You are currently browsing the tag archive for the ‘συναισθήματα’ tag.
Πάνε λίγα χρόνια που ήμουν παιδί. (Τουλάχιστον έτσι μου φαίνεται εμένα).
Από τότε, χάθηκαν πολλά.
Φύγαμε από την Αθήνα, όταν ήμουν 13 ετών.
Πήγαμε να κατοικήσουμε έξω από ένα χωριό το 1979, σε μια περιοχή που δεν υπήρχε άσφαλτος, δεν υπήρχε ρεύμα, ούτε τηλέφωνο.
Ήταν μια όμορφη κοιλάδα που σύνορο τα μάτια μου, είχαν τα βουνά ολόγυρα.
Ελευθέριος Γ. Ελευθεριάδης -Ψυχολόγος M.Sc.
από το βιβλίο “πριν νυχτώσει”
Να μην αφήνεις τη λύπη να φωλιάζει την καρδιά σου.
Ίσως να έρχονται φορές, και μπορεί να συμβαίνει πολύ συχνά αυτό, που να μη θέλεις να αντικρίσεις άνθρωπο, να μη θέλεις να ακούσεις κουβέντα, να θέλεις μόνο να την πέσεις ένα κρεβάτι και να μείνεις εκεί κουκουλωμένος.
Ελευθέριος Γ. Ελευθεριάδης, Ψυχολόγος
Φαντάσου, άνθρωπε, δύο πέτρες. Δύο τυχαίες πέτρες, συμπαγείς, με μύτες, γωνίες και εξογκώματα. Φαντάσου, λοιπόν, ότι αρχίζουμε και κτυπάμε αυτές τις πέτρες μεταξύ τους. Ξανά και ξανά και ξανά.
Έτσι είναι και ένας γάμος, μία σχέση, μία συμβίωση δύο ανθρώπων με διαφορετική προέλευση, διαφορετικές αξίες, διαφορετικά πρέπει και θέλω. Δύο άνθρωποι οι οποίοι αρχίζουν και χτυπιούνται μεταξύ τους.
αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
Δεν χρειάζεσαι την άδεια κάποιου για να τον αγαπάς, για να προσεύχεσαι γι’αυτόν, για να ξοδεύεις τα βράδια σου με την ενθύμησή του, για να τον έχεις μπροστά σου κάθε στιγμή και κάθε λεπτό.
Μπορεί να μην καταλάβει ποτέ την αγάπη σου. Ίσως δεν μάθει ποτέ τα δάκρυά σου γι’αυτόν. Αν αγαπάς όμως πραγματικά, ποτέ σου δεν θα τον βγάλεις από την καρδιά σου. Ακόμα και τότε που ίσως απομακρυνθεί από κοντά σου.
Κλειώ-Σταυρούλα Κουράση
Πλήν θανάτου, σχεδόν ὅλα μπορεῖ νά ξαναγίνουν, νά ξαναγεννηθοῦν, νά ξανανθίσουν. Ὁποιαδήποτε κι ἄν εἶναι ἡ ἀπώλεια, ὅσο χαμηλά κι ἄν ἔπεσε κανείς, πάντα ὑπάρχει ἐλπίδα ἀνόρθωσης.
Ἡ ἀπελπισία δέν ταιριάζει στόν πιστό ἄνθρωπο. Ἄλλοι παραιτοῦνται, ἄλλοι ἀποθαρρύνονται, ἄλλοι ἀντιπαλεύουν κάθε εἴδους δοκιμασία.
της Ευτυχίας Χατζηνικολάου
Στάθηκα στο κατώφλι της ζωής μου
περαστική
Ό,τι αναζήτησα διαπέρασε τα σωθικά μου ολούθε
Με ό,τι πάλεψα αναμετρήθηκα
Η παγωνιά της ματαίωσης, ο φόβος της αποτυχίας
στην ανατολή της ελπίδας έσβησαν
Αναρρίγησα
Της Ναυσικάς Ιεσσαί Κασιμάτη
Πόσο καιρό έχω να σε δω…Μου ‘λειψες…το ξέρεις; Μου ‘πε, κοιτώντας με στα μάτια, η γειτόνισσα μου, καθώς απαντηθήκαμε στον δρόμο. Και να σας πω…ξαφνιάστηκα.
Είμαστε πια μαθημένοι στις βιαστικές φράσεις-κλισέ: «Τι κάνεις; Τι κάνεις; Καλά; Χαίρομαι…». Με την τελευταία λέξη, ν’ ακούγεται από απόσταση συνήθως. Γιατί εκείνος που την είπε, είχε κιόλας εξαφανιστεί.
Ένας ζωγράφος σχεδίασε ένα πίνακα.Τον ονόμασε «Η πόρτα της καρδιάς». Στην έκθεσή του, ένας προσκεκλημένος παρατήρησε ότι από την πόρτα έλειπε το χερούλι.
Όταν το είπε στο ζωγράφο, εκείνος του απάντησε: Είναι γιατί η πόρτα της καρδιάς ανοίγει μόνο από μέσα!!!
Ο σπόρος της αγάπης βρίσκεται μέσα μας.
π. Λίβυος
Πρέπει με κάθε κόστος να κρατήσεις ανοιχτή την πληγή. Μην βιαστείς να βάλεις ψεύτικα φάρμακα πάνω της. Μην την κρύψεις κάτω από το ψυχικό σου χαλί.
Άφησε το κενό να φωνάζει. Να λαχταρά την πλήρωση του. Να λέει «δεν την παλεύω», «δεν αντέχω», «κάτι μου λείπει», «κάτι ζητάω». Μη φοβάσαι τα επώδυνα συναισθήματα. Μείνε πεινασμένος, μονάχα έτσι θα βρεις τροφή.
Ἦταν κάποτε μία γριούλα πού ἀφοῦ γέρασε ἀρκετὰ ἀποφάσισε πώς καλύτερα θὰ ἤταν γιά τὴν ἴδια, νά μπεῖ σὲ κέντρο φροντίδας ἡλικιωμένων ἀτόμων.
Ἔτσι ἑτοίμασε μία μικρὴ βαλίτσα καὶ μὲ ἕνα ταξί πῆγε. Ἡ νοσοκόμα, πού γνώριζε γιά τὴν ἄφιξή της, τὴν πλησίασε καὶ τῆς εἶπε:
-Ἐλᾶτε παρακαλῶ νά σᾶς δείξω τὸ δωμάτιό σας πρὶν τὸ ἑτοιμάσουμε.
-Μὰ δέν χρειάζεται νά τὸ δῶ. Ἑτοιμάστε το, ἀπάντησε ἡ γριούλα.
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια