You are currently browsing the tag archive for the ‘χωριό’ tag.
Γράφει ο Ηλίας Προβόπουλος
Η όσφρηση είναι μια αίσθηση η οποία από τον καπνό των τζακιών που καίνε στα ορεινά χωριά προσλαμβάνει σε όλη τη διάστασή της την αίσθηση του χειμώνα και οι πιο ευαίσθητοι στη μύτη μπορούν μάλιστα να καταλάβουν από τι δέντρο τα ξύλα είναι αναμμένα στο παραγώνι.
Όπως ελατίσια, κέδρινα, καστανίσια και άλλα γιατί όντως κάθε ξύλο όταν καίγεται έχει και διαφορετική μυρωδιά αλλ’ αυτό νομίζω είναι μια αίσθηση που κανένας πια δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει γιατί έχουμε χάσει την επαφή μας με τη φύση.
Hλίας Κοτρώτσος
Αν «η κουζίνα είναι ο καθρέφτης της νοικοκυράς», όπως συνηθίζουμε να λέμε, τότε η βιτρίνα της, καθώς και βιτρίνα όλου του σπιτιού είναι σίγουρα ο γιούκος!
Σ’ αυτόν πρωτοέπεφταν οι ερευνητικές και όχι πάντα διακριτικές ματιές των προξενητάδων που έμπαιναν στο σπίτι για «την ώρα την καλή» των κοριτσιών!
της Δέσποινας Φούκα–Ρεζέ
Ένα φθινόπωρο(1) οι γονείς μου άρχισαν τη σπορά του σταριού, από εκείνο το μακρινό χωράφι της Λαούς(2).
Ξεκίνησαν καμιά ώρα πρώτου φέξει, μπροστά το ζευγάρι(3), πίσω ο πατέρας σέρνοντας το μουλάρι φορτωμένο τ’ απαραίτητα. Δίπλα του η μάνα μου με την κοιλιά ως πέρα, ήταν ο μέρες της να γεννήσει κι είπαν να προλάβουν.
Γράφει ο Αλέξανδρος για το Xiromeropress
Οι εικόνες από τα όμορφα χωριά μας σε όσους είχαμε την ατυχία να τα εγκαταλείψουμε λόγω εργασιών και να ζούμε σε πόλεις είναι ακόμα νωπές….
δίπλα στον ξυλόφουρνο υπήρχε ένα πρόχειρο μαγειρειό όπου η μάνα είχε όλα τα απαραίτητα για να μαγειρέψει, μεγάλες κουτάλες πυροστιά κατσαρόλα και ξύλα όπου άναβε μια μικρή φωτιά.
Τῆς Νατάσας, τοῦ Νικόλα καὶ τῆς Χαρᾶς, ἀντίδωρο τιμῆς καὶ εὐγνωμοσύνης
π. Κων. Ν. Καλλιανός
Ἡ βροχὴ σήμερα τυλίγει τὸ χωριὸ μέσα στὸ ὑγρό γκρίζο της μαγνάδι καὶ μὲ περισσὴ φροντίδα τὸ σιμώνει σὲ μέρες παλιὲς, φορτισμένες ἀπό τὴ Νοσταλγία καὶ δεμένες ἄρηκτα μὲ πρόσωπα, ποὺ μονάχα οἱ σκιές τους συνυπάρχουν μαζὶ μὲ τὶς μνῆμες.
Σὲ μέρες δηλαδή, ποὺ τὶς ζήσαμε κάποτε μὲ ἄλλους ρυθμοὺς, συμπεριφορές καὶ στοχαστικότητα.
Ο τραχανάς στα χωριά των Πιερίων είναι μια βασική διατροφική συνήθεια, ένα παραδοσιακό φαγητό προερχόμενο από τον βουκολικό τρόπο ζωής των ορεσίβιων ανθρώπων και μια πλούσια πηγή θρεπτικών συστατικών και ενέργειας τόσης όσο η δύσκολη καθημερινότητα των αγροτών επιτάσσει.
Αχ! βρε παλιέ συμμαθητή!
Κάθε φορά που μπαίνει ο Σεπτέμβρης και αρχίζουν τα σχολεία φέρνουμε στο μυαλό μας το παλιό σκολειό στο μικρό μας χωριό.
Αλήθεια! πόσες όμορφες στιγμές ξεπετιούνται από το παλιό μπαούλο των αναμνήσεων και πόσοι παλιοί συμμαθητές μας αυτές τις μέρες μάς «συντροφεύουν», ιδιαίτερα όταν βλέπουμε τα παιδάκια φορτωμένα με τις βαριές σάκες τους να πηγαίνουν στο σχολείο!
Παλιά η μάνα, η μάνα αγρότισσα, όταν πήγαινε στο χωράφι, έπαιρνε και τα παιδιά της μαζί γιατί δεν είχε που να τ’ αφήσει! Τα “φόρτωνε” στο γάιδαρο και ξεκινούσε!
Έπαιρνε ακόμα και το μωρό της -το στερνό!
Τότε οι γιαγιάδες, μάνες και πεθερές, ήταν κι αυτές νέες και είχανε δικές τους δουλειές στα χωράφια και δεν μπορούσαν να τα κοιτάξουν !
Το μέρος που μεγάλωσες, το χωριό σου πάντα θα είναι το πιο αγαπημένο σου γιατί μέσα σε αυτό ζουν οι άνθρωποι που αγαπάς περισσότερο. Εκείνο το μέρος που πάντα θα σου θυμίζει περασμένες στιγμές.
Μπορεί να έφυγες είτε για σπουδές, είτε για δουλειά, είτε για άλλους πιο προσωπικούς λόγους, όμως πάντα θα γυρνάς πίσω σε αυτό. Θα γυρνάς γιατί σε αυτό ανήκεις πραγματικά.
«Με ρωτάνε, καλά, γιατί άφησες τη μεγαλούπολη και τις ανέσεις, και γύρισες στο χωριό;
Τους απαντώ, λέγοντάς τους την αλήθεια. Αφού δεν είχα τη δυνατότητα να διαλέξω πού θα γεννιόμουνα, τουλάχιστο ας έχω τη δυνατότητα να διαλέξω που θα με θάψουνε’.
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια