You are currently browsing the tag archive for the ‘Χριστιανική Στέγη Καλαμάτας’ tag.
Λ. Δίλης
Ὑπάρχουν μερικοί οἱ ὁποῖοι ὅλως ἐσφαλμένως, ἀμφισβητοῦν τήν ἁγιότητα τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου καί ἰσχυρίζονται ὅτι δέν εἶναι δυνατόν νά ἀνακηρυχθεῖ Ἅγιος ἕνας αὐτοκράτορας ὁ ὁποῖος κατά τήν στρατιωτική του σταδιοδρομία ἔγινε αἰτία νά σκοτωθοῦν τόσοι ἄνθρωποι καί πρό παντός ὁ ἴδιος ἐφόνευσε τήν δεύτερη γυναίκα του Φαύστα καί τόν γυιό του Κρῖσπο.
Γράφει ὁ Χρυσόστομος Σεκοῦνδος
Συχνά λέγουν ἤ γράφουν ὅτι οἱ κληρικοί εἶναι τεμπέληδες καί ὀκνηροί. Φυσικά μέ τίς αὐθαίρετες καί ἐπιπόλαιες αὐτές διατυπώσεις θέλουν νά κτυπήσουν ἤ νά μειώσουν τήν εἰκόνα τῆς Ἐκκλησίας.
Βεβαίως ἀνήκουν στήν μειοψηφία οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, οἱ ὁποῖοι καταφέρονται κατά τῶν ἱερέων σέ κάθε εὐκαιρία ὅπου ἔρχεται στό προσκήνιο ἕνα θρησκευτικό θέμα.
Κλειώ-Σταυρούλα Κουράση
Χειμῶνα μου, δῶσε μου πίσω τίς ὧρες μέ τή γιαγιά στό τζάκι. Μέ τήν τσέπη τῆς ποδιᾶς της γεμάτη καλούδια, μελωμένα σύκα καί καρύδια.
Νά κρεμόμαστε ἀπό τά χείλη της γιά κεῖνα τά παραμύθια της πού δέν μᾶς τρόμαζαν ποτέ, γιατί ἀκόμα καί οἱ δράκοι της ἔκρυβαν στήν καρδιά τους μιά τόση δά σπίθα καλοσύνης.
Κλειὼ Σταυρούλα Κουράση
Ἕξι ἡ ὥρα πού χαράζει, μέ ξυπνᾶ ἕνα γλυκό-γλυκό κελάηδημα ἔξω ἀπό τό παράθυρό μου. Εἶναι ἕνα κοτσύφι πού ψάλλει τόν ὄρθρο μελωδικά, σάν ὁ καλύτερος χορωδός.
Τί λέει ὁ μικρός μου φίλος; Φαντάζομαι θά ὑμνεῖ τό μεγαλεῖο τῆς Δημιουργίας καί τόν Πλαστουργό.
Ἔξω στόν κῆπο, στά δέντρα ὑπάρχουν τόσα καί τόσα πουλάκια, ἀλλά αὐτό τό κοτσύφι εἶναι δικό μου σᾶς λέω, καί μέ τό ξεροβόρι καί μέ τή ζέστη τοῦ καλοκαιριοῦ, ἐκεῖνο δέν ἔλειψε νά μοῦ πεῖ τήν καλημέρα του, εὐλογημένη ἀρχή τοῦ καθημερινοῦ ἀγώνα.
Κλειώ – Σταυρούλα Κουράση
Διαβάζουμε τή φράση κι αὐτόματα πάει ὁ νοῦς μας στούς στερούμενους ὑλικά ἀγαθά. Ὄχι, πώς κι ἐκεῖνοι δέν εἶναι ἄξιοι βοήθειας καί συμπαράστασης.
Ὑπάρχουν ὅμως, κι ἄλλα ἤδη πικρῆς ἀνυπόφορης στέρησης, κι αὐτούς τούς φτωχούς, θά ἤθελα νά σᾶς παρακαλέσω νά νοιαστοῦμε.
– Ἀσθενεῖς, μόνοι στά δωμάτια τῶν νοσοκομείων. Ἀνοίγει ἡ πόρτα, ἕνα σωρό ἐπισκέψεις γιά τόν διπλανό ἄρρωστο, γι’ αὐτούς κανείς, καί οἱ ὧρες δέν περνᾶνε…
Ἠλίας Κατσάνος
Ὁ χριστιανός, ὁ σωστός χριστιανός, εἶναι ἡ ἤρεμη δύναμη.
Φαίνεται ἀδύναμος, φοβισμένος, ἥσυχος, καλόβουλος, ἀφελής ἴσως, ὑπερβολικά ὑπάκουος καί ταπεινός, εὐγενής καί καλοσυνάτος, μέχρι τά ὅρια τοῦ «κορόϊδου».
Μέσα του ὅμως, κρύβει μιά καταπληκτική δύναμη κι ἕνα θάρρος μεγαλειῶδες. Μοιάζει μέ προβατάκι, ἀλλά μέσα του ἔχει καρδιά λιονταριοῦ. Δείχνει γιά νάνος, ἐνῶ εἶναι γίγαντας.
Γ.Δ. ΚΟΥΒΕΛΑΣ
ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ, ὅπως ὅλοι γνωρίζουμε, ὑπάρχει ἡ εὐλογημένη παράδοση, σύμφωνα μέ τήν ὁποία κάθε ἐπαγγελματική τάξη πρέπει νά ἔχει τόν προστάτη της ἅγιο.
Ἀπό αὐτό τό ἔθιμο δέν ἐξαιρεῖται ἡ τάξη τῶν κουρέων καί τῶν κομμωτῶν. Ἴσως δέν εἶναι γνωστό ὅτι ὁ προστάτης τους εἶναι ὁ νεομάρτυρας ἅγιος Ἠλίας ὁ Ἀρδούνης, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε κουρέας ὅταν ζοῦσε στή γῆ.
Πρόσφατα σχόλια