You are currently browsing the tag archive for the ‘π. Κ.Ν. Καλλιανός’ tag.
(Ἤ, Τῆς Σταυροπροσκυνήσεως)
π. Κ.Ν. Καλλιανός
Μέσα στὴν ἀνοιξιάτικη ὁμορφιά, μὲ τὴ γῆ στολισμένη ἀπὸ πλῆθος ἀνθέων, μικρῶν ἤ μεγάλων, προβάλλει ἡ Γιορτὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, γιὰ νὰ συμβάλλει στὸν εὔσχημο τῆς Σαρακοστῆς καλλωπισμό, ἀλλὰ καὶ νὰ τὴν ράνει μὲ εὐωδιαστὰ ἀρώματα.
Ἀρώματα δενδρολίβανου, ματζουράνας, φρέζας, γαρύφαλλου…
(Τοῦ Ἁγίου Φιλίππου καί φέτος)
π. Κων. Ν. Καλλιανός
Ψιχαλισμένη μέ ἄχραντη νοσταλγία ἔφτασε ἡ Γιορτή τοῦ Ἁγίου Φιλίππου γιά νά θυμίσει ἄλλη μιά χρονιά συνήθειες καί ὁραματισμούς τῶν προγόνων μας, πού ἤξεραν νά τιμοῦν τή μέρα, ἀλλά καί τήν παράδοση πού τή συνόδευε.
Γιατί έκεῖνοι οἱ ἁπλοί, ἀγράμματοι ὡς ἐπί τό πλεῖστον, γνώριζαν πολύ καλά ὅτι ἡ σημερινή ἡμέρα ἦταν Ἀποκριά, ἀφοῦ ἀπό τήν ἑπομένη, στίς 15 δηλαδή, Νοεμβρίου, ἄρχιζε ἡ νηστεία.
π. Κ.Ν. Καλλιανός
Πολλὰ πράγματα τὰ μαθαίνει κανένας ἀπὸ τὰ πρώιμα τὰ χρόνια, τὰ χρόνια τῆς ἡλικίας ἐκείνης ποὺ ἀρέσκεται, ὡς παιδί, ν᾿ ἀκούει καὶ νὰ διδάσκεται.
Γιατὶ μέσα στὴν τρυφερὴ ἐπιφάνεια τῆς ἄσπιλης ψυχῆς, ἐγγράφονται τὰ πλέον πολύτιμα βιώματα. Βιώματα ποὺ σοῦ χρησιμεύουν κάποτε, σὲ ἀνύποπτο χρόνο στὸ μέλλον ὡς δεῖκτες μιᾶς γνήσιας πνευματικῆς πορείας καὶ προσφορᾶς.
«Χαῖρε ἄστρον ἄδυτον»
π. Κ.Ν. Καλλιανός
Κατεβαίνοντας τὰ πάλευκα σκαλιὰ τοῦ Αὐγούστου φτάνουμε πιὰ καὶ στὴν ἄλλη τὴ Γιορτή. Τὴ Γιορτὴ τῶν ἐννιάμερων τῆς Παναγίας μας, ποὺ στὴν οὐσία σημαίνει καὶ τὸ τέλος τοῦ τρυφεροῦ καὶ στοργικοῦ Δεκαπενταύγουστου.
Ἔτσι, στὶς 23 τοῦ μήνα αὐτοῦ θὰ ξαναζήσουμε πάλι τὶς ἱερὲς καὶ εὐκατάνυκτες στιγμὲς τῆς μεγάλης γιορτῆς τῆς Παναγιᾶς μας κι ὕστερα, ἀφοῦ τὴ μακαρίσουμε «αἱ γενεαὶ αἱ πᾶσαι [μακαριζομέν σε τὴν μόνην Θεοτόκον]» θὰ ποῦμε τὸ καθιερωμένο πιά: «Καὶ τοῦ χρόνου».
ἤ, τοῦ Δεκαπενταυγούστου τά πάντερπνα εἰσόδια
π. Κ.Ν. Καλλιανός
Ἀνοίγει, λοιπόν, ἀπό σήμερα τήν Ὡραία του Πύλη κι ὁ ἐφετεινός Δεκαπενταύγουστος. Πού αἰῶνες τώρα ἀφιερώνεται στή Χάρη Της.
Ἀφιερώνεται, μέ ἔνθερμη κατάθεση στήν κατά σάρκα Μητέρα τοῦ Κυρίου μας, τῆς ὁποίας ἡ πάνσεπτος καί ἄμετρα συγκινητική Κοίμησή Της «τελευταῖον (ὑπάρχει) ἐπ᾿ αὐτῇ μυστήριον».
