You are currently browsing the tag archive for the ‘παπα – Λίβυος’ tag.
π.Λίβυος
Δεν θέλουμε παπάδες και χριστιανούς «αναμάρτητους» ή «ατσαλάκωτους».
Αλλά ανθρώπους με καρδιές που κατέβηκαν στον άδη τους.
Βίωσαν και ένιωσαν την απουσία νοήματος, μηδένισαν τις αντοχές τους, σταύρωσαν την παντοδυναμία τους, και μέσα στην απώλεια και την απογύμνωση, του ξαμάρτωτου εαυτού τους, έζησαν την παρουσία και την ελπίδα του Θεού.
π. Λίβυος
Ως άνθρωπος που έζησε από μικρό παιδί σε βαθιά κι ανήλια σκοτάδια, μαρτυρώ με ουλές και πληγές σε ολάκερη την ύπαρξη, ότι ακόμη και μέσα στο σκοτάδι υπάρχει Φως.
Στο λάθος μια μεγάλη αρχή. Στην αμαρτία φωλιάζει η αρετή, και στον Άδη ο ίδιος ο Χριστός Αναστημένος.
Κάθε αντίο ένα καινούργιο ξεκίνημα. Άλλωστε κανένα τέλος δεν ήρθε ποτέ με άδεια χέρια. Ακόμη και στις πιο μεγάλες νύχτες της ζωής μας, ξημερώνει.
π. Λίβυος
Δε μου αρέσει να κάνω απολογισμούς και προϋπολογισμούς. Άλλωστε για ποιο θέμα να απολογηθώ;
Για τα λάθη μου; Ναι, είναι πολλά και μεγάλα. Ε και; Έγιναν. Πάνε. Χάθηκαν μες στην αγάπη του Θεού και στα δικά μου δάκρυα.
Εάν έμαθα κάτι απ’ αυτά κέρδος ζωής είναι. Εάν πάλι δεν κατάλαβα τίποτα, πολύ απλά θα φάω ξανά τα μούτρα μου, μέχρι να ωριμάσει το πάθος μου.
Να κάνω προϋπολογισμό; Αστεία πράγματα. Γελάει ο Θεός με τα σχέδια μας.
π.Λίβυος
Τις προάλλες συναντήθηκα με ένα γέροντα που αγαπώ πολύ.
Είδες ποτέ τον Χριστό γέροντα τον ρώτησα.
«Ναι πάτερ μου», μονολόγησε, με συστολή.
«Πώς είναι Γέροντα;»
«Όπως στα Ευαγγέλια πάτερ μου, αγνός, αγαθός, απλός και προσιτός».
«Και πότε συνέβη αυτό», ήταν η αμέσως επόμενη γεμάτη θάμβος ερώτηση μου.
π. Λίβυος
Όλες αυτές τις μέρες, στις παρουσιάσεις και ομιλίες, συνάντησα πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους. Όλοι όμως είχαν κάτι κοινό.
Ένα βαθύ λαβωμένο χαμόγελο κι ένα βλέμμα λιμνασμένο σε δάκρυα που έτρεξαν ή ντράπηκαν να απογυμνώσουν το υγρό κορμί τους.
Ναι η ζωή αυτή έχει πόνο. Ίσως πολλές φορές φέρεται άδικα.Μα εάν δεν ήταν έτσι δεν θα προσμέναμε την βασιλεία του Θεού.
Η δίψα για δικαιοσύνη μας κάνει να περιμένουμε μια άλλη πατρίδα, την γη του «ουρανού».
π.Λίβυος
Σε κατηγορούν, σου φέρονται αχάριστα και σε αδικούν; μην απαντάς. Σιώπα.
Δείξε ότι δεν ζητάς καμιά δικαίωση από τον κόσμο της ψευτιάς και της υποκρισίας τους.
Θυμίσουν ότι κανείς ποτέ δεν ξεχώρισε δίχως να λασπωθεί και ότι δεν μπορείς να αναστηθείς εάν δεν σταυρωθείς.
Οπότε όσο σε λασπολογούν εσύ θα ανθίζεις και όσο σε βρίζουν θα μοσχοβολάς.
π.Λίβυος
Κάποτε πέρασα ένα μεγάλο πειρασμό. Μια δοκιμασία που φαινόταν να εξαντλεί ότι δυνάμεις είχαν απομείνει στην μάχη με το σκοτάδι μέσα μου. Τότε ο πνευματικός μου είπε, «θέλω να Λειτουργείς κάθε μέρα».
Του λέω «γέροντα, αδύνατον, οι καταθλιπτικές σκέψεις έχουν επισκιάσει το μυαλό μου. Δεν είμαι σε θέση να σταθώ όπως πρέπει μέσα στην Θεία Λειτουργία».
Μου απάντησε, «δεν πειράζει όπως και όσο μπορείς» Κάνε υπακοή μου λέει.
π.Λίβυος
Μόνο ένα πράγμα θα σας ζητήσω να έχετε στην σκέψη σας καθώς θα προσκυνάτε την εικόνα ενός αγίου ή αγίας: ότι πίσω από το φωτοστέφανο που εσείς βλέπετε, καμαρώνετε και παρηγορήστε, να θυμάστε ότι ο άγιος υπήρξε πρόσωπο που πάλεψε πολύ με τον εαυτό του.
Που η σχέση με τον Θεό του στοίχισε και τον «τσάκισε».
Στα λαμπερά μάτια των εικόνων, να βλέπετε τον ανείπωτο πόνο του σταυρού, τις νύχτες τις απόλυτα μοναχικές που το ξημέρωμα έμοιαζε ως λύτρωση.
π. Λίβυος
Στην ζωή πολλές φορές θα προκύψει ένα σοβαρό πρόβλημα που θα απειλήσει το γαλάζιο της ψυχής μας; Θα βασανιστούμε και θα υποφέρουμε.
Παρά ταύτα όμως, αισθανόμαστε ότι τελικά τα καταφέραμε να περάσουμε απέναντι κι ας κοντέψαμε να πνιγούμε σε απύθμενα πελάγη.
Περνάνε οι ώρες και οι μέρες, και ξάφνου, νιώθεις μια ζάλη, μια ταχυπαλμία, ένα φόβο να σε κατακλύζει και μια θλίψη να υφαίνει ιστό γύρω από την χαρά σου.
π.Λίβυος
Έλεγε ένας αγιορείτης, « όταν σου πετάει ο διάολος πέτρες, πάρε της και κτίσε εκκλησία» και ο Χριστιανόπουλος από άλλο μετερίζι αναφέρει, «έχτισα τον παράδεισο μου με τα υλικά της κόλασης σου..».
Θα έρθει η μέρα που θα ανακαλύψεις ότι ο προδότης κοιμόταν στην αγκαλιά σου.
Θα έρθει η μέρα, που θα νιώσεις ότι σε εκμεταλλεύτηκαν και έπαιξαν με θράσος πάνω στα πιο παρθένα και αγνά όνειρα σου.
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια