You are currently browsing the tag archive for the ‘Ορθοδοξία’ tag.
Το μοναστήρι στο ψηλότερο μέρος των δύο χωριών κάθε μέρα λειτουργεί, νηστεύει, προσεύχεται, εξομολογεί. Οι πορτάρες του ανοίγουν πρωί πρωί στον κάθε άνθρωπο.
Άλλοι προσέρχονται να καμαρώσουν την παλιά αρχιτεκτονική του. Άλλοι τις παμπάλαιες τοιχογραφίες. Άλλοι να πουν τους πόνους και τους καημούς τους.
Εἰς τὴν Κοίμησιν τῆς Θεοτόκου
Ὤ, τί παράδοξο θαῦμα! Ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς σὲ μνῆμα ἀποθέτεται, κι᾿ ὁ τάφος σκάλα γίνεται ποὺ πάγει στὸν οὐρανό. Εὐφραίνου Γεθσημανή, ