Ας ζήσουμε με αυτά που σήμερα μπορούμε

π. Λίβυος

Σε αυτήν την ζωή ένα είσαι σίγουρο, ότι δεν θα έχουμε όλα όσο ποθήσαμε και όχι πάντα όπως θα τα θελήσαμε.

Ο Θεός θα μας δώσει αυτά που πρέπει και αντέχουμε να δούμε, να ακούσουμε και να ζήσουμε.

Γι αυτό ας γελάμε, ας σφίγγουμε ο ένας του χέρι του άλλου.

Μην πικραινόμαστε.

Λόγος περί Μοναξιάς…

π. Λίβυος

Τις περισσότερες φορές ζώντας μέσα στην μοναξιά και την απόρριψη, στην ερήμωση και στην λησμονιά της ανθρώπινης παρουσίας, στρέφουμε την οργή μας σε εκείνους που μας εγκατέλειψαν. Στην αδιαφορία της κοινωνίας.

Στην αναλγησία και την σκληροκαρδία των ανθρώπων. Αυτή είναι η εύκολη λύση. Να επιλέγουμε την αναζήτηση ευθυνών έξω από εμάς. Στους άλλους. Άλλωστε πάντα φταίνε οι άλλοι. Η κακή κοινωνία. Οι εποχές και οι άνθρωποι που άλλαξαν.

Άλλοτε φοράμε το κουστούμι του θύματος, και ανεβαίνοντας στο σανίδι της ψυχής, υποδυόμαστε τον ρόλο του μεγάλου αδικημένου. Εκείνου που πάντα αδικείται. Που αγαπάει αλλά δεν αγαπιέται. Που προσφέρει ανιδιοτελώς ενώ πάντες τον εκμεταλλεύονται.

Θα έρθουν μέρες…..

π.λίβυος

Θα έρθουν μέρες, ώρες και στιγμές που θα νιώσουμε αδύναμοι να προσευχηθούμε.Να σταθούμε ενώπιον του Θεού και να ψελλίσουμε τις γνωστές μας προσευχές.

Ίσως τότε που δεν υπάρχει καμία πλέον δική μας προσπάθεια και δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε τον εαυτό μας με καμία δική μας κατάκτηση, προσπάθεια, αρετή και κατόρθωμα, να είναι η ώρα που η Χάρις θα μας αρπάξει στην κυριολεξία στην πλεονάζουσα αγκαλιά της.

Μην περιμένεις να βρεις τον εαυτό σου για να ξεκινήσεις…

π. Λίβυος

Περιμένεις μέρες, μήνες, χρόνια, σε ένα στημένο ραντεβού. Δεν ήρθε ακόμη. Δεν φάνηκε. Άργησε πολύ, τόσο που μάτωσαν τα μάτια στην αναμονή, τόσο που ράγισε η καρδιά στην προσμονή.

Θα στο πω εγώ κι ας πονέσεις. Δεν θα έρθει… Μην περιμένεις…

Όχι γιατί σε απορρίπτει. Αλλά γιατί δεν μπορεί να έρθει. Δε στο υποσχέθηκε, ποτέ. Εσύ το φαντάστηκες, εσύ είχες ανάγκη να το πιστέψεις.

Δεν θα έρθει ποτέ εκείνος ο εαυτός που περιμένεις χρόνια στο ραντεβού.

Συγχωρώ όταν με συγχωρήσω…

π. Λίβυος 

Η αγάπη του Θεού είναι απρουπόθετη. Ο Θεός μας αγαπάει ως πατέρας γιατί είμαστε παιδιά Του.

Είναι μια σχέση (Πατρός-Παιδιού) που κυριαρχεί και όχι ένας νόμος ή μια διάταξη. Η θεϊκή του αγάπη είναι δίχως προϋποθέσεις.

Το ζήτημα δεν είναι λοιπόν εάν μας συγχωρεί ο Θεός, αλλά εάν εμείς αποδεχόμαστε αυτή την συγχώρεση.

Εάν συγχωρούμε τον εαυτό μας και του επιτρέπουμε να βιώσει την αγάπη και την αποδοχή του Θεού.

Τι θα πει ο πνευματικός μου;

π.λίβυος

«Φοβάμαι πάτερ, να πάω στο πνευματικό και να του αναφέρω μια μεγάλη μου πτώση.

Ντρέπομαι, γιατί κι άλλες φορές στο παρελθόν, που προσπάθησα, έμεινε όπως είπε έκπληκτος πως εγώ έπεσα σε «τέτοια αμαρτήματα…»

Τι να κάνω;»

Προφανώς και όταν στον πνευματικό μας δεν μπορούμε να πούμε την μεγαλύτερη πτώση και αστοχία μας, τότε παύει να λειτουργεί η θεραπευτική διάσταση του μυστηρίου αλλά και η πνευματική σχέση.

Λιγάκι σημασία….

π. Λίβυος

Όταν ένα παιδί κάνει αταξίες τις περισσότερες φορές ζητάει να του δώσουμε λιγάκι σημασία.

Ένα ενδιαφέρον.

Ενήλικες ακόμη, τι ζητάμε; Το ενδιαφέρον του άλλου.

Μια λέξη αγάπης, ένα βλέμμα συμπάθειας, μια αγκαλιά να σκορπίσουν οι φόβοι μας.

Πολλές φορές λέμε, με παράπονο «δεν μου δίνει κανείς σημασία».

Άλλο μεταμέλεια και άλλο μετάνοια.

Γέροντας Μακάριος του Μαρουδά  

Άλλο η μεταμέλεια και άλλο η μετάνοια.

Μεταμέλεια για τα σφάλματα μου είναι η προσπάθεια να αποκαταστήσω την εικόνα μου μέσα μου και γύρω μου.

Εννοώ η μετάνοια είναι η επιστροφή του νου μου στον Θεό.

Θυμώνω παραδείγματος χάριν με κάποιον και μεταμελούμαι γιατί χάλασε η εικόνα του εαυτού μου στον αντίδικο μου και μέσα μου.

Πως έφτασα σε τέτοιο σημείο να εκτεθώ; Τι θα λέει για μένα αυτός ο άνθρωπος; πως του φέρθηκα έτσι;

Έπειτα θα΄ρθουν οι εκπλήξεις…

π.Λίβυος

Εμείς όλοι οι τσαλακωμένοι και δυσκολεμένοι της ζωής, που έχουμε φάει τα σκοτάδια μας με το κουτάλι, πρέπει να καταλάβουμε, ότι το ύφασμα που κάποτε σχίστηκε, δεν μπορεί να γίνει ποτέ το ίδιο.

Η ραφή ή ουλή θα φαίνεται πάντα.

Αυτό όμως, δεν είναι αναγκαστικά αδιέξοδο.

Δεν ζητάμε την τελειότητα αλλά τον εαυτό μας.

Και ο εαυτός μας, χρειάζεται μια βαθιά αγκαλιά γι αυτό που είναι, και όχι γι αυτό που θα θέλαμε να είναι.

Πάντα ξημερώνει…

π.Λίβυος

Να δίνουμε στο εαυτό μας το δικαίωμα να στεναχωρηθεί.

Η θλίψη δεν είναι κατάρα.

Τα συναισθήματα, οι πόνοι, οι καημοί πρέπει να εκφράζονται, αλλιώς όπως έλεγε και άγιος Πορφύριος γίνονται αρρώστιες.

Απλά να θυμόμαστε, ότι όσο μεγάλη κι αν είναι η νύχτα πάντα, μα πάντα ξημερώνει…..

Πηγή: παπα Λίβυος

αντί να σκέφτεσαι ζήσε…