ των θεών..
Πρόσφατα σχόλια