You are currently browsing the tag archive for the ‘Φιρίκι’ tag.
Σήμερα, του Αγίου Βλασίου..
Ο `Αγιος Βλάσιος, σύμφωνα με το συναξάρι του, είχε την ικανότητα να εξημερώνει τα άγρια ζώα και για τούτο ο λαός μας τον επέλεξε ως προστάτη του από τους λύκους και τα τσακάλια, που τέτοια εποχή, λόγω του ψύχους και της πείνας, κατεβαίνανε προς τα χωριά..
του Κώστα Λιάπη…
«Χριστούγεννα, πρωτούγεννα
πρώτη γιορτή του χρόνου»
Μέσα στο αυγινό σύθαμπο της παραμονής της μεγάλης για τη Χριστιανοσύνη μέρας, οι αδέξιες, αλλά ζωηρές φωνούλες των μικρών καλαντιστών τσακίζουν τα κρύσταλλα του Δεκεμβριάτικου πρωινού.
Ήταν μια φορά κ’ έναν καιρό μια φτωχή γυναίκα κ’ είχε τέσσερα θηλυκά παιδιά. Δούλευε η άτυχη να τα μεγαλώσει, αλλά τι να σου πρωτοκάνει; Μεροκάματο, μεροφάγωτο.
Ίσα-ίσα το ψωμί των παιδιών της έβγαζε. Τα είχε κ’ εγύριζαν γυμνά και ξυπόλυτα ‘ δεν περίσσευε λεπτό να τους πάρει και κανένα ρουχαλάκι.
Τόσα χρόνια στο χωριό, ποτέ δεν άκουσα κανέναν να φτιάχνει Χριστόψωμο. Και εμείς που φτιάχνουμε τα τελευταία χρόνια, δεν ακολουθούμε κάποια τοπική συνταγή, απλά ζυμώνουμε ένα ψωμάκι μ’ένα σταυρό στη μέση και λίγα κεντίδια, έτσι λίγο πιο στολισμένο και ξεχωριστό για το ιδιαίτερο της μέρας.
Πριν λίγες μέρες, όμως, καθώς έλαβα ένα μέιλ από μια αναγνώστρια με καταγωγή από το Πήλιο της οποίας η μητέρα θυμόταν τη γιαγιά της να φτιάχνει τέτοιο ψωμί, αλλά δεν γνώριζε πώς τό’φτιαχνε και μου ζητούσε αν μπορώ να ανεβάσω τη συνταγή και τα σχετικά έθιμα, μπήκα στην πρίζα κι άρχισα παντού να ρωτώ για να μάθω ποιός μπορεί να’φτιάχνει ή έστω νά’φτιαχνε εδώ Χριστόψωμο.
Φτάσανε και πάλι Νικολοβάρβαρα! Της Αγια-Βαρβάρας σήμερα, κι αν και παλαιότερα έχω ξαναγράψει περί των λαογραφικών της ημέρας τούτης, επειδή οι παραδόσεις του λαού μας είναι αστείρευτες, θα της αφιερώσω μία ακόμη ανάρτηση…
Η Αγια-Βαρβάρα κι η ευλογιά:
Σύμφωνα με μία από τις επικρατέστερες παραδόσεις, «η αγία Βαρβάρα ήταν από μικρή Χριστιανή, πολύ όμορφη. Ο πατέρας της ζήτησε να την παντρέψει με ειδωλολάτρη βασιλιά. Η αγία παρακάλεσε το Θεό, να βγάλει την «ευλογιά», να την ασχημίσει. Ο Θεός την άκουσε, και μαζί της έδωσε το χάρισμα να θεραπεύει ευλογιά και ιλαρά». [Θεσσαλία-Τύρναβος]
Φέτος καλοκαιράκι δύσκολο, από πολλές απόψεις και για πολλούς, αλλά κι από πλευράς ελεύθερου χρόνου για μένα, μιας και δούλευα από το πρωί μέχρι τα ξημερώματα..
Έτσι ο Αυγουστιάτικος τραχανάς, όλο κι αναβαλλόταν, μέχρι να βρεθεί μια μέρα ελεύθερη, μιας κι η όλη διαδικασία είναι ιδιαιτέρως χρονοβόρα και χρειάζεται νά’χεις το νου σου από πάνω (δε λέει άδικα ο λαός μας, «έχει τραχανά απλωμένο!» για κάποιον που αδιαφορεί τελείως για τα υπόλοιπα γύρω του!!)..
Επειδή έχει αρχίσει να με εντυπωσιάζει ο αριθμός όσων παραπέμπονται στο ιστολόγιό μου αναζητώντας στο google για «φιρίκια» και ιδαίτερα για το «γλυκό του κουταλιού φιρίκι», σκέφτηκα να παραθέσω εδώ λίγα λόγια για το φρούτο αυτό καθώς και την τοπική συνταγή, μπας και τους εξυπηρετήσω τους ανθρώπους!
Εξάλλου, το γλυκό αυτό είναι το κατεξοχήν γλυκό του κουταλιού της περιοχής μας, καθώς οι φιρικιές αφθονούν στα μέρη μας. Και, καιρός είναι και να τιμήσω κι εγώ λίγο το όνομα του ιστολόγιού μου!
«Σύκα ο Αύγουστος, σταφύλια, τρώει γλείφοντας τα χείλια!»,
λέει μια παροιμία, και, μπορεί, τα τσαμπιά της κληματαριάς μου τώρα μόλις να πήραν να ροδίσουν –«αρχίσανε να ντρέπονται», που λέει κι ένας φίλος- αλλά τα σύκα, δόξα τω Θεώ, έχουν ωριμάσει για τα καλά! Κι έτσι αποφάσισα για πρώτη φορά να κάνω σύκα λιαστά!
Θες δεν το πολυσυνηθίζουμε εδώ, θες τα σύκα τά’χα συνδυάσει με άμεση κατανάλωση απ’το δέντρο από τότε που πιτσιρικαρία αναζητούσαμε συκιές στο χωριό, να σκαρφαλώσουμε στα κλεφτά να γευτούμε τον καρπό τους -αλήθεια, τώρα υπάρχει κανένα παιδί να μπαίνει σ’αυτή τη διαδικασία;- τόσα χρόνια δεν τό’χα σκεφτεί να τα λιάσω για το χειμώνα…
Αν και φέτος, λόγω άνοιξης -που μόνο άνοιξη δεν ήταν, αν κι είχαν ανοίξει οι ουρανοί κι έριχναν διαρκώς καρεκλοπόδαρα- αλλά και λόγω γενικότερης στραβομάρας, οι ντοματιές μου (τα δικά μου φυτώρια, όχι οι ελάχιστες αγοραστές που αναγκάστηκα να πάρω για πρώιμες) δεν έλεγαν με τίποτα να κοκκινήσουν (εκεί, πράσινες απ’το κακό τους παραμένουν οι περισσότερες!), πριν λίγες μέρες κατόρθωσα να συγκεντρώσω κανένα πενταμισάρι κιλά και σε συνεργασία με τη Σ. πού’χε μαζέψει άλλες τόσες, αποφασίσαμε να φτιάξουμε πελτέ.
Γέμισε ο κήπος μου βυσσινιές… Ήταν λίγα μόνο χρόνια πριν, όταν μια γιαγιά γειτόνισσα με ρώτησε «Εσύ που τ’αγαπάς, θέλεις μια βυσσινιά;
Φύτρωσε δίπλα στη δικιά μου και δε χωρά!» Καταχάρηκα! «Θέλω! Πώς δε θέλω;!».. Τη στρίμωξα σε μια γωνιά της πολυφυτεμένης γης μου και, καθώς ήταν μικρούλα ακόμη, την πρώτη χρονιά έφτιαξε μοναχά τρία βύσσινα για τα οποία ήμουν πολύ υπερήφανη!
Τώρα, πώς τα τρία εκείνα βύσσινα γίνανε τρεις καινούριες βυσσινιές και πώς σιγά-σιγά, ξεφύτρωσαν τριγύρω μικρά δεντράκια, ούτε πρόλαβα να το καταλάβω! Τώρα ρωτώ εγώ όποιον τ’αγαπά, «Θέλεις μια βυσσινιά;»
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια