You are currently browsing the tag archive for the ‘Περιοδικό “Η Δράση μας”’ tag.
Γρήγοροι οἱ ρυθμοί τῆς ζωῆς στήν πολύβουη πόλη. Σέ κάνουν νά συνηθίζεις νά περπατᾶς μέ βῆμα γοργό, ἀκόμα κι ὅταν δέν ἔχεις κανένα λόγο νά βιάζεσαι.
Ἔχεις πλησιάσει στή μικρή πλατεία. Σέ μιά ἄκρη τοῦ πεζοδρομίου ἕνας ἡλικιωμένος ἐπαίτης κρατᾶ ἕνα πλαστικό ποτηράκι στό χέρι. Περιμένει τόν ἐλεήμονα περαστικό.
Διαβάζεις τίς τελευταῖες λέξεις πού πρόλαβε νά γράψει βιαστικά πάνω στό χαρτί:«Αὐτή τή στιγμή μοῦ φωνάζουν ν’ ἀνεβῶ τά λίγα μέτρα πού μέ χωρίζουν ἀπ’ τήν κορυφή…».
Μά ἐκεῖ, σέ κεῖνα τά λίγα μέτρα, ἦρθε καί τόν βρῆκε ἡ σφαίρα κάπου κοντά στήν καρδιά. Τόν ἔθαψαν τό βράδυ κάτω στή χαράδρα. Ἔξω ἀπό τό φάκελο μέ τά φύλλα τοῦ ἡμερολογίου του εἶχε γράψει : «Ἄν σκοτωθῶ, ὁ φάκελος αὐτός νά σταλεῖ συστημένος στή διεύθυνση πού γράφω».
Ανοίγει βαριεστημένα τό ἕνα μάτι του. Ψαχουλεύει ἄτακτα στό διπλανό ἀπ’ τό κρεβάτι του τραπεζάκι. Βρίσκει το ρολόι του καί τό πλησιάζει στό μόλις καί μετά βίας ἀνοιχτό του μάτι. 08:42΄.
Πετάγεται σά σούστα ἀπό τό κρεβάτι˙ «ἔχω ἀργήσει», σκέφτεται. Ἀμέσως ὅμως ἕνα πικρό χαμόγελο ἐμφανίζεται στά χείλη του! Ἀπό ποῦ ἔχει ἀργήσει; Ἀφοῦ τόν ἔδιωξαν. Χωρίς νά τοῦ ἐξηγήσουν τίποτα.
Ο μικρός ψαλμός 127ος, που αποτελούσε και ωδή των αναβαθμών, ξαφνιάζει στον πρώτο του στίχο με μια παράδοξη χρήση δύο λέξεων, καθώς αντιπαραθέτει κι ενώνει τις δύο αντιφατικές έννοιες: φοβούμενος και μακάριος.
ΜΑΚΑΡΙΟΙ πάντες οἱ φοβούμενοι τὸν Κύριον, οἱ πορευόμενοι ἐν ταῖς ὁδοῖς αὐτοῦ. 2 τοὺς πόνους τῶν καρπῶν σου φάγεσαι· μακάριος εἶ, καὶ καλῶς σοι ἔσται.
Ἔρχεται καί πάλι στή Βηθλεέμ τῶν καρδιῶν τῶν ἀγαπημένων ἀνθρώπων καί ζητάει τόπο νά γεννηθεῖ, νά μπεῖ στή ζωή μας, κι ἄς ἔχει καταντήσει ἕνας δυσώδης στάβλος ἐλλόγων.
Ἡ γῆ μας σήμερα ἔχει γίνει ἕνα ἀπέραντο «σπήλαιο ληστῶν» –στήν κυριολεξία καί στή μεταφορά – κι ὁ καθένας μας, ἄν θέλει ν ̓ἀνοίξει τά μέσα μάτια, θά δεῖ τόν ἑαυτό του γεμάτο ἀπό πληγές, σάν ἐκεῖνες πού εἶχε ὁ ὁδοιπόρος πού συνάντησε ὁ καλός Σαμαρείτης.
Σε κάθε εποχή, ιδιαίτερα μάλιστα σήμερα, «υπομονής έχομεν χρείαν». Την χρειαζόμαστε όλοι μικροί και μεγάλοι, σοφοί και απλοί άνθρωποι.
Έχουμε ανάγκη από τη δύναμή της, αφού η όποια δυσκολία ή πειρασμός στη ζωή που υποτάσσεται στην υπομονή ξεπερνιέται με αυτή.
Πρόκειται περί παράξενης όντως βυζαντινής παράστασης του Κυρίου. Απεικόνιση του προσώπου του Χριστού εντελώς διαφορετική απ’ ό, τι Τον γνωρίζουμε. Πράγματι είναι ο Χριστός με μια άλλη μορφή.
Η απεικόνιση οφείλει τη διαφορετικότητά της στις εμφανίσεις του Ιησού Χριστού μετά την Ανάστασή Του «εν ετέρα μορφή», όπως σημειώνει ο ι. Ευαγγελιστής ή με δυσδιάκριτη όψη.
ελάχιστος μοναχός Α.Κ.
Άγιον Όρος
– Δι’ ευχών των αγίων Πατέρων ημών…, η φωνή του Αφυπνιστή* αντήχησε μέσα στην παγωμένη νύχτα του χειμώνα και ταυτόχρονα ένας ρυθμικός χτύπος ακούστηκε στην πόρτα του κελλιού.
Ο μοναχός ξύπνησε. Κοίταξε γύρω του. Σκοτάδι απλώθηκε σ’ όλο το κελλί του. Η αμέλεια ρίχνει τα πρώτα βέλη της, για να λαβώσει τον αγωνιστή.
Τήν περίοδο τῆς κατοχῆς ὁ μοναχός Γεώργιος περιέθαλψε στό Ἅγιον Ὄρος φυγάδες Ἕλληνες καί Νεοζηλανδούς ἀπό τό καθεστώς τῶν Ναζί, πού εἶχαν καταφύγει ἐκεῖ.
Προδόθηκε ἀπό ἕναν Ρουμάνο λαϊκό, συνελήφθη καί καταδικάστηκε σέ θάνατο ἀπό τούς Γερμανούς. Τόν πῆγαν στίς φυλακές τοῦ Ἑπταπυργίου Θεσσαλονίκης, ὅπου ἀρρώστησε ἀπό ἑλονοσία.
Στη σημερινή λαίλαπα της αμφισβήτησης και κρίσης αρχών που μάχεται την οικογένεια, στυλοβάτης είσαι συ, γλυκιά μου μητέρα…
Εσύ που με αγώνα και πόνο μας έφερες στη ζωή, εσύ που θυσίασες την καλοπέρασή σου για να φέρεις στον κόσμο τα δώρα του Θεού, εσύ που αποτελείς επίγειο φάρο αγάπης.
Ποιος θα μπορούσε να αμφισβητήσει την πολύτιμη συμβολή της μάνας στη σωτηρία της ανθρωπότητας, όταν η Παναγία μας δέχεται να γίνει μάνα, ανοίγοντας την πύλη της σωτηρίας για το γένος των ανθρώπων, όταν επιλέγεται για να δεχθεί μέσα της το Φως της Αλήθειας, τον Χριστό;
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια