«Ὄχι μόνο τοὺς δικούς σας…»

Ἀληθινή ἱστορία

Συνέπιπτε ἀκριβῶς στὶς 17 Σεπτεμβρίου: Τὴν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τῆς ἁγίας Σοφίας θὰ ἔφθανε ἀπὸ τὴ Μελβούρνη στὸ ἀεροδρόμιο «Ἐλευθέριος Βενιζέλος» τῆς Ἀθήνας ὁ Ματθαῖος, ποὺ ἦταν ἐκεῖ φημισμένος Ἕλληνας οἰκονομολόγος, ξενιτεμένος 10 χρόνια τώρα.

Τὸ εἶχε προγραμματίσει – πρὶν κατέβει στὸ χωριό του, τὸν Χρυσὸ τῆς Παρνασσίδος, πού ᾿ναι ἐπίγειος παράδεισος – νὰ μείνει λίγες ὧρες στὴν Ἀθήνα.

Τό Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων «Ὅτι πιό ἀκριβό Σ’ Αὐτόν»

«λαβοῦσα λίτραν μύρου νάρδου πιστικῆς πολυτίμου»

Ἰωάν. ιβ΄ 1-18

Ἡ σαρκωμένη Ἀγάπη, ὁ Κύριος Ἰησοῦς, ἔρχεται πρός τό Πάθος Του. Τό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων μᾶς Τόν παρουσιάζει ἕξι μέρες πρίν τό Πάσχα στή Βηθανία, τό χωριό ὅπου κατοικοῦσε ὁ φίλος Του Λάζαρος, τόν ὁποῖο εἶχε ἀναστήσει ἀπό τούς νεκρούς.

Ἀναζητώντας τὸ ἀληθινὸ φῶς ( Ἀληθινὴ ἱστορία)

Ἕνας λαϊκὸς ἱεροκήρυκας, θεολόγος, ταξίδεψε κάποτε ἀπὸ τὸν Πειραιᾶ γιὰ ἕνα νησάκι τοῦ Ἀργοσαρωνικοῦ. Θὰ μιλοῦσε στὸν κεντρικὸ ἱερὸ Ναὸ τῆς πόλεως τὸ βράδυ στὸν Ἑσπερινὸ καὶ τὸ πρωὶ στὴ θεία Λειτουργία.

Ὁ Ναὸς ἦταν φροντισμένος, περικαλλὴς ἐξωτερικὰ καὶ ἐσωτερικά, εἶχε πολὺ ὡραῖες βυζαντινὲς εἰκόνες, τέμπλο, ὅλα – ὅλα ὡραῖα.

Ὁ Σταυρός: «τὸ ἁγιότερο σύμβολο τῆς πίστεώς μας»

Στὶς 14 Σεπτεμβρίου ἑορτάζουμε μὲ λαμπρότητα τὴ μεγάλη Ἑορτὴ τῆς Παγκοσμίου Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου καὶ ζωοποιοῦ Σταυροῦ. Ὅλος ὁ μήνας Σεπτέμβριος εἶναι ὁ μήνας τοῦ Σταυροῦ.

Ἡ ἱερὴ Ὑμνολογία τοῦ Σταυροῦ, τὰ ἱερὰ Ἀναγνώσματα καὶ οἱ Κυριακὲς Πρὸ τῆς Ὑψώσεως καὶ Μετὰ τὴν Ὕψωσιν, ποὺ δορυφοροῦν τὴν Ἑορτή, ὑπογραμμίζουν τὴν ἐπισημότητά της.

Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς τοῦ Πάσχα «Ἡ Ζωή καί τό Φῶς»

(Ἰωάν. α΄ 1-17)

Εν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος. Οὗτος ἦν ἐν ἀρχῇ πρὸς τὸν Θεόν. πάντα δι᾿ αὐτοῦ ἐγένετο, καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἓν ὃ γέγονεν. ἐν αὐτῷ ζωὴ ἦν, καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων. καὶ τὸ φῶς ἐν τῇ σκοτίᾳ φαίνει, καὶ ἡ σκοτία αὐτὸ οὐ κατέλαβεν. ᾿Εγένετο ἄνθρωπος ἀπεσταλμένος παρὰ Θεοῦ, ὄνομα αὐτῷ ᾿Ιωάννης οὗτος ἦλθεν εἰς μαρτυρίαν, ἵνα μαρτυρήσῃ περὶ τοῦ φωτός, ἵνα πάντες πιστεύσωσι δι᾿ αὐτοῦ. οὐκ ἦν ἐκεῖνος τὸ φῶς, ἀλλ᾿ ἵνα μαρτυρήσῃ περὶ τοῦ φωτός. ῏Ην τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, ὃ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον. ἐν τῷ κόσμῳ ἦν, καὶ ὁ κόσμος δι᾿ αὐτοῦ ἐγένετο, καὶ ὁ κόσμος αὐτὸν οὐκ ἔγνω. εἰς τὰ ἴδια ἦλθε, καὶ οἱ ἴδιοι αὐτὸν οὐ παρέλαβον. ὅσοι δὲ ἔλαβον αὐτόν, ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι, τοῖς πιστεύουσιν εἰς τὸ ὄνομα αὐτοῦ, οἳ οὐκ ἐξ αἱμάτων, οὐδὲ ἐκ θελήματος σαρκός, οὐδὲ ἐκ θελήματος ἀνδρός, ἀλλ’ ἐκ Θεοῦ ἐγεννήθησαν.

Ψυχοσάββατο τῆς Ἀπόκρεω

Ὄλα τὰ Σάββατα τοῦ χρόνου εἶναι ἀφιερωμένα στὶς ψυχές, δηλαδὴ στοὺς κεκοιμημένους, ἀλλὰ τὸ ­Σάββατο τῆς Ἀπόκρεω καὶ τὸ Σάββατο πρὶν ἀπὸ τὴν Κυριακή τῆς Πεντηκοστῆς εἶναι τὰ δύο ἐπισημότερα ὅλου τοῦ χρόνου.

Ἐξ­αιρεῖται βέβαια τὸ Μέγα Σάββατο, ποὺ εἶναι μοναδικὸ καὶ ἀσύγκριτο λόγῳ τοῦ γεγονότος ποὺ γιορτάζουμε τότε: ὁ θεῖος Λυτρωτὴς βρίσκεται «ἐν τάφῳ σωματι­κῶς, ἐν ᾅδου δὲ μετὰ ψυχῆς ὡς Θεός, ἐν Παραδείσῳ δὲ μετὰ λῃστοῦ καὶ ἐν θρό­νῳ μετὰ Πατρὸς καὶ Πνεύματος…».

Ὁ ἅ­γιος Ἀ­πό­στο­λος Τι­μό­θε­ος (22 Ιανουαρίου)

Σπου­δαί­α μορ­φή τῆς Ἀ­πο­στο­λι­κῆς Ἐκ­κλη­σί­ας ὁ Τι­μό­θε­ος. Ἡ γνω­ρι­μί­α του μέ τόν ἀ­πό­στο­λο Παῦ­λο, ἡ ἀ­φο­σί­ω­σή του στή νέ­α πί­στη, τήν πί­στη στόν Κύ­ριο Ἰ­η­σοῦ, ὁ ἱεραποστολι­κός του ζῆ­λος γιά τήν ἐ­πι­κρά­τη­ση τῆς ἀ­λή­θειας, ἡ δρά­ση του ὡς ἐ­πι­σκό­που στή με­γά­λη πό­λη τῆς Ἐ­φέ­σου, τό μαρ­τυ­ρι­κό του τέ­λος συ­νι­στοῦν μί­α προ­σω­πι­κό­τη­τα ἄ­ξια με­λέ­της καί μι­μή­σε­ως.

Ὁ θεῖ­ος Παῦ­λος, τό σκεῦ­ος αὐ­τό τῆς ἐ­κλο­γῆς τοῦ Χρι­στοῦ, κα­τά τήν πρώ­τη πε­ρι­ο­δεί­α του ἐ­πι­σκέ­πτε­ται τή μι­κρή πό­λη τῆς Λυ­κα­ο­νί­ας τῆς Μι­κρᾶς Ἀ­σί­ας, τά Λύ­στρα. Ἦ­ταν ἄραγε τυ­χαί­α ἡ ἐ­πί­σκε­ψή του ἐ­κεί­νη; Κά­θε ἄλ­λο.

«Ἡ ἀγάπη… οὐ λογίζεται τὸ κακὸν»

«Ἡ ἀγάπη… οὐ λογίζεται τὸ κακόν», σαλπίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὸν ὑπέροχο ὕμνο τῆς ἀγάπης (Α΄ Κορ. ιγ΄ [13] 5). Δὲν σκέπτεται ποτὲ κακὸ κατὰ τοῦ ἄλλου, οὔτε λογαριάζει τὸ κακὸ ποὺ ἔπαθε ἀπ᾿ αὐτόν. Τὸ λησμονεῖ καὶ τὸν συγχωρεῖ. Αὐτὲς τὶς δύο ἔννοιες ἔχει τὸ γνώρισμα τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης: «οὐ λογίζεται τὸ κακόν».

Πρωτίστως ὁ ἄνθρωπος τῆς ἀγάπης δὲν μελετάει νὰ κάνει κακὸ κατὰ τοῦ πλησίον. Δὲν τοῦ φεύγουν λόγια πικρὰ ποὺ θὰ πληγώσουν τὸν ἀδελφό. Δὲν καλλιεργεῖ σκέψεις ἐναντίον ἐκείνου ποὺ ἀγαπᾶ.

Ἡ ὑπόσχεσή Της…

28 Ὀκτωβρίου, τῆς Ἁγίας Σκέπης, διάβασα στό ἡμερολόγιο καί γεμάτος ἀπορία κατέφυγα στή μεγάλη Γιαγιά μας, πού πάντα ἤξερε νά λέει ὡραῖες ἱστορίες γιά τίς γιορτές.

Σήμερα γιορτάζουμε τήν πραγματοποίηση μιᾶς ὑπόσχεσης πού ἔδωσε κάποτε ἡ Παναγία μας, ὅτι θά προστατεύει τό λαό μας, ἀπάντησε ἡ Γιαγιά τῆς μαμᾶς καί ἡ ἀπορία μου ἔγινε πιό μεγάλη.

– Πότε τήν ἔδωσε αὐτή τήν ὑπόσχεση ἡ Παναγία;

Τό Εὐαγγέλιον τῆς Κυριακῆς «Οἱ κεκοιμημένοι ζοῦν!»

Γ΄ Λουκᾶ (Λκ. ζ΄ 11-16)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐπορεύετο ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς πόλιν καλουμένην Ναΐν· καὶ συν­επορεύοντο αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἱκανοὶ καὶ ὄχλος πολύς. ὡς δὲ ἤγγισε τῇ πύλῃ τῆς πόλεως, καὶ ἰδοὺ ἐξεκομίζετο τεθνηκὼς υἱὸς μονογενὴς τῇ μητρὶ αὐτοῦ, καὶ αὕτη ἦν χήρα, καὶ ὄχλος τῆς πόλεως ἱκανὸς ἦν σὺν αὐτῇ. καὶ ἰδὼν αὐτὴν ὁ Κύριος ἐσπλαγχνίσθη ἐπ᾿ αὐτῇ καὶ εἶπεν αὐτῇ· μὴ κλαῖε· καὶ προσελθὼν ἥψατο τῆς σοροῦ, οἱ δὲ βαστάζοντες ἔστησαν, καὶ εἶπε· νεανίσκε, σοὶ λέγω, ἐγέρθητι.