Ὁ Ἀναστάσης πού ἀναστήθηκε

Ο μικρούλης Ανάστασης γεννήθηκε εξήμισι μηνών! Χατηρικώς τον έβαλαν οι γιατροί σε θερμοκοιτίδα, μιας και ανέπνεε.

Κατά τη γνώμη τους ήταν αδύνατο να ζήση. Και έτσι το μικρό πλασματάκι πάλευε μόνο του μεταξύ ζωής και θανάτου, χωρίς να του πολυδίνουν σημασία, μια και δεν υπήρχαν ελπίδες.

Μια ευσπλαγχνική χριστιανή νοσηλεύτρια όμως, το λυπόταν το φτωχό και σκέφθηκε να το βοηθήση με τα όπλα της πίστεως.

Η γιορτή της Ζωοδόχου Πηγής (17 Απριλίου)

Εορτάζει 5 ημέρες μετά το Άγιο Πάσχα.

Ήταν γύρω στα 450μχ, όταν ένας βυζαντινός στρατιώτης,   Λέοντας στο όνομα,   έκοβε βόλτες σ΄ ένα δασάκι στα μέρη της βασιλεύουσας,   όταν ξάφνου βλέπει μπροστά του έναν τυφλό άνθρωπο να   του ζητάει λίγο νερό για να   σβήσει τη δίψα του.

Ο Λέοντας προθυμοποιήθηκε να   του βρει και να   του φέρει νερό. Έψαξε λοιπόν,   στο δάσος για να   βρει νερό αλλά μάταια και έτσι,   επέστρεφε   λυπημένος.

Τότε όμως,   άκουσε μια γυναικεία φωνή να   του λέει: «Ου χρεών σε,   Λέων, αγωνιάν,   το γαρ ύδωρ εγγύς», δηλαδή,   «Δεν χρειάζεται Λέων να   αγωνιάς, να άγχεσαι,   να στεναχωριέσαι, το νερό είναι δίπλα σου».

Και πάλι ακούει τη   φωνή την άγνωστη να   τον   προστάζει: «Λέων βασιλιά,   πάρε απ΄ το νερό αυτό και δώσε να   πιει να ξεδιψάσει ο   τυφλός άνθρωπος και κάτι ακόμα,   άλειψε μ΄ αυτό τα   μάτια του και αμέσως θα   καταλάβεις ποια είμαι εγώ που σου μιλώ».

«Μη φοβάσαι, παιδί μου. Είμαι η Παναγία»! (7η Απριλίου 1951)

Εικόνα από:orthodoxianpress.com

«Ήμουν ανθυπασπιστής στο τάγμα της Κορέας. Δεν πίστευα πουθενά, παρά μόνο στη δύναμη των βαρέων όπλων που κατεύθυνα. Επί πλέον ήμουν αδιόρθωτα βλάσφημος.

Όλες οι βλασφημίες μου συγκεντρώνον­ταν στην Παναγία. Όσοι με άκουγαν ανατρίχιαζαν. Οι φαντάροι μου έκαναν τον σταυρό τους, για να μην τους βρει κακό. Oι ανώτεροί μου διαρκώς με παρατηρού­σαν και με τιμωρούσαν. Ώσπου μια νύχτα έζησα ένα ολοφάνερο θαύμα.

Να βάλω το λαδάκι στα νηστικά παιδιά μου ή στο εικονοστάσι;

Εικόνα από:www.hamogelo.gr

Μια συγκινητική ιστορία.

Ήταν παραμονή του Ευαγγελισμού, 24 Μαρτίου του 1942, και ήμασταν στη Δράμα, στην ιδιαιτέρα μου πατρίδα, Ή ξένη κατοχή ήταν Βουλγάρικη. Οι στερήσεις, οι αρρώστιες και η πείνα είχαν πάρει τρομακτικές διαστάσεις και ο Θάνατος θέριζε κάθε μέρα μικρούς και μεγάλους και ιδιαιτέρως τα παιδιά.

Μεταξύ των συγγενών μου είχα και μια μακρινή θεία, χήρα με πέντε παιδιά. Τον άνδρα της τον είχαν σκοτώσει οι κατακτητές πριν από έξι μήνες στις σφαγές της 29 Σεπτεμβρίου του 1941. Από τρόφιμα της είχαν απομείνει ένα δάκτυλο ελαιόλαδο και μια «χούφτα» καλαμποκάλευρο.

Από τους Χαιρετισμούς της Παναγίας μας

Εικόνα από:metamorfosi-vrilission.gr

παπα Γιώργης Δορμπαράκης

Γ´ ΣΤΑΣΗ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ

῾Νέαν ἔδειξεν κτίσιν, ἐμφανίσας ὁ κτίστης, ἡμῖν τοῖς ὑπ᾽ αὐτοῦ γενομένοις…ἵνα τό θαῦμα βλέποντες, ὑμνήσωμεν αὐτήν…᾽

Μέ τήν ἐμφάνισή Του ὁ Δημιουργός ἔδειξε σέ ἐμᾶς τά δημιουργήματά Του νέα δημιουργία…ὥστε βλέποντας τό θαῦμα νά ὑμνήσουμε αὐτήν.

Είδα μια μάνα…

Εικόνα από:tvkosmos.gr

Είδα μια μάνα να κοιτά το παιδί της που περπάτησε για πρώτη φορά.

Το πρόσωπό της έλαμψε, τα μάτια της γέμισαν δάκρυα, η αγκαλιά της γέμισε με ευγνωμοσύνη.

Θαύμασα για την αγάπη της, θαύμασα για το δέσιμό της με το παιδί της…

Είδα μια μάνα να κοιτά το παιδί της να σταυρώνεται χωρίς να φταίει σε τίποτα.

Τὰ ἐρημοκκλήσια

Ζωγραφική της Αμαλίας Κ. Ηλιάδη από: blogs.sch.gr

Λάμπρος Πόρφυρας

Εἶναι στὰ ἐρημοκκλήσια ποὺ γκρεμίζονται

θλιμμένες Παναγίες, χλωμὲς εἰκόνες,

καὶ μοναχὰ ἀγαπᾶνε τὰ ἀγριολούλουδα –

κρινάκια, κυκλαμιές, σπάρτα, ἀνεμῶνες.

.

Σὰ θυμιατήρια ἀγροτικὰ κ’ ἐφήμερα,

σκόρπια ἢ δεμένα σ’ἄτεχνο στεφάνι,

τὴν ἄνθινή τους τὴν ψυχὴ σκορπίζουνε

ψυχομαχώντας σ’ ἄυλυ λιβάνι…

Το νανούρισμα της Παναγίας

Κοιμήσου τώρα που κανείς
δε θα’ ρθει να σε πάρει,
γιατί’ ναι η προίκα σου ο καημός
μαζί με τόση χάρη.

Ένας καημός αβάσταχτος,
η δύναμή σου, φως μου,
που απ’ τη θωριά σου θα σκιαχτούν
οι δυνατοί του κόσμου.

 Δε θα’ χει τόπο να κρυφτείς
απ’ το μεγάλο πόνο,
σαν πέσεις να προσευχηθείς
θα σε πετύχουν μόνο.

«Είμαι αυτή που επικαλείσαι στις προσευχές σου κάθε μέρα»

Κάποτε ένας ιερεύς που ήτανε αγνός σαν το κρύσταλλο,βρέθηκε ύστερα από πολλές ταλαιπωρίες στο κελί μιας συνοδείας στο Άγιον Όρος που του πρόσφερε ολοκάρδια φιλοξενία και αγάπη.

Το πρώτο βράδυ αφού αγρύπνησε με πολλά πολλά δάκρυα, κατάκοπος και καταπονεμένος, ξάπλωσε για λίγο να αναπαυθεί γιατί ύστερα από λίγο θα έπρεπε να σηκωθεί με το τάλαντο για τη μετα μεσονύχτια Θεία Λειτουργία.

Εντελώς απροσδόκητα βλέπει μια τεράστια λευκή γάτα, από το πουθενά, να πηδάει και να γαντζώνεται στον ώμο του και να βυθίζει τα νύχια της στο λαιμό του και κυρίως στις καρωτίδες με σκοπό να τις ξεσχίσει. Του κόπηκε η αναπνοή και μόνο όταν φώναξε “Παναγία μου σώσε με”, απηλλάγη αυθόρμητα από τη σατανική της παρουσία.

«Τα μήλα της Θεοτόκου»

Μακαριστός Γέρων Αρσένιος ο Σπηλαιώτης

«Μια φορά – διηγείται ο παππούς – ανεβαίνοντας κατά τον χειμώνα το χιονισμένο μονοπάτι, όταν κοντέψαμε στην Παναγία, είτε από δαιμονικήν ενέργειαν, είτε για να μας δοκιμάσει η Παναγία μας, έπιασε μια τόσο πυκνή ομίχλη, ώστε δεν βλέπαμε ούτε βήμα μπροστά μας.

Μου λέει ο Γέροντας:

«π. Αρσένιε, εδώ πάνω οι τόποι είναι επικίνδυνοι. Μπορεί να πέσουμε σε κανέναν γκρεμό. Καλύτερα ας διανυκτερεύσουμεν εδώ και το ίδιον είναι». 

Tί να σας πω, βγάλαμε τόσο ωραίαν αγρυπνίαν, που δεν θα την ξεχάσω! Το πρωί, μόλις έφεξε, τί να δούμε; Ήμασταν έξω από την Παναγίαν. Ήταν κι αυτό δώρο της Παναγίας μας.