π. Κ.Ν. Καλλιανός
«Διότι τὸ καμίνι, μὲ τὴν κοκκίνην λάμψιν, ἀνατέλλει πεῖσμον, ὅταν ὅλα ἔχουν δύσει»
Ἀλ. Παπαδιαμάντης
Στὴν ἀρχή, σχεδόν, τοῦ δάσους ποὺ βρίσκεται πάνω ἀπὸ τὸ χωριό, σώζονται τὰ ἐρείπια ἑνὸς παλιοῦ καμινιοῦ, ποὺ πρέπει νὰ χτίστηκε στὴ δεκαετία τοῦ 1930-40, μὲ ντόπια πέτρα καὶ λάσπη.
Ἀγνοῶ ποιὸς τὸ ἔχτισε. Ὄχι μονάχα αὐτό, ἀλλὰ κι ὅλα τὰ ἄλλα ποὺ βρίσκονται σπαρμένα κι ἔρημα σήμερα σ᾿ ὅλο τὸ νησί.
(ἤ, τῆς ἀποδημίας οἱ στοχασμοί)
π. Κ.Ν. Καλλιανός
Πέρασε κι αὐτὴ ἡ Πασχαλιά. Καὶ τώρα, ποὺ ἔφτασε ἡ Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ, σταθήκαμε καὶ περιμένουμε τὸ πλοῖο τῆς γραμμῆς γιὰ τὴν ἀναχώρηση. Μιὰ ἀναχώρηση ποὺ γίνεται σὲ ὧρες ἀνοιξιάτικες, εὔοσμες, θεϊκές .
π. Κ.Ν. Καλλιανός
Μέρες πασχαλιᾶς μὲ ποικίλες εὐωδιὲς ἀπὸ ἀρώματα τῆς Ἄνοιξης μυρωμένες. Τῆς Ἄνοιξης, ποὺ ἤδη ἀνέτειλε, καὶ μὲ τὸ Πάσχα κορυφώθηκε πιά. Ἀφοῦ, τώρα πιά: «ἔαρ μυρίζει (=ἐωδιάζει) καὶ καινὴ φύσις χορεύει (=καὶ ἡ νέα φύσις γιορτάζει)».
Καὶ πράγματι, μέσα στὴ θεία ἄνοιξη ὅλα γιορτάζουν καὶ ἀποπνέουν ποικίλες εὐωδιές, ὥστε νὰ ἀναπαύεται ἡ ψυχή, νὰ χαίρεται καὶ ν’ ἀπορρίπτει κάθε συννεφιὰ καὶ ἀνησυχία.
«Καί δός ἡμῖν Δέσποτα πρός ὕπνον ἀπιοῦσιν…»
π. Κων. Ν. Καλλιανός
Τό σύνορο τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου τό προγεύεσαι καθημερινά τήν ὥρα ἐκείνη, ὅπου μετά τή βραδυνή σου ἐπιστροφή ἀναζητᾶς τήν εὐλογημένη ἡσυχία, ἀλλά περισσότερο τό σφάλισμα τῶν κουρασμένων ὀφθαλμῶν σου: κουρασμένων ἀπό ἔνα πλῆθος εἰκόνων πού ἀποθηκεύουν μέ τήν, ἐν εὐθέτω καιρῶ, προοπτική τῆς ἐπεξεργασίας.
(ἤ, ἀποτιμώντας κι αὐτὲς τὶς Γιορτὲς ποὺ ζήσαμε)
π. Κ.Ν. Καλλιανός
Τώρα ποὺ σφαλίσαμε τὰ φῶτα, τὰ ὁποῖα διακοσμοῦσαν γιορταστικὰ τὰ σπίτια, τοὺς δρόμους, τὶς βιτρίνες καὶ τὶς πλατεῖες, τώρα ποὺ τὰ «Χριστουγενιάτικα» δέντρα ξεστολίστηκαν καὶ, ἤ πετάχτηκαν στὰ σκουπίδια, ἤ, τὰ πλαστικά , κλείστηκαν στὴν ἀποθήκη, τώρα ποὺ ἡ γιορταστικὴ ἀτμόσφαιρα μεταβλήθηκε σὲ μιὰ σκληρὴ καθημερινότητα, ποιὰ εἶναι, ἄραγε, τὰ ἐρωτήματα ποὺ μᾶς ἀκολουθοῦν;
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια