Ὁ Ἅγιος Φιλάρετος ὁ Ἐλεήμων (1 Δεκεμβρίου)

Γράφει γιὰ τὴν «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.» ὁ Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,
Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας

Δύο ἀπὸ τὸ σμαραγδένιο σύμπλεγμα τῶν ἀρετῶν ποὺ ἐπαινεῖ ἰδιαίτερα ὁ Χριστός μας ἡ ἐλεημοσύνη καὶ ἡ ἐργατικότητα ἔρχονται στὸ μυαλό μας βλέποντας τὴν ἱερὴ μορφὴ τοῦ ἁγίου Φιλαρέτου, τοῦ προστάτη τῶν μελισσοκόμων.

Ἡ ἐλεημοσύνη, γιατὶ αὐτὴ περικοσμοῦσε τὴ ζωὴ τοῦ ἁγίου Φιλαρέτου, ποὺ ἡ Ἐκκλησία μας τὸν ἐπονομάζει «Ἐλεήμονα» καὶ ἡ ἐργατικότητα, γιατὶ αὐτὴ χαρακτηρίζει τὴ μέλισσα, τὸ μικρὸ αὐτὸ πετούμενο, ποὺ παράγει τὸ γλυκύτατο μέλι, προϊὸν μὲ μοναδικὲς γλυκαντικὲς καὶ σπουδαῖες θεραπευτικὲς ἰδιότητες.

Ἰωάννης Βελισσαρίου: Χτυπᾶτε τους μὲ τὶς πέτρες, ὠρέ!

γράφει ὁ Δημ. Νατσιός

Νὰ ἀπαντήσουν οἱ δωσίλογοι, οἱ προδότες ὄχι στὰ ὄργανά τους, τὰ κομματικά, ἀλλὰ στὶς ἱερὲς σκιὲς τῶν ἠρώων τῶν Βαλκανικῶν Πολέμων.

Μὲ τὶς πέτρες πολεμοῦσαν οἱ ἀετοί μας, γιὰ νὰ διώξουν τοὺς προγόνους τῶν σκοπιανῶν, τοὺς κομιτατζῆδες. Μὲ τὶς πέτρες…Θὰ βγοῦν ἀπὸ τὰ μνήματα καὶ θὰ θρηνοῦν γιὰ τὴν κατάντιά μας…

Τὸ παρὸν ἄρθρο εἶναι ἀφιερωμένο σ’ ἕναν ἄγνωστο ἥρωα. Σ’ ἕναν ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς χιλιάδες, ποὺ ὅταν τὸ καλέσει ἡ στιγμή, φανερώνουν τὴν ξεχωριστὴ ψυχική τους ἁρματωσιά.

Τὰ σχολεῖα τοῦ Πατροκοσμᾶ καὶ ἡ σημερινὴ ἐκπαίδευση

Γράφει ὁ Δημ. Νατσιός Δάσκαλος-Κιλκίς

Σ’ ἕνα βιβλίο τοῦ Φάνη Μιχαλόπουλου γιὰ τὸν Ἅγιο Κοσμᾶ, ἀπὸ τὰ πρῶτα ποὺ γράφτηκαν γιὰ τὸν βίο καὶ τὴν πολιτεία του, τὸ 1940, διαβάζουμε στὸν ἐπίλογο: «Ρώτησαν κάποιον 100χρονίτη, εὐσεβῆ γέρο Ἠπειρώτη, ποὺ ξεψυχοῦσε στὸ Γηροκομεῖο τῶν Ἰωαννίνων, τὸ 1872 τί χαράχτηκε βαθύτερα στὴν ψυχή του ἀπ’ ὅσο ἔζησε.

Ἀπάντησε ὁ πολιὸς γέροντας: «Ὅταν μικρὸς ἄκουσα τὴ διδαχὴ τοῦ πάτερ Κοσμᾶ καὶ φίλησα τὸ χέρι του».

Μὲ τὸ στόμα του, νομίζω, μιλοῦσε ὅλη ἡ Ρωμηοσύνη, ἐκφραζόταν ἡ εὐγνωμοσύνη τοῦ Γένους στὸν μεγάλο ἐθναπόστολο.

«Δὲν ξέρω γὼ νὰ τσακάω τ’ μέση μ’» – «Μία “κυβέρνηση” ἀθέων, γονατισμένων καὶ πολυπολιτισμικῶν γραικύλων εἶναι ὅ,τι μᾶς ἀξίζει. Χειρότεροι δὲν ὑπάρχουν…»

.

Γράφει ὁ Δημ. Νατσιός Δάσκαλος-Κιλκίς

.

«Εἰς τὸν καιρὸν τοῦ προσκυνήματος ἐφοβήθηκα μόνον διὰ τὴν πατρίδα, ὄχι ἄλλη φορά».

(Κολοκοτρώνης)

Σὲ περιόδους σὰν τὴν τωρινὴ ποὺ πιάνουμε τὶς μύτες μας ἀπὸ τὶς ἀναθυμιάσεις ποὺ ἀναδίδει τὸ ἀνίκανο κηφηναριὸ τῶν ποικιλώνυμων ἰθυνόντων καὶ λοιπῶν τζιτζιφιόγκων, ἀνάσα παρηγοριᾶς εἶναι ἡ μελέτη τῆς ἱστορίας μας.

«Κι ἂν εἶναι πλῆθος τ’ ἄσχημα/κι ἂν εἶναι τ’ ἄδεια ἀφέντες» (Παλαμᾶς) ἔχουμε -δόξα τῷ Θεῷ- τὴν προγονικὴ εὔκλεια ποὺ καταπολεμᾶ τὴν πνευματική μας ἀφυδάτωση καὶ προσφέρει ἀνασασμό.

Γυρίζω πίσω στὰ χρόνια τῆς εὐλογημένης ἐπανάστασης τοῦ Εἰκοσιένα. Διάβασα πρόσφατα, ἀπὸ τὶς ἐξαιρετικὲς ἐκδόσεις τῆς «Ἑνωμένης Ρωμηοσύνης», ἕνα βιβλίο γιὰ τὸν Δημήτρη Μακρῆ, τὸν Κλέφτη τοῦ Ζυγοῦ. Πῆρε μέρος, ὁ ἥρωας καπετάνιος, στὴν Ἔξοδο τοῦ Μεσολογγίου. Σώθηκε.

Η Καρυδένια

Γιά τοὺς μικρούς μας φίλους. Καί τούς μεγαλυτέρους!

Μιὰ φορὰ καὶ ἕνα καιρὸ ζούσανε σ’ ἕνα παλιὸ ἀρχοντικὸ σπίτι τρία ἀγόρια. Ἡ μητέρα τους εἶχε πεθάνει καὶ τὰ μεγάλωσε μιὰ γριὰ παραμάνα ἡ κυρὰ Μάρθα.

Ἕνα βράδυ ποὺ ὁ πατέρας τους ἔλειπε ἀπὸ τὸ σπίτι, γιατί ἦταν γιατρὸς καὶ ὅλο τὸν καλοῦσαν σὲ ἀρρώστους, τὰ τρία ἀγόρια καθόντουσαν γύρω-γύρω ἀπ’ τὸ μεγάλο τραπέζι τῆς κουζίνας καὶ τρώγαν καρύδια μὲ μέλι.

Τσὰφ τσοὺφ ἔκαναν τὰ καρύδια καθὼς ἔσπαγαν ἀπὸ τὰ σφυράκια τῶν παιδιῶν.

Ξαφνικὰ μέσα ἀπὸ ἕνα καρύδι ἀκούστηκε μιὰ φωνή: