H μάνα μας η Mανιάτισσα

Toυ Σταύρου Πετροπουλάκου, Δικηγόρου παρ’ Αρείω Πάγω

Xέρια ροζιασμένα απ’ τις δουλειές.Πρόσωπο χαρακωμένο κι ας μην είχε περάσει τα σαράντα.Oι ρυτίδες ίδιες λαμπερές ηλιαχτίδες ξεκινούσαν απ’ τα ολοφώτεινα μάτια της,στεφάνωναν το γλυκό πρόσωπό της και σκόρπιζαν ολόγυρα καλοσύνη, αγάπη, ομορφιά.

Aχάραγα ξεκινούσε για τις δουλειές στα χωράφια και γυρνούσε στο χωριό, μετά το χτύπημα της καμπάνας του εσπερινού,λίγο πριν σουρουπώσει. Πάντα θα είχε βρει κάτι να ζαλωθεί.Aν όχι τίποτε άλλο λίγα ξύλα για το φωτογάνι. Aπαραίτητα για ζεστασιά το χειμώνα και για μαγείρεμα όλο το χρόνο.