You are currently browsing the tag archive for the ‘Χειμώνας’ tag.
Παύλος Σαμαράς
Ήμουν τετάρτη δημοτικού αν θυμάμαι καλά, όταν το πρωί που ξύπνησα για το σχολείο είδα το χιόνι να έχει φτάσει σχεδόν μέχρι το παράθυρο του σπιτιού μου στο χωριό.
Όπως όλα τα παιδιά η πρώτη σκέψη ήταν πως δεν θα λειτουργήσουν τα σχολεία, άρα άπειρος χρόνος για χιονοπόλεμο στη γειτονιά με τους φίλους.
Κυρίως πιάτο Ι: Τιμάτσι («Φύλλο»)
Υλικά: καθαρό αλεύρι, νερό, αλάτι, λάδι (και αυγά, αν θέλουμε ή αν υπάρχουνε, και, ενδεχομένως, ντοματοπελτέ).
Παρασκευή: Ανοίγουμε φύλλο, το τυλίγουμε στον πλάστη σα ρολό και το κόβουμε με το μαχαίρι σαν τις χυλοπίτες.
Τέλλος Άγρας
Κάτω απ’ το χιόνι
Σκέψου –τι πράματα γλυκά
κοιμούνται κάτωθε απ’ το χιόνι.
Κοιμάται ο σπόρος, μυστικά,
καθώς το φύτρο του φυτρώνει.
Έλσα Γαλανίδου- Μπαλφούσια
Ο Χειμώνας που σε διάφορα μέρη του Πόντου λέγεται «Χειμός» ή «Χειμωγκός», άρχιζε νωρίς και διαρκούσε πολύ. Μάλιστα κατά τη διάρκεια του χειμώνα, ο οποίος ήταν πολύ βαρύς, σταματούσαν οι εξωτερικές εργασίες.
Έρθεν ο Χειμωγκός, κατάβρεχος, χιονόβρεχος…
Γράφει ο Ηλίας Προβόπουλος
Η όσφρηση είναι μια αίσθηση η οποία από τον καπνό των τζακιών που καίνε στα ορεινά χωριά προσλαμβάνει σε όλη τη διάστασή της την αίσθηση του χειμώνα και οι πιο ευαίσθητοι στη μύτη μπορούν μάλιστα να καταλάβουν από τι δέντρο τα ξύλα είναι αναμμένα στο παραγώνι.
Όπως ελατίσια, κέδρινα, καστανίσια και άλλα γιατί όντως κάθε ξύλο όταν καίγεται έχει και διαφορετική μυρωδιά αλλ’ αυτό νομίζω είναι μια αίσθηση που κανένας πια δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει γιατί έχουμε χάσει την επαφή μας με τη φύση.
Κλειώ Κουτουλάκη – Χαρωνίτη
Ο Καστανάς
Στην απέναντι γωνιά
κάθεται στη χειμωνιά
ο καλός ο μπάρμπα – Μηνάς
ο γνωστός μας καστανάς.
Παύλος Σαμαράς
Κάθεσαι κάποιες μοναχικές νύχτες κι αναπολείς τα χρόνια τα παλιά που έγραψαν με άσπρη κιμωλία ανεξίτηλα στην ψυχή σου.
Κι έρχονται εκεί δίπλα σου κάποιες εικόνες, και σου ανάβουν φωτιά με το παλιό του παρελθόντος το τσακμάκι. Και ξετινάζεις καλύτερα τη μνήμη σου, κι έρχονται στο μυαλό σου παλιές εικόνες και στιγμές, που σε σημάδεψαν στο σκοτεινό γύρισμα του χρόνου.
Στέλιος Σπεράντζας «Παιδικὲς ψυχὲς»
Χιονοπόλεμος
Χιόνισε καὶ κάναμε
μιὰν ἄσπρη στίβα τόση!
Τέτοιο χιόνι πούπουλο,
Θεέ μου, νὰ μὴ λειώσῃ.
Ηλίας Γ. Προβόπουλος
Μπορεί ένας χορταριασμένος δρόμος στον Αμάραντο του Δήμου Ιτάμου Καρδίτσας να μας ταξιδέψει σε παλιές μνήμες και όσο να’ ναι να μας συνεπάρει λιγάκι η νοσταλγία που φέρνει το φθινόπωρο και να μετρήσουμε πράγματα που χάνονται σιγά – σιγά από τη ζωή μας και λιγοστεύουν τον παλιό κόσμο που μας κάποτε μας περιέβαλλε.
Κάπως έτσι είναι, γιατί αυτού του είδους οι δρόμοι στην ελληνική ύπαιθρο κοντεύουν να κλείσουν από την απραξία που πλάκωσε τον τόπο και από τη διεκδίκηση του δάσους που επανέρχεται δυναμικά στο χώρο που του αφαίρεσαν κάποτε οι άνθρωποι.
Για δυο – τρεις μήνες, όπως θέλει εξάλλου και το ημερολόγιο, ο χειμώνας κατοικεί στον τόπο μας.
Σπίτι του όπως φαίνεται είναι τα ψηλά βουνά που τα καλύπτει πάντα με βαρύ χιόνι και αυλή του οι κάμποι που καμιά φορά καταδέχεται να τους ασπρίσει κι αυτούς και τα νησιά που πολλές μέρες γίνονται φυλακές εξαιτίας των αέρηδων που εξαπολύει ενώ στις πόλεις υποχρεώνει τους ανθρώπους να περιορίσουν τις άσκοπες κινήσεις.
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια