Ὁ μικρὸς Γιάννης ἀπὸ τὸ Ἄστρος

Ὁμολογῶ, ὅτι δὲν θὰ ἐπίστευα χωρὶς ὅρκον, ὅτι ἕνα παιδάκι μόλις δεκαετὲς θὰ εἶχε τὸ θάρρος, τὴν δύναμιν, τὴν ἐπιμονὴν νὰ παρακολουθήση τὴν ἑλληνικὴν στρατιὰν ἀπὸ τὰ σύνορα ἕως τὴν Θεσσαλονίκην καὶ ἐκεῖθεν πάλιν εἰς τὴν Ἤπειρον, ἀπὸ τὴν Πρέβεζαν ἕως τὰ Ἰωάννινα.

Ἀκόμη ὀλιγώτερον θὰ ἐπίστευα, ὅτι τὸ παιδὶ αὐτὸ καθ’ ὅλην τὴν ἐκστρατείαν δὲν θὰ ἐφοροῦσε παρὰ τὸ πουκαμισάκι του καὶ τὸ πανταλονάκι του, ξεσκούφωτον, μισόγυμνον· καὶ ὅτι θὰ ὑφίστατο ὅλας τὰς κακουχίας καὶ ὅλας τὰς στερήσεις, χωρὶς νὰ παραπονεθῇ, χωρὶς ν’ ἀρρωστήση, ἀκμαῖον πάντοτε, ἀκατάβλητον, φαιδρόν, πρόθυμον, περιποιούμενον διαρκῶς τοὺς ἀρρώστους καὶ τοὺς τραυματίας.