Για μια χεριά ρεβίθια

Τουθεύς

Έρχονται στο νου μου συχνά εικόνες από την παιδική μου ζωή, πού έμειναν βαθιά χαραγμένες στη μνήμη μου και με συνοδεύουν.

Εικόνες από την καθημερινή ζωή στο χωριό και την πάλη για επιβίωση, που νομίζω πως αξίζει σήμερα να τις παρουσιάζουμε, για να μαθαίνουν και οι σημερινοί νέοι πως ζούσαμε εμείς στο χωριό, πριν 50 και περισσότερα χρόνια.

Oι Τσοπάνηδες

Από το βιβλίο του Ιερέα Χρήστου Αθ. Κομνηνού «ΛΥΚΟΥΡΕΣΗ – ΓΟΡΤΥΝΙΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑ-ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΑΘΗΝΑ 1996». Η κτηνοτροφία ήταν βασική απασχόληση όπως και η γεωργία.

Δεν υπήρχε σπίτι που να μην είχε γιδοπρόβατα. Για λίγα, για πολλά, από πάππου προς πάππου και μέχρι σήμερα. Τα πιο παλιά χρόνια το Λυκούρεση συγκέντρωνε μέχρι 10.000 γιδοπρόβατα.

Χριστούγεννα στο χωριό

Ηλία Χειμώνα

Παραμονή των Χριστουγέννων. Το σχολείο είναι κλειστό για τις διακοπές, αλλά η μάνα με ξύπνησε πρωί, όπως της είχα ζητήσει από το προηγούμενο βράδυ. Έπρεπε με τον ξάδερφό μου το Γιάννη να προλάβουμε να πούμε τα κάλαντα, πριν από τα άλλα παιδιά του χωριού μας. Αν αργήσουμε υπάρχει ο κίνδυνος να μας πουν οι νοικοκυρές
«τα παν άλλοι», όταν θα ρωτήσουμε:

να τα πούμε;». Και αν ακόμη μας απαντούσαν

«εν τάξει να τα πείτε και σεις», το φίλεμα σίγουρα θα είναι μικρότερο.

Το κρύο είναι δυνατό και από τα κεραμίδια κρέμονται κρύσταλλα από πάγο. Τα χέρια μας είναι κοκαλιασμένα, το ίδιο και τα πόδια μας, η καρδιά μας όμως είναι ζεστή από τη χαρά και την προσμονή των γιορτών.