You are currently browsing the tag archive for the ‘Περιοδικό Προς τη Νίκη’ tag.
Υλικά
450 γραμμάρια ταχίνι
200 γραμμάρια μέλι
3/4 της κούπας κακάο
150 γραμμάρια διάφορους ξηρούς καρπούς (φυστίκια Αιγίνης, καρύδια, φουντούκια χοντροκομμένα)
150 γραμμάρια δημητριακά
200 γραμμάρια βρώμη
Κάποτε ένας Ευρωπαίος πείραξε τον Γιώργο Σεφέρη.
-Μα, πιστεύετε σοβαρά ότι είστε απόγονοι του Λεωνίδα, του Θεμιστοκλή;
Και ο ποιητής απάντησε:
-Όχι είμαστε απόγονοι μονάχα της μάνας μας, που μας μίλησε ελληνικά, που προσευχήθηκε ελληνικά, που μας νανούρισε με παραμύθια για τον Οδυσσέα, τον Ηρακλή, τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά και τον Παπαφλέσσα, που ζύμωνε κάθε Πρωτοχρονιά τη βασιλόπιτα και ένιωθε την ψυχή της να βουρκώνει τη Μεγάλη Παρασκευή μπροστά στο ξόδι του νεκρού Θεανθρώπου.
(Από το μήνυμα του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρυσάνθου το πρωί της 28ης Οκτωβρίου 1940)
«Ευλογεί»,
ευλόγησε,
γιατί ήταν πόλεμος αμυντικός,
δίκαιος και ιερός.
και γιατί η Εκκλησία μας ήταν
πάντα κοντά στις δοκιμασίες
του Έθνους μας.
Μόλις ἕξι χιλιόμετρα βορειοανατολικά τῆς Ἰστιαίας, στή Βόρεια Εὔβοια, μέσα σέ μιά καταπράσινη κοιλάδα βρίσκεται ἡ Παναγία τῆς Ντινιοῦς.
Θεόρατα πλατάνια ἀνοίγουν τά κλαδιά τους στόν οὐρανό κι ἕνα ἥσυχο ποταμάκι, τό «Διονόρεμα», κυλᾶ τά καθάρια νερά του μέσα σέ καλαμιές καί σκοῖνα. Γάργαρο καί δροσερό τό νερό τῆς κρήνης στόν περίβολο ξεδιψᾶ κάθε διαβάτη καί προσκυνητή.
Κατά τήν περίοδο τῆς τουρκοκρατίας ἡ περιοχή ἀνῆκε σέ κάποιον Τοῦρκο μπέη.Μετά τήν Ἐπανάσταση τοῦ 1821 πουλήθηκε στήν οἰκογένεια τοῦ Ἀθανάσιου Πετσάλη, ἀπό τήν ὁποία τό 1928 τήν ἀγόρασαν οἱ ἀδελφοί Ριτσώνη.
Η Li Juhong, νεαρή γιατρός στη μακρινή Κίνα, είναι ιδιαίτερα αγαπητή στους κατοίκους της μικρής αγροτικής περιοχής, όπου προσφέρει τις υπηρεσίες της.
Δέχεται τους ασθενείς στο ιατρείο της ή τους επισκέπτεται κατ’ οίκον, σχεδόν χωρίς ωράριο, ανταποκρινόμενη πάντοτε με προθυμία στις ανάγκες τους.
Όπως η ίδια λέει, η δουλειά της αρχίζει συχνά από τις 6.00′ το πρωί και φθάνει μέχρι αργά το βράδυ, αφού οι ασθενείς της ζητούν τη βοήθειά της συχνά πριν φύγουν για την εργασία τους ή επιστρέφοντας αργά το βράδυ.
Νικηφόρος
Στούς πρόποδες τοῦ ἀνατολικοῦ Βερμίου, στόν εὔφορο κάμπο τῆς Ἠμαθίας πού ἐκτείνεται μέχρι τή Θεσσαλονίκη, δεσπόζει ἡ θρυλική πόλη τῆς Μακεδονίας, ἡ ἡρωική Νάουσα.
Εἶναι ἡ πόλη πού ἔγινε ὁλοκαύτωμα στόν ἀγώνα γιά τήν ἀπελευθέρωση ἀπό τόν τουρκικό ζυγό (1822) καί γιά τή θυσία της αὐτή ἀπέκτησε ἐπίσημα τό μοναδικό τίτλο «ἡρωική πόλη».
Εἶναι ἡ πόλη πού κατέχει ὡς πολύτιμο θησαυρό τήν τιμία κάρα ἑνός νεοφανοῦς ἁγίου, τοῦ ὁσίου Θεοφάνους, ὁ ὁποῖος ἔζησε ἐκεῖ τά τελευταῖα χρόνια τῆς ζωῆς του καί τιμᾶται πλέον ὡς πολιοῦχος της.
Ο Θεός ξημέρωσε τη μέρα Του
και η Άνοιξη χαμογέλασε.
Έκανε το τριαντάφυλλο ν’ ανθίσει,
έβαλε τα πουλιά να Τον δοξολογούν,
έριξε γαλάζιο στη θάλασσα και κόπασαν οι φουρτούνες·
έμαθε στο ρυάκι να τραγουδά,
καθώς ταξιδεύει δίπλα απ΄το νεογέννητο χορτάρι.
«Κάποτε ζούσε σ’ ένα ευλογημένο σπίτι ένας άγιος άνθρωπος, που υπακούοντας στην κλήση της καρδιάς του, χειροτονήθηκε ιερέας, και εργαζόταν με πολλή αφοσίωση στην ενορία του.
Ο Θεός του χάρισε και τρία χαριτωμένα αγόρια, το ένα καλύτερο απ’ το άλλο και στην εξυπνάδα και στην πρόοδο, στα μαθήματα και στην αρετή.
Από μικρά παρακολουθούσαν το γεμάτο αφοσίωση και αυταπάρνηση έργο του πατέρα τους. Άκουγαν τα οικοδομητικά κηρύγματα του, που συγκινούσαν τις ψυχές των ανθρώπων της ενορίας του και τις έφερναν όλο και πιο κοντά στο Θεό.
Είναι ένας τόπος στη γη μας ξέχωρος. Ένας τόπος, όπου η ψυχή μας βρίσκει τον Θεό, ειρηνεύει, βλέπει της ζωής τα πράγματα με άλλο μάτι, με καθαρή σκέψη, με άλλη προοπτική, αναπνέει, αναπαύεται.
Εκεί η ζωή μας παίρνει νόημα και αξία, καθώς αισθάνεται να κινείται σε μια ατμόσφαιρα παρουσίας του Θεού, που της θυμίζει τον ξεχασμένο σκοπό της. Αυτός ο τόπος είναι ο Ναός, το σπίτι του Θεού, η εκκλησία, όπως συνήθως λέμε.
Ευλογημένη και τρισευλογημένη η ορθόδοξη Πατρίδα μας, που έχει για «πλούτο» της και «στολίδια» της άπειρους τέτοιους τόπους: εκκλησίες, εκκλησάκια, ξωκκλήσια…
Μητέρα, σου ζητώ συγγνώμη, γιατί σου μίλησα άσχημα σήμερα.
Όμως, δεν το ήθελα…
σε γεμίζω με ανησυχίες.
Μα δεν το καταλαβαίνω…
δεν σου λέω συχνά το «ευχαριστώ»…
Γιατί θεωρώ αυτονόητη την αγάπη σου…
δεν σου ζήτησα συγγνώμη ποτέ μέχρι τώρα…
Πρόσφατα σχόλια