Δεκαπενταυγουστιάτικες ὧρες στά πάλλευκα τῶν νησιῶν μας Κοιμητήρια

Δεκαπενταύγουστο, Σκόπελος π. Κωνσταντῖνος Ν. Καλλιανός

“Ω τοῦ παραδόξου θαύματος! Ἡ πηγή τῆς ζωῆς ἐν μνημείῳ τίθεται καί κλῖμαξ πρός οὐρανόν ὁ τάφος γίνεται….”

Σέ ὥρα ἀπόβραδη, μέ τό μελτέμι νά σαλεύει ἁπαλά τίς κορυφές τῶν κυπαρισσιῶν καί νά κατεβαίνει μέ τίς στερνές τίς ἡλιαχτίδες πάνω στά μνήματα.

Στά λιτά καί ἀπέριττα μνήματα, πού δέν ἔχουν τή σημερινή τήν ἐπιτήδευση μέ τά βαρειά τά μάρμαρα καί τά πλαστικά τά ἄνθη.

Γιατί ἐκεῖνα τά μνήματα ἦταν φροντισμένα ἀλλιῶς, μέ Ἁπλότητα, Καλωσύνη καί ὅση Φιλοκαλία περίσσευε στίς καρδιές ἐκείνων τῶν παλιῶν νησιωτῶν. 

Συμπεριφορὲς πιστῶν καὶ μαθήματα Ποιμαντικῆς ἀπὸ τὸν Παπαδιαμάντη (Μιὰ πρώτη προσέγγιση στὸ θέμα)

 π. Κωνσταντῖνος Ν. Καλλιανός – Σκόπελος

Στὸν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Χαλκίδος κ. Χρυσόστομο, ὀφειλή.

Ἀντιγράφω ἀπὸ τὸν Παπαδιαμάντη:

«Δύο χωρικοὶ ὄρθιοι, πέντε βήματα μακρὰν τοῦ ψητοῦ, τῆς φλάσκας καὶ τοῦ σχοίνου, ἵσταντο καὶ συνωμίλουν ζωηρῶς.

Εἶχαν εὕρει τὴν ὥραν καὶ τὸν τόπον νὰ λογομαχήσωσι δι᾽ ἓν χωράφιον τεσσάρων στρεμμάτων, περὶ τοῦ ὁποίου ἐμάχοντο ἀπὸ ἐτῶν.