Ἅγιοι Τεσσαράκοντα μάρτυρες (9 Μαρτίου)

.

Λίμνη Σεβαστείας 323 μ.Χ. Ὑψόμετρο 90μ. μέ θερμοκρασία -20C.

Στή μέση τῆς λίμνης 40 γενναῖα παλληκάρια τοῦ Χριστοῦ, γυμνοί ἀπό τούς χιτῶνες τους καί ἀπό τόν παλαιό ἄνθρωπο τῆς ἁμαρτίας πού σαγηνεύεται ἀπό τόν ψεύτη ὄφη, δοξάζουν τόν Κύριο σάν τούς τρεῖς παῖδες στήν κάμινο, μόνο πού τώρα ἔχουν νά ἀντιμετωπίσουν τό τσουχτερό κρύο.

«Εἴμαστε Χριστιανοί».

«Ὤ μακάριαι γλῶσσαι, πού ἀφήκατε ἐκείνη τήν ἱεράν ὁμολογίαν τήν ὁποίαν ὁ ἀέρας μέν πού τήν ἐδέχθη ἡγιάσθη, οἱ ἄγγελοι δέ πού τήν ἤκουσαν τήν ἐπεκρότησαν, ὁ διάβολος μαζί μέ τά δαιμόνια ἐπληγώθη, ὁ δέ Κύριος τήν κατέγραψεν εἰς τούς οὐρανούς» (Μ. Βασίλειος).

Το αγάπησα το αηδόνι και μ΄ενέπνευσε

του Γέροντος Πορφύριου Καυσοκαλυβίτου

Μια μέρα, ένα πρωινό, επροχώρησα μόνος μου στο παρθένο δάσος. Όλα, δροσισμένα από την πρωινή δροσιά, λαμπύριζαν στον ήλιο. Βρέθηκα σε μια χαράδρα. Την πέρασα. Κάθισα σ’ ένα βράχο.

Δίπλα μου κρύα νερά κυλούσαν ήσυχα και έλεγα την ευχή. Ησυχία απόλυτη. Τίποτα δεν ακουγόταν. Σε λίγο, μέσα στην ησυχία ακούω μια γλυκιά φωνή, μεθυστική, να ψάλλε, να υμνεί τον Πλάστη. Κοιτάζω, δεν διακρίνω τίποτα.

Τελικά, απέναντι σ’ ένα κλαδί βλέπω ένα πουλάκι, ήταν αηδόνι. Κι ακούω ο αηδονάκι να κελαηδάει, να σχίζεται, μάλλιασε, που λέμε, η γλώσσα τους, φούσκωσε απ΄τους λαρυγγισμούς ο λαιμός του.

Ὁ παπα Λευτέρης Νουφράκης μαζί μέ 4 Ἕλληνες Ἀξιωματικούς τολμᾶ τό ἀδιανόητο!- «Ἦταν 19 Ἰανουαρίου τοῦ 1919»

{σημ.Μέλιας: Το γεγονός συνέβη με το (ν.ημερ.) στις 19 Ιανουαρίου και με το (π.ημερ.) στις 6 Ιανουαρίου}

.

Νούφρη τόν λέγαν τόν παπά,
κι’ ἦταν ἀπό τσ’ Ἁλῶνες,
πού ’ψαλλε στήν Ἁγιά Σοφιά
καί δάκρυσαν οἱ εἰκόνες!

Ὅλοι γνωρίζαμε ὅτι ἡ τελευταία λειτουργία στήν Ἁγιά Σοφιά ἔγινε τήν Τρίτη 29 Μαΐου 1453 καί μετά ἡ Πόλη ἁλώθηκε.Το γεγονός που παραθέτεις είναι στις 19 με το νέο ημερολόγιο, ενώ η ημερομηνία που συνέβη έγινε στις 6/1ου (π. ημερ.)

Καί ὅμως, ἡ τελευταία λειτουργία στήν Ἁγιά Σοφιά ἔγινε στίς 19 Ἰανουαρίου 1919 (ν.ημερ), ἀπό τόν παπά Λευτέρη Νουφράκη (1872-1941), ἀπό τίς Ἁλῶνες Ρεθύμνου.

Ἦταν 19 Ἰανουαρίου τοῦ 1919. Δύο Ἑλληνικές μεραρχίες πού εἶχαν σταλεῖ στήν ἐκστρατεία τῆς Κριμαίας στάθμευσαν στήν Κωνσταντινούπολη. Τό πλοῖο ἔχει ἀγκυροβολήσει στά ἀνοιχτά. Ἡ Βασιλεύουσα βρίσκεται ὑπό «συμμαχική ἐπικυριαρχία».

Ἡ ἀπιστία εἶναι τρέλα

τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου 

«Εἶπεν ἄφρων ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ, οὐκ ἔστι Θεός».

Δέν ὑπάρχουν τά θεμέλια· ἀλλά τότε πῶς στέκεται ἡ οἰκοδομή;

Δέν ὑπάρχει ἡ καρίνα τοῦ πλοίου· ἀλλά τότε πῶς συγκρατεῖται τό πλοῖο;

Δέν ὑπάρχει ὁ ναυπηγός· καί πῶς συναρμολογήθηκε τό πλοῖο;

Δέν ὑπάρχει ὁ κτίστης· καί πῶς ἔγινε ἡ οἰκία;

Δέν ὑπάρχει ὁ Δημιουργός· ἀλλά τότε πῶς ἡ ὡραιότης τῶν κτισμάτων μαρτυρεῖ τήν ὕπαρξη τοῦ Κτίστου;

Προσευχή καί Μετάνοια

.

Ἰωάννης Χρυσόστομος

Προτοῦ, λοιπόν, ὑψώσουμε ἱκετευτικά τά χέρια μας στόν οὐρανό, ἄς πάρουμε τή μεγάλη ἀπόφαση τῆς εἰλικρινοῦς μετάνοιας.

Ἐπειδή μέ τά ἴδια μας τά χέρια ἐκτελοῦμε πολλές ἁμαρτίες, γι’ αὐτό ἀκριβῶς ἔχει καθιερωθεῖ ὥστε, ὅταν τά ὑψώνουμε γιά προσευχή, νά μᾶς ὑπενθυμίζουν ὅτι αὐτά ὑπάρχουν μόνο γιά ἀγαθά ἔργα καί ὄχι γιά ἐκτέλεση πονηρῶν καί ἀδίκων πράξεων.

Ἔτσι θά θυμᾶσαι, ὅταν πρόκειται νά ἁρπάξεις κάτι ἤ νά χτυπήσεις κάποιον, ὅτι αὐτά τά χέρια θά τά ὑψώσεις στόν Θεό ὡς πνευματική θυσία τῆς προσευχῆς.

Γι’ αὐτό, σέ παρακαλῶ, μήν τά ντροπιάζεις, μήν τά κάνεις ἀνάξια ἐμφανίσεως στόν Θεό μέ τήν τέλεση ὁποιασδήποτε ἁμαρτίας.

Πῶς θέλει τό Σχολεῖο ὁ Πατροκοσμᾶς

.

Διδαχή Α’

— Ἔχετε σχολεῖον ἐδῶ εἰς τήν χώραν σας νά διαβάζουν τά παιδιά;

— Δέν ἔχομεν, ἅγιε τοῦ Θεοῦ.

— Νά μαζευθῆτε ὅλοι νά κάμετε ἕνα σχολεῖον καλόν, νά βάλετε καί ἐπιτρόπους νά τό κυβερνοῦν, νά βάνουν διδάσκαλον νά μανθάνουν ὅλα τά παιδιά γράμματα, πλούσια καί πτωχά.

Διότι ἀπό τό σχολεῖον μανθάνομεν τί εἶνε Θεός, τί εἶνε Ἁγία Τριάς, τί εἶνε Ἄγγελοι,δαίμονες, παράδεισος, κόλασις, ἀρετή, κακία· τί εἶνε ψυχή, σῶμα κ.λπ.

Διότι χωρίς τό σχολεῖον περιπατοῦμεν εἰς τό σκότος· ἀπό τό σχολεῖον ἀνοίγει τό μοναστήριον.

Ἄν δέν ἦτο σχολεῖον, ποῦ ἤθελα μάθει ἐγώ νά σᾶς διδάσκω;

Ἡ Πατρίδα μου

.

Ἀρχιμ. π. Νεόφυτος Παντζῆ

.

Κύριε,

Σ᾽ εὐχαριστῶ γιά τήν Πατρίδα μου

Αὐτή ἐδῶ στή γῆ. Τή Μακαρία γῆ!

Εἶναι μιά ζωγραφιά γλυκῶν χρωμάτων

Εἶναι μιά ὀμορφιά Οὐράνιας Χρυσαυγῆς!

Εἶναι Ὡραία ἡ Πατρίδα μου Κύριε

Ὁ σύγχρονος Καιάδας…

.

το εξαιρετικό αυτό κείμενο το έγραψε η Α.Α., μαθήτρια Λυκείου

.

Πόσες φορές δέν ἔχουμε ἀνατριχιάσει στό ἄκουσμα τῆς τρομερῆς συνήθειας τῶν Ἀρχαίων Σπαρτιατῶν νά «ξεφορτώνονται» τά ἀσθενῆ καί προβληματικά παιδιά ρίχνοντάς τα στόν φοβερό Καιάδα;

Πόσες φορές, ὅμως, ἔχουμε σκεφθεῖ ὅτι ὁ Καιάδας ἀναβιώνει καί μάλιστα ντυμένος ἀπ’ τό νόμο καί τά δικαιώματα τοῦ ἀνθρώπου; Βέβαια, δέ λέγεται πλέον Καιάδας μά… ἄμβλωση!

Ἄμβλωση! Ἕνας φόνος πού ὄχι μόνο δέν καταδιώκεται, ἀλλά πολλές φορές προωθεῖται!

Προωθεῖται ἀπό μερικούς γυναικολόγους καί θεωρεῖται προσωπική ὑπόθεση τῆς μητέρας καί μέρος τῶν δικαιωμάτων της! Μά,ἄν ἐπανεξετάσουμε τό ζήτημα μέ τή βοήθεια τῆς θρησκείας μας καί τῆς ἐπιστήμης, θά διαπιστώσουμε πώς στήν πραγματικότητα δέν εἶναι ἔτσι.

Δυστυχῶς, λίγοι γνωρίζουν πώς τό γεγονός ὅτι ἀπό τή στιγμή τῆς σύλληψης τό ἔμβρυο εἶναι ψυχοσωματική ὀντότητα ἀποδεικνύεται βάσει θρησκείας καί ἐπιστήμης.

Φυλακές Ἀμάσειας, «Μία ἐπιστολή μελλοθανάτου»

.

Ἐπιστολή Ἀντωνίου Τζινόγλου,
Διευθυντοῦ τοῦ Γραφείου Προσφύγων ἐν Ἀμισῷ.

Δευτέρα 6 Ὀκτωβρίου 1921

Σεβαστοί μου γονεῖς, προσφιλής μου σύζυγος, τέκνα μου ἀγαπητά, λοιποί συγγενεῖς καί φίλοι.

Κατεδικάσθην ἀθῶος ὧν εἰς θάνατον, ἦτο θέλημα Θεοῦ, διά τοῦτο καί ἐγώ δέν λυποῦμαι, καί σεῖς μή λυπηθῆτε· ἔχω πίστιν, ὅτι θά συναντηθοῦμε εἰς τήν ἄλλην ζωήν.

Σᾶς στέλνω τόν χαιρετισμό καί τήν ἀγάπη μου· ἐν ὅσῳ ζεῖτε νά μέ μνημονεύετε.

Ἀντιόπη, ὁ Θεός δέ μέ ἠξίωσε νά γηροκομήσω τούς γονεῖς μας, τό ἔργον τοῦτο τό ἀφήνω μόνο εἰς σέ.

Διά σέ καί διά τά τέκνα μας εἶμαι βέβαιος, ὅτι θά φροντίσει ὁ καλός Θεός.

Πίσω στά θρανία

Ἔφυγε τό καλοκαίρι. Ἔφυγαν κι οἱ διακοπές! Τώρα οἱ πόρτες τῶν σχολείων ἔχουν ἀνοίξει διάπλατα καί περιμένουν νά καλοδεχτοῦν, μαζί μέ τά παιδιά,τή νέα σχολική χρονιά.

Ὁ Ἁγιασμός εἶναι τό ἀπαραίτητο συστατικό κάθε νέας σχολικῆς χρονιᾶς! Οἱ τάξεις ἔμειναν ὅλο τό καλοκαίρι βουβές, περιμένοντας καρτερικά νά γεμίσουν πάλι μέ γέλια, φωνές καί νέες γνώσεις.

Κάποια παιδιά θά πατήσουν τό πόδι τους γιά πρώτη φορά στό σχολεῖο καί κάποια ἄλλα γιά τελευταῖα. Τό ἄγχος στίς καρδιές τῶν παιδιῶν κάνει τήν ἐμφάνισή του πιό ἔντονη στίς ἀρχές, παρά στό τέλος τῆς κάθε σχολικῆς χρονιᾶς.

Τό σχολεῖο εἶναι ἕνας χῶρος ἐκπαίδευσης, ἄν καί πολλά παιδιά τό βλέπουν μονάχα ὡς χῶρο παίδευσης. Ἀλλά, ὅλα τά παιδιά πρέπει νά μάθουν νά τά βγάζουν πέρα,ἀκόμη καί ὅταν ὑπάρχουν δύσκολες καταστάσεις.