You are currently browsing the tag archive for the ‘π. Κων. Ν. Καλλιανός’ tag.
(Τοῦ ἱεροῦ Σαρανταημέρου τῶν Χριστουγέννων οἱ ἔγνοιες καὶ οἱ φροντίδες μας)
π. Κων. Ν. Καλλιανός
Μαζεύονται οἱ μέρες, λοιπόν. Λιγόστεψαν οἱ σαράντα πιά κι ὁ Νοέμβριος, μετὰ ἀπὸ λίγο ἀφήνει πιὰ τὴ θέση στὸ μεγαλοπρεπῆ τὸ μήνα, τὸν Δεκέμβριο.
Γιορταστικὸ γίνεται, μέρα τὴ μέρα, τὸ τοπίο γύρω μας, καθὼς ἕνα-ἔνα ἀνάβουν τὰ λαμπιόνια στοὺς δρόμους, στὶς βιτρίνες καὶ σὲ κάποια σπίτια.
Τῆς Νατάσας, τοῦ Νικόλα καὶ τῆς Χαρᾶς, ἀντίδωρο τιμῆς καὶ εὐγνωμοσύνης
π. Κων. Ν. Καλλιανός
Ἡ βροχὴ σήμερα τυλίγει τὸ χωριὸ μέσα στὸ ὑγρό γκρίζο της μαγνάδι καὶ μὲ περισσὴ φροντίδα τὸ σιμώνει σὲ μέρες παλιὲς, φορτισμένες ἀπό τὴ Νοσταλγία καὶ δεμένες ἄρηκτα μὲ πρόσωπα, ποὺ μονάχα οἱ σκιές τους συνυπάρχουν μαζὶ μὲ τὶς μνῆμες.
Σὲ μέρες δηλαδή, ποὺ τὶς ζήσαμε κάποτε μὲ ἄλλους ρυθμοὺς, συμπεριφορές καὶ στοχαστικότητα.
π. Κων. Ν. Καλλιανός
Ἀπό τὸ μισοφωτισμένο βάθος τοῦ Χρόνου προβάλλουν οἱ εὐλογημένες Μορφὲς τοῦ παπποῦ καὶ τῆς γιαγιᾶς κι ἀνοίγουν τὴ θύρα τῶν ἱερῶν ἀναμνήσεων.
Κι εἶναι ἀναμφίβολα τοῦτο τὸ εἰσοδικό, μιὰ ἐπιστροφὴ στὸν καιρὸ τὸν εὐλογημένο τῆς παιδικῆς ἡλικίας, ὅπου τὰ πρόσωπα αὐτὰ υπῆρξαν οἱ ἀκρογώνιοι λίθοι τοῦ μετέπειτα βίου.
π. Κων. Ν. Καλλιανός
Μὲ χρυσαφένιο φῶς ντυμένα τὰ μυρωδᾶτα κυδώνια, τὸ ἐξαίσιο αὐτὸ φθινοπωρινὸ καὶ χειμωνιάτικο φροῦτο, ἔρχεται τὶς μέρες αὐτὲς νὰ θυμίσει ἐκεῖνα τὰ εὐωδιαστὰ ψημμένα κυδώνια ποὺ φέρνανε οἱ νοικοκυρὲς στὸ φοῦρνο μας.
Τέτοιες μέρες, γιὰ νὰ πάρουν μὲ τὴ σιγανὴ τὴ φωτιὰ ἐκεῖνο τὸ ἀνοιχτὸ καφετὶ χρῶμα, νὰ σταλάξουν στὸ ταψὶ ἐκεῖνο τὸ κεχριμπαρένιο δάκρυ, ποὺ ἔχει μιὰν ὄψη θαυμάσια καὶ μιὰ γεύση ὅλο ἄρωμα καὶ χάρη.
Τὸ σπίτι ποὺ γεννήθηκα κι ἃς τὸ πατοῦν οἱ ξένοι
στοιχειὸ εἶναι καὶ μὲ προσκαλεὶ• ψυχή, καὶ μὲ προσμένει.
Τὸ σπίτι ποὺ γεννήθηκα, ἴδιο στὴν ἴδια στράτα
στὰ μάτια μου ὅλο ὑψώνεται καὶ μ’ ὅλα του τὰ νιάτα.
( Κ. Παλαμᾶς)
π. Κων. Ν. Καλλιανός
Σιωπηλὸ μέσα στὸ χαντάκι τῆς ἐρημιᾶς καὶ τῆς ἀπουσίας προσώπων ἀπομένει σήμερα τὸ σπίτι μας.
(ἤ, τοῦ θέρους οἱ ἀλησμόνητες μέρες)
π. Κων. Ν. Καλλιανός
Ἀπὸ τὰ μικρά μας τὰ χρόνια, τὰ χρόνια τὰ παιδικά, φέγγει μέσα στὴν ψυχὴ ἡ θάλασσα ποὺ πρωτογνώρισα, ὅταν γιὰ πρώτη φορὰ μὲ ἀγκάλιασε, ὡς ἄλλη μάνα, καὶ κάθε καλοκαίρι μοῦ χάριζε στιγμὲς εὐλογίας καὶ ἀνείπωτης ὁμορφιᾶς.
Το Κάτω Κλήμα καί ο ναός των Αγ. Αναργύρων (φωτ. 1971)
π. Κων. Ν. Καλλιανός
Αὐτὲς οἱ θερινὲς οἱ ὧρες ποὺ εἰσοδεύουν τὸν Ἰούλιο στὴ ζωή μας, διακρατοῦν μιὰ κατάνυξη καὶ μιὰ νοσταλγία ἀπερίγραπτη, καθὼς εἶναι ταυτισμένες μὲ τὴν πανήγυρι τῶν Ἀγίων Ἀναργύρων, τῶν Ἁγίων δηλαδὴ ποὺ εἶχε ὠς προστάτες του τὸ παλιό μας τὸ χωριό.
Καθώς, λοιπόν, ἡ μέρα παραχωρεῖ σιγά- σιγὰ τὸν τόπο της στὴ Νύχτα, τὴν ἐράσμια καὶ θεϊκὴ Νύχτα τὴ θερινή, ἀπό μακρυὰ νομίζεις ὄτι ἀκοῦς σήμαντρα χαρμόσυνα νὰ καλοῦν τοὺς πιστοὺς στὴν Πανήγυρη.
π. K.N. Kαλλιανός
Τὸ ἑλληνικὸ καλοκαίρι εἶναι πραγματικότητα. Δὲν εἶναι ὅμως καιρὸς σπατάλης δυνάμεων, μὲ ξέφρενες κι ἀλλόκοτες διασκεδάσεις.
Εἶναι καιρὸς περισυλλογῆς, ἄνοιγμα τῆς καρδιὰς νὰ δεχτεῖ φωτισμένα πρωϊνά, ἥρεμα καί πασπαλισμένα μὲ ἡλιαχτίδες μεσημέρια, θεϊκὰ ἀπόβραδα καὶ στολισμένες μὲ μυριάδες ἀστέρια καθαρὲς νύχτες.
π. Κων. Ν. Καλλιανός
Μέσα στὸ βαθὺ Μυστήριο τῆς Νύχτας μπορεῖ ὁ κάθε ἄνθρωπος νὰ προσεγγίσει τὴν ψυχή του καλύτερα, καὶ μὲ γνώμονα πάντοτε τὴν ἐφημερία του στὸν κόσμο ἐτοῦτο νὰ πασχίσει, ὥστε νὰ ἐμβιώσει καλύτερα τὸν Κυριακὸ λόγο: «τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;» (Μτθ 16, 26).
ἤ, Μιὰ ξεχωριστὴ τιμὴ γιὰ τή Σκόπελο, ὡστόσο ἄγνωστη
π. Κων. Ν. Καλλιανός
Στὸ ἱερὸ Βῆμα τοῦ Καθολικοῦ τῆς Παναγίας τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς (Λιβαδιώτισσας) τῆς Σκοπέλου, σώζονται κάποιες ἐπιτύμβιες μαρμάρινες πλάκες, τὶς ὁποῖες χρησιμοποίησαν ὅταν πλακόστρωσαν τὸ ἱερό τοῦ ναοῦ.
Γιὰ τὴν ἱστορία ἀναφέρω ὅτι οἱ πλάκες αὐτὲς προέρχονται ἀπὸ τάφους κάποιων ἐπιφανῶν Σκοπελιτῶν (π.χ. τῶν οἰκογενειῶν, Ἀστεριάδη, Βαλσαμάκη) ἤ καὶ ἄλλων, τοὺς ὁποίους ἔθαψαν ἐκεῖ οἱ συγγενεῖς τους γιὰ τὸν ἑξῆς λόγο.
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια