You are currently browsing the tag archive for the ‘περιοδικό Η Ζωή του Παιδιού’ tag.
Φέτος η αλλαγή του χρόνου να μη μας βρει μόνο ξύπνιους στο σώμα, διασκεδάζοντας, τρώγοντας και πίνοντας… Να μας βρει ξύπνιους κυρίως στο πνεύμα!
Έτοιμους για νέες αποφάσεις! Αφήνοντας πίσω μας τον παλιό χρόνο, ν’ αφήσουμε και τον παλιό μας φθαρμένο εαυτό…
Διήγηση στρατιώτη του 1940 από το βιβλίο του Σώτου Χονδρόπουλου, «Ο Άγιος του αιώνα μας – Όσιος Νεκτάριος Κεφαλάς».
Ένας Έλληνας στρατιώτης του αλβανικού μετώπου στο έπος του 1940 καταθέτει την μαρτυρία του για τον άγνωστο σ’ εκείνον τότε, αλλά γνωστό σε εμάς Ιερέα και Άγιο ο οποίος με παρέμβασή του τον έσωσε από βέβαιο θάνατο.
Αγαπημένε μου παππού, νιώθω ότι δεν σε γνώρισα αρκετά, δεν σε χόρτασα αρκετά, μα πάντα θα θυμάμαι αυτά που έζησα από σένα…
Σε θυμάμαι να μαστορεύεις το καθετί που χάλαγε στο σπίτι.
Θυμάμαι να είσαι ανεβασμένος πάνω σε μια σκάλα να στερεώνεις την κληματαριά.
Μνήμες Μαΐου
Μη σε πλανέψουν του Μαγιού τα λούλουδα,
της Άνοιξης οι χαρές και το γιορτάσι
και χάσεις της Ιστορίας μας το άγγιγμα,
του Γένους σου το δάκρυ.
Χρωστάς τη μνήμη σου
σε ότι λαμπρό πρόσφερε στον κόσμο
του Κωνσταντίνου ο Πόλη – είναι δόξα σου,
στο ήθος και τις θυσίες
των τελευταίων υπερασπιστών – κι αυτό, δόξα σου.
«Αγαπητοί εκπαιδευτικοί,
Βγήκα ζωντανός από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Τα μάτια μου είδαν πράγματα που δεν θα έπρεπε να τα δει ανθρώπου μάτι.
Είδα θαλάμους αερίων που κατασκευάστηκαν από καλά εκπαιδευμένους μηχανικούς.
Είδα παιδιά να φαρμακώνονται από άριστα εκπαιδευμένους γιατρούς.
Είδα βρέφη να θανατώνονται από καλά καταρτισμένες νοσοκόμες.
Ελίνα Ματέλλου – Γιαννάκενα
Αρκετά χρόνια πριν, αγαπημένα μου παιδιά, στο Μοναστήρι της Παναγίας της Ντουραχάνης κοντά στα Γιάννενα, γνώρισα τον ιερομόναχο πατέρα Αθανάσιο, που ήταν τότε λαϊκός και λεγόταν Σωτήρης Χατζής.
Η ιστορία του μου έκανε μεγάλη εντύπωση και ήθελα να την μοιραστώ μαζί σας, όπως την άκουσα από το στόμα του:
«Άρχισα να μαζεύω παιδιά που δεν είχαν τη δυνατότητα ακόμη και να παίξουν. Νοίκιασα μια αίθουσα, για να παίζουν και να διαβάζουν. Σ’ ένα σπίτι με δύο δωμάτια και κουζίνα έβαλα έξι παιδιά!»
Μ.ΑΝΘΙΜΟΥ
Τον γνώρισα. Ήταν ένας άνδρας γύρω στα εξήντα του χρόνια. Έσκαβε έξω από μία εκκλησία, που ήταν χτισμένή ψηλά σ’ ένα ξάγναντο, με θέα τη γαλάζια θάλασσα, ενώ ολόγυρα την τύλιγαν ολοπράσινα πεύκα.
Ήταν υπεύθυνος σ’ ένα ηλεκτρολογικό συνεργείο.Περνούσαν υπόγεια καλώδια.Πλησίασα και τον χαιρέτησα. Μου ανταπέδωσε τον χαιρετισμό μ’ ένα χαρούμενο παιδικό χαμόγελο.
-Γιατί κουράζεστε τόσο πολύ; τον ρώτησα. Αφού έχετε τόσους γύρω σας να σας βοηθήσουν.
-Α, τα παιδιά μου, απάντησε, τ’ αγαπώ πολύ. Είναι αλήθεια ότι εκείνα είναι πάντα έτοιμα να με ξεκουράσουν. Αλλά η δουλειά είναι η ζωή μου. Όσο ο Θεός μου χαρίζει υγεία και δυνάμεις, θα δουλεύω.
Ένα νέο παιδί 22 χρονών από τον Καναδά, ο Τέρρυ Φοξ, με ένα τεχνητό μέλος στη θέση του δεξιού του ποδιού και καρκίνο στα οστά, ξεκινάει – ναι, καλά διαβάζετε! – ένα ταξίδι.
Απ’ τον Απρίλη μέχρι τον Σεπτέμβρη του 1980, για 143 μέρες, θα τρέχει καθημερινά απόσταση σχεδόν όση ενός Μαραθωνίου (περίπου 42 χλμ).
Θα ονομάσει το ταξίδι του «Μαραθώνιο ελπίδας». Στόχος του να διασχίσει τρέχοντας τον Καναδά, προκειμένου να μαζέψει χρήματα για την έρευνα του καρκίνου.
Ἦταν ἐννέα. Τούς διεκρίνομεν καθαρά ἀπό τά θέσεις μας, ἐπάνω εἰς τήν κορυφήν τοῦ λόφου, ἐξηπλωμένους εἰς διαφόρους στάσεις.
Ὁ ἕνας πρηνής, ὁ ἄλλος ὕπτιος, κάποιος ἄλλος στηριζόμενος εἰς ἕνα κομμένον κορμόν δένδρου. Ὅλοι μέ τήν παγεράν ἀκαμψίαν τοῦ θανάτου εἰς τά μέλη ἔμενον ἐκεῖ ἐπί δύο ἡμέρας ἄταφοι…
Εἶχον μείνει καί οἱ ἐννέα κατά τήν πεισματώδη συμπλοκήν, ἡ ὁποία ἐγένετο ἐπί τοῦ λόφου δύο ἡμέρας πρίν.
Ἔκτοτε ὁ λόφος ἐκρίθη ἀπό ἡμᾶς καί ἀπό τούς ἄλλους ὡς μή δυνάμενος νά κρατηθῇ καί ἐγκατελείφθη μέ τούς ἐννέα νεκρούς εὐζώνους ἐπί τῆς γυμνῆς βραχώδους κορυφῆς του.
Μ.ΑΝΘΙΜΟΥ
Ο πόλεμος αφήνει τον τρομερό του αντίλαλο απ’ άκρη σ’ άκρη και μια ακλόνητη απόφαση γεννιέται σε όλη την Ελλάδα «Όλοι και όλα για την Ελλάδα μας!»
Οι ραδιοφωνικοί σταθμοί διακόπτουν το πρόγραμμά τους, για να μεταδώσουν το πρώτο πολεμικό ανακοινωθέν: «Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους»…
Εκεί πάνω, στο Βορειοηπειρωτικά βουνά, μέσα στις λάσπες και στα χιόνια, μέσα στις βροχές και στο χαλάζι, πολεμούν τα νιάτα της πατρίδας μας και γράφουν χρυσές σελίδες στην ιστορία της!
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια