You are currently browsing the tag archive for the ‘Χριστιανική Φοιτητική Δράση’ tag.
Γρήγοροι οἱ ρυθμοί τῆς ζωῆς στήν πολύβουη πόλη. Σέ κάνουν νά συνηθίζεις νά περπατᾶς μέ βῆμα γοργό, ἀκόμα κι ὅταν δέν ἔχεις κανένα λόγο νά βιάζεσαι.
Ἔχεις πλησιάσει στή μικρή πλατεία. Σέ μιά ἄκρη τοῦ πεζοδρομίου ἕνας ἡλικιωμένος ἐπαίτης κρατᾶ ἕνα πλαστικό ποτηράκι στό χέρι. Περιμένει τόν ἐλεήμονα περαστικό.
Διαβάζεις τίς τελευταῖες λέξεις πού πρόλαβε νά γράψει βιαστικά πάνω στό χαρτί:«Αὐτή τή στιγμή μοῦ φωνάζουν ν’ ἀνεβῶ τά λίγα μέτρα πού μέ χωρίζουν ἀπ’ τήν κορυφή…».
Μά ἐκεῖ, σέ κεῖνα τά λίγα μέτρα, ἦρθε καί τόν βρῆκε ἡ σφαίρα κάπου κοντά στήν καρδιά. Τόν ἔθαψαν τό βράδυ κάτω στή χαράδρα. Ἔξω ἀπό τό φάκελο μέ τά φύλλα τοῦ ἡμερολογίου του εἶχε γράψει : «Ἄν σκοτωθῶ, ὁ φάκελος αὐτός νά σταλεῖ συστημένος στή διεύθυνση πού γράφω».
Φροντίστε, όσο μπορεί ο καθένας, να ενωθείτε μεταξύ σας. Γιατί όσο ενώνεται κανείς με τον πλησίον, τόσο ενώνεται και με το Θεό.
Και για καταλάβετε τη σημασία αυτού του λόγου, θα σας πω ένα παράδειγμα από τους Πατέρες. Φανταστείτε ένα κύκλο πάνω στη γη, σαν ένα σχήμα στρογγυλό που χάραξε κάποιος με διαβήτη απ’ το κέντρο του κύκλου.
Αναφερόμενος ο Γέροντας Ιάκωβος στο θέμα της νηστείας μεταξύ άλλων έλεγε και τα εξής (επί λέξει):
«Η νηστεία είναι εντολή του Θεού. Γι’ αυτό και μεις να νηστεύουμε, παιδιά μου. Δε μ’ έβλαψε η νηστεία μέχρι σήμερα που είμαι 70 χρονών. Η μητέρα μου μ’ έμαθε νηστεία παιδιόθεν.
Δεν κάνω τον υποκριτή ότι, παιδιά μου, νηστεύω, αλλά αυτά με δίδαξαν οι γονείς μου και μέχρι σήμερα αυτά τηρώ, τέκνα μου. Δεν με έβλαψε ποτέ η νηστεία κι ας έχω ασθένειες πάνω μου.
Ήταν κάποιος κοινοβιάρχης που είχε πολλή δόξα από τους ανθρώπους · και ήταν πατέρας διακοσίων μοναχών.
Σ’ αυτόν ο Χριστός ήρθε σαν Γέροντας φτωχός και παρακάλεσε το θυρωρό να ειδοποιήσει τον αββά, ότι είναι ο τάδε αδελφός.
Τολμηροί
«Τολμήσας εισήλθε προς Πιλάτον και ητήσατο το σώμα του Ιησού»(Μάρκ. ιε΄ 42-47)
Ο Μέγας Διδάσκαλος είναι πια νεκρός.
Ο φόβος των Ιουδαίων βρίσκεται σφραγισμένος μέσα σ’ ένα τάφο. Όμως, οι συνειδήσεις τόσο ταράχθηκαν από το τέλμα τους με τα λόγια Εκείνου, που και νεκρό ακόμη τον φοβούνται.
(του Μεγάλου Βασιλείου, PG 31, 417-420)
Είναι τελείως αδύνατο η θάλασσα να μένει επί πολύ χρονικό διάστημα ίδια. Διότι αυτή που τώρα είναι ομαλή, ακύμαντη και ακίνητη ύστερα από λίγο θα τη δεις ανώμαλη και ορμητική εξαιτίας βίαιων ανέμων.
Αλλά και αυτήν που είναι άγρια και αναβράζει από τη θαλασσοταραχή, γρήγορα θα τη δεις να τη σκεπάζει και να τη στρώνει βαθιά γαλήνη.
Έλεγαν για τον αββά Σιλουανό ότι είχε κάποιο μαθητή με το όνομα Μάρκο, ο οποίος είχε μεγάλη υπακοή. Αυτός ήταν καλλιγράφος, ο δε Γέροντας τον αγαπούσε για την υπακοή του.
Ο Γέροντας είχε άλλους ένδεκα μαθητές, οι οποίοι θλίβονταν γιατί αγαπούσε το Μάρκο περισσότερο από αυτούς.
Ανοίγει βαριεστημένα τό ἕνα μάτι του. Ψαχουλεύει ἄτακτα στό διπλανό ἀπ’ τό κρεβάτι του τραπεζάκι. Βρίσκει το ρολόι του καί τό πλησιάζει στό μόλις καί μετά βίας ἀνοιχτό του μάτι. 08:42΄.
Πετάγεται σά σούστα ἀπό τό κρεβάτι˙ «ἔχω ἀργήσει», σκέφτεται. Ἀμέσως ὅμως ἕνα πικρό χαμόγελο ἐμφανίζεται στά χείλη του! Ἀπό ποῦ ἔχει ἀργήσει; Ἀφοῦ τόν ἔδιωξαν. Χωρίς νά τοῦ ἐξηγήσουν τίποτα.
Ο μικρός ψαλμός 127ος, που αποτελούσε και ωδή των αναβαθμών, ξαφνιάζει στον πρώτο του στίχο με μια παράδοξη χρήση δύο λέξεων, καθώς αντιπαραθέτει κι ενώνει τις δύο αντιφατικές έννοιες: φοβούμενος και μακάριος.
ΜΑΚΑΡΙΟΙ πάντες οἱ φοβούμενοι τὸν Κύριον, οἱ πορευόμενοι ἐν ταῖς ὁδοῖς αὐτοῦ. 2 τοὺς πόνους τῶν καρπῶν σου φάγεσαι· μακάριος εἶ, καὶ καλῶς σοι ἔσται.
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια