Ὁ Φλεβάρης κι ἂν χιονίσῃ, πάλι ἄνοιξι θ’ ἀνθίσῃ! Καλό μας μῆνα!

 Στέλιος Σπεράντζας «Παιδικὲς ψυχὲς»

Χιονοπόλεμος

Χιόνισε καὶ κάναμε
μιὰν ἄσπρη στίβα τόση!
Τέτοιο χιόνι πούπουλο,
Θεέ μου, νὰ μὴ λειώσῃ.

Τα τζάκια και οι γέροντες στα βουνά

Ηλίας Γ. Προβόπουλος

Μπορεί ένας χορταριασμένος δρόμος στον Αμάραντο του Δήμου Ιτάμου Καρδίτσας να μας ταξιδέψει σε παλιές μνήμες και όσο να’ ναι να μας συνεπάρει λιγάκι η νοσταλγία που φέρνει το φθινόπωρο και να μετρήσουμε πράγματα που χάνονται σιγά – σιγά από τη ζωή μας και λιγοστεύουν τον παλιό κόσμο που μας κάποτε μας περιέβαλλε.

Κάπως έτσι είναι, γιατί αυτού του είδους οι δρόμοι στην ελληνική ύπαιθρο κοντεύουν να κλείσουν από την απραξία που πλάκωσε τον τόπο και από τη διεκδίκηση του δάσους που επανέρχεται δυναμικά στο χώρο που του αφαίρεσαν κάποτε οι άνθρωποι.

Το σπίτι του χειμώνα

Για δυο – τρεις μήνες, όπως θέλει εξάλλου και το ημερολόγιο, ο χειμώνας κατοικεί στον τόπο μας.

Σπίτι του όπως φαίνεται είναι τα ψηλά βουνά που τα καλύπτει πάντα με βαρύ χιόνι και αυλή του οι κάμποι που καμιά φορά καταδέχεται να τους ασπρίσει κι αυτούς και τα νησιά που πολλές μέρες γίνονται φυλακές εξαιτίας των αέρηδων που εξαπολύει ενώ στις πόλεις υποχρεώνει τους ανθρώπους να περιορίσουν τις άσκοπες κινήσεις.

«Του Δεκέμβρη η μέρα… καλημέρα, καλησπέρα!» Καλό μας μήνα!

Χειμώνας

Έφτασ’ ο Χειμώνας
ήρθε παγωνιά.
Στα βουνά μας πέρα
πλάκωσε χιονιά.

Χιονίζει από τα ανοιχτά παράθυρα του Παραδείσου

Έλενα

Ήρθε το χιόνι…..Από τα ξημερώματα.

Το έστρωσε για τα καλά στις στέγες (ναι, έχουμε ακόμη σπίτια με στέγες στη γειτονιά μου), στον κήπο, στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα.

Σαν τις λευκές ελπίδες που στεριώνουν.

«Ἄσπρος Φλεβάρης, χαρούμενος ὁ χωραφιάρης» Καλό καὶ εὐλογημένο μήνα νὰ ἔχουμε!

῾Ο σπουργίτης, τὸ πουλάκι τοῦ τόπου μας

Τσίου… τσίου!..Τσίρπ – τσίρπ. Τσίου… τσίου.. Ὁ μικρὸς σπουργίτης τριγυρνάει ἀπὸ δῶ κι ἀπὸ κεῖ. Πηδάει στὰ δέντρα, πηδάει στὴ γῆ, ζητῶντας κανένα σπόρο ἤ σκουλῆκι.

Τίκ … τίκ… κτυπάει καὶ τὸ τζάμι στὰ παράθυρα, ζητῶντας κανένα ψίχουλο ψωμάκι.

Οἱ λησμονημένες εὐωδιές τοῦ χειμώνα…

(ἤ, Μνῆμες παλιὲς ἀπὸ τὸ Κλήμα τῆς δεκαετίας τοῦ 1950)

π. Κωνσταντῖνος Ν. Καλλιανός

Εἶναι ἀλήθεια πὼς κάθε φορὰ ποὺ ὁ καιρός, τώρα τὸ χειμώνα, γυρίσει στὸ χιονιά, στὸ νοῦ ἀνεβαίνουν παλιὲς εἰκόνες ἀπὸ τὸ παλιό μας τὸ χωριό, τὸ Κλήμα.

Εἰκόνες, ποὺ συλλαβίζουν στὴν ψυχή, ρήματα κατανύξεως καὶ ἄφατης συγκινήσεως, ἀφοῦ σὲ φέρνουν σιμὰ σὲ ἄχραντες ὧρες.

Ὁ Ἔρωτας στὰ χιόνια (1895)

Εικόνα gif από:plus.google.com

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

Καρδιὰ τοῦ χειμῶνος. Χριστούγεννα, Ἅις-Βασίλης, Φῶτα.

Καὶ αὐτὸς ἐσηκώνετο τὸ πρωί, ἔρριπτεν εἰς τοὺς ὤμους τὴν παλιὰν πατατούκαν του, τὸ μόνον ροῦχον ὁποὺ ἐσώζετο ἀκόμη ἀπὸ τοὺς πρὸ τῆς εὐτυχίας του χρόνους, καὶ κατήρχετο εἰς τὴν παραθαλάσσιον ἀγοράν, μορμυρίζων, ἐνῷ κατέβαινεν ἀπὸ τὸ παλαιὸν μισογκρεμισμένον σπίτι, μὲ τρόπον ὥστε νὰ τὸν ἀκούη ἡ γειτόνισσα:

― Σεβτὰς εἶν᾽ αὐτός, δὲν εἶναι τσορβάς*…· ἔρωντας εἶναι, δὲν εἶναι γέρωντας.

Τὸ ἔλεγε τόσον συχνά, ὥστε ὅλες οἱ γειτονοποῦλες ὁποὺ τὸν ἤκουαν τοῦ τὸ ἐκόλλησαν τέλος ὡς παρατσούκλι: «Ὁ μπαρμπα-Γιαννιὸς ὁ Ἔρωντας».