Δύση Αναστάσιμη

Φώτη Αικατερίνη

Σκυφτός, απ’ τα χρόνια και τις μετάνοιες.

Έμαθε από νωρίς να γονατίζει, για να στέκεται όρθια η ψυχή του.

Τυλιγμένος -σαν σκεύος ιερό στο μαύρο ράσο της υπόσχεσής του.

Λευκασμένος όχι από γηρατειά, μα από Σοφία που ευλαβικά σύναξε στο λαγήνι του.

Θυμάται τον απαράκλητο τόπο που του χάρισε ο Θεός ως αγρόν διακονίας.