Οι οσιοπαρθενομάρτυρες αδελφές Αγάπη, Ειρήνη, Χιονία της Θεσσαλονίκης (16 Απριλίου)

Στη χορεία των αγίων ενδόξων μαρτύρων της Πρωτοχριστιανικής Εκκλησίας μας ανήκουν και οι τρεις κόρες – αδελφές Αγάπη, Ειρήνη και Χιονία.

Έζησαν στη Θεσσαλονίκη και μαρτύρησαν στα χρόνια του σκληρού διώκτη Διοκλητιανού (304). Φαίνεται ότι ήταν ενεργά μέλη Αδελφότητας νέων χριστιανών. Αγαπούσαν πολύ τον Ιησού Χριστό και τη μελέτη των Αγίων Γραφών και χριστιανικών βιβλίων.

Όταν όμως ο Διοκλητιανός εξέδωσε διάταγμα τον Φεβρουάριο του 303, που απαγόρευε τη χρήση και κατοχή χριστιανικών βιβλίων και κειμένων, οι τρεις αυτές αδελφές έκρυψαν τα βιβλία. Και για να διαφυλάξουν την πίστη τους, κατέφυγαν σε «όρος υψηλό» κοντά στη Θεσσαλονίκη, πιθανώς στον Χορτιάτη.

Ὁ ὅσιος Ἰωάννης ὁ θεριστὴς (23 Φεβρουαρίου)

Ὁ ὅσιος Ἰωάννης ὁ θεριστὴς ἀνήκει στοὺς Ὀρθοδόξους Ἁγίους τῆς Δύσεως τοῦ 11ου αἰῶνος. Ἡ καταγωγή του ἦταν ἀπὸ τὴν Καλαβρία, ἀπὸ τὸ Κουρσάνο κοντὰ στὸ Στῦλο. Τόπος ὅμως τῆς γεννήσεώς του ἦταν πιθανῶς τὸ Παλέρμο τῆς Σικελίας.

Ἐκεῖ βρέθηκε ἐγκυμονοῦσα ἡ μητέρα του Καλλίστη, συρομένη αἰχμάλωτη ἀπὸ Σαρακηνοὺς πειρατές. Καὶ ἐκεῖ τὸν γέννησε μέσα στὸ χαρέμι ἑνὸς φημισμένου μουσουλμάνου.

«τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν».

Τὸ Εὐαγγέλιο τῆς Κυριακῆς: Λουκ. ιη΄ 18-27

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἄνθρωπός τις προσῆλθε τῷ ᾿Ιησοῦ λέγων· διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω; εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· τί με λέγεις ἀγαθόν; οὐδεὶς ἀγαθὸς εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός. τὰς ἐντολὰς οἶδας· μὴ μοιχεύσῃς, μὴ φονεύσῃς, μὴ κλέψῃς, μὴ ψευδομαρτυρήσῃς, τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου. ὁ δὲ εἶπε· ταῦτα πάντα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου. ἀκούσας δὲ ταῦτα ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτῷ· ἔτι ἕν σοι λείπει· πάντα ὅσα ἔχεις πώλησον καὶ διάδος πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι. ὁ δὲ ἀκούσας ταῦτα περίλυπος ἐγένετο· ἦν γὰρ πλούσιος σφόδρα. ἰδὼν δὲ αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς περίλυπον γενόμενον εἶπε· πῶς δυσκόλως οἱ τὰ χρήματα ἔχοντες εἰσελεύσονται εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ! εὐκοπώτερον γάρ ἐστι κάμηλον διὰ τρυμαλιᾶς ραφίδος εἰσελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν. εἶπον δὲ οἱ ἀκούσαντες· καὶ τίς δύναται σωθῆναι; ὁ δὲ εἶπε· τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν.

Ἡ ἁγία Ἑρμιόνη ἡ ἰατρὸς (4 Σεπτεμβρίου)

Η ἁγία Ἑρμιόνη ἦταν μία ἀπὸ τὶς τέσσερις κόρες τοῦ ἁγίου διακόνου Φιλίππου (ἑορτάζει 11 Ὀκτωβρίου), ποὺ εἶχε κατηχήσει τὸν Αἰθίοπα εὐνοῦχο τῆς Κανδάκης κατὰ τὴ διάρκεια ἑνὸς ταξιδίου του.

Τὸ βιβλίο τῶν «Πράξεων» μᾶς ἀναφέρει καὶ γιὰ τὶς τέσσερις αὐτὲς θυγατέρες τοῦ ἁγίου Φιλίππου ὅτι ἦταν «παρθένοι προφητεύουσαι» (Πράξ.κα΄ 9), δηλαδὴ ζοῦσαν ζωὴ παρθενικῆς καθαρότητος καὶ προφήτευαν.

Συνέβη κάποτε δύο ἀπὸ τὶς τέσσερις αὐτὲς κόρες, ἡ Ἑρμιόνη καὶ ἡ Εὐτυχίς, νὰ ἐπισκεφθοῦν τὴν Ἔφεσο γιὰ νὰ πάρουν τὴν εὐλογία καὶ τὶς συμβουλὲς τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, ὅμως δὲν τὸν πρόλαβαν.

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης, ὁ μαθητὴς τῆς ἀγάπης, εἶχε μεταστεῖ «εἰς τὰς οὐρανίους μονάς».

Ὁ ἅγιος μεγαλομάρτυς Ἀνδρέας ὁ στρατηλάτης καὶ οἱ σὺν αὐτῷ 2.593 μάρτυρες στρατιῶται (19 Αὐγούστου)

Ο ἔνδοξος στρατηλάτης ἅγιος Ἀνδρέας ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ ἀσεβεστάτου βασιλέως Μαξιμιανοῦ Γαλερίου (γύρω στὰ 300).

Ὑπηρετοῦσε στὸν Ρωμαϊκὸ Στρατὸ μὲ τὸ ἀξίωμα τοῦ Τριβούνου (Χιλιάρχου) στὴ φύλαξη τῶν συνόρων στὴν Ἀνατολή. Ὁ ἀνώτατος αὐτὸς ἀξιωματικὸς Ἀνδρέας ἐνέπνεε πολλὴ ἐμπιστοσύνη γύρω του μὲ τὴν ἀκεραιότητα τοῦ ἤθους του, τὴ συνέπεια στὰ καθήκοντά του καὶ τὴν ἀπαράμιλλη ἀνδρεία του.

Ὅλοι τὸ γνώριζαν πώς ἀκόμη κι ἂν δὲν εἶχε ὁ ἴδιος βαπτιστεῖ ἀγαποῦσε πολὺ τὸν Χριστὸ καὶ καλλιεργοῦσε τὶς ἀρετὲς τῶν Μακαρισμῶν. Ἡ σκληρότητα τῆς στρατιωτικῆς ζωῆς δὲν τὸν εἶχε διαφθείρει.

Ἀντι – Χριστούγεννα

Κάποτε ὁ κόσμος γιόρταζε Χριστούγεννα!

Κάποτε!

Τότε ποὺ εἶχε ἡ ζωὴ σκοπό, καὶ νόημα ὁ ἀγώνας.

Τότε ποὺ οἱ Χριστιανοὶ λαχταροῦσαν τὰ Χριστούγεννα, ἑτοιμάζονταν γιὰ τὰ Χριστούγεννα: Νήστευαν τὴ Σαρακοστή, προσεύχονταν, ἐξομολογοῦνταν, πρόσμεναν…

Τότε ποὺ ἡ δασκάλα, ὁ δάσκαλος κρεμοῦσαν ἀπ᾿ τὰ χείλη τους τὰ μάτια τῶν παιδιῶν καὶ στάλαζαν μὲς στὴν ψυχὴ τὸ ὄνειρο: Νά ᾿μουν κι ἐγὼ ἐκεῖ· νά ᾿μουν ἐκεῖ, στὴ Βηθλεέμ, στὸ στάβλο· «νά ᾿μουν τοῦ στάβλου ἕνʼ ἄχυρο…»!

Τότε ποὺ τὰ παιδιὰ ἦταν παιδιὰ καὶ μελωδοῦσαν μὲ τοὺς βοσκοὺς τὰ κάλαντα μὲς στὴ νυχτιὰ καὶ περπατοῦσαν δρόμους καὶ στενὰ πάνω στῶν Μάγων τ᾿ ἄλογα.

Γιορτάζοντας την επέτειο του ΟΧΙ.

«Ο ΘΕΟΣ ΣΩΖΟΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ»

«Βροντοῦν τῆς Πίνδου οἱ κορφὲς κι ἀντιλαλοῦν τὰ καταρράχια…»,  τραγουδούσαμε ἐνθουσιαστικὰ πρὶν λίγα χρόνια γιορτάζοντας  τὴν ἐπέτειο τοῦ ΟΧΙ. Τὸ ΟΧΙ τῶν πατέρων μας στὸ ἰταμὸ τελεσίγραφο τῆς φασιστικῆς Ἰταλίας,  ποὺ ἀπαιτοῦσε νὰ τῆς παραδώσουμε ἀμαχητὶ τὴ γῆ μας, ἦταν τὸ καμάρι καὶ ἡ δόξα μας.

Μιὰ δόξα ὁλόφωτη, ποὺ τὴν ἔπλεξαν  σὰν μὲ ἄλλα ἀμάραντα ἄνθη οἱ ἔπαινοι καὶ τὰ ἐγκώμια ὅλου τοῦ τότε πολιτισμένου κόσμου γιὰ τὴν ἡρωικὴ ἀπάντηση καὶ στάση τῆς μικρῆς Ἑλλάδος στὴν ὑβριστικὴ πρόκληση τῆς βίας καὶ τῆς ὑλικῆς δυνάμεως.

Τὰ δημοσιογραφικὰ σχόλια πολλῶν ἐφημερίδων τῆς Εὐρώπης τὴ δεύτερη μέρα τοῦ πολέμου, τὴν 29η Ὀκτωβρίου 1940, γιὰ τὴν ἀπόφαση τῆς Ἑλλάδος νὰ πολεμήσει καὶ νὰ ἀντισταθεῖ στὸν πανίσχυρο τότε Ἄξονα (Γερμανίας – Ἰταλίας) εἶναι ἀνεξίτηλες μαρτυρίες γιὰ τὸ ἑλληνικὸ θαῦμα ποὺ λέγεται ΟΧΙ.

28η Ὀκτωβρίου 1940 «Τιμὴ και δόξα σ’ αὐτοὺς ποὺ πολέμησαν»

28η Ὀκτωβρίου. Ἡμέρα δόξας γιὰ τὴν Ἑλλάδα. Ὀφείλουμε νὰ σταθοῦμε μὲ δέος καὶ θαυμασμὸ μπροστὰ σ’ αὐτοὺς ποὺ πολέμησαν τὸ 1940, νὰ κλίνουμε εὐλαβικὰ τὸ γόνυ τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος, ἕνα κλωνάρι δάφνης νὰ προσφέρουμε, καὶ νὰ τοὺς ποῦμε: Τιμὴ σὲ σᾶς, «ἥρωες, μάρτυρες, νεκροί, γενναῖοι, ὡραῖοι»!

Ἔχουμε καθῆκον εὐγνωμοσύνης νὰ ἀναγνωρίσουμε τὴν προσφορά τους, ἂν ζοῦν ἀκόμη λιγοστοί, ἢ νὰ καταθέσουμε στεφάνι τιμῆς στὴ μνήμη αὐτῶν ποὺ ἀναπαύονται τὰ μαρτυρικὰ σώματά τους στὴ μητέρα γῆ.

«Γλυκειὰ Πατρίδα, σκόρπιζε στεφάνια στὰ παιδιά σου»!

Τοὺς ἀξίζουν, διότι δὲν ἦταν συνηθισμένο αὐτὸ ποὺ πέτυχαν στὰ ἠπειρωτικὰ βουνά, στὰ ἄγρια φαράγγια τῆς Πίνδου. Ἦταν ἀπίστευτη ἐποποιΐα, ποὺ ἀνέβα σε τὸ κύρος τῆς Πατρίδος μας παγκοσμίως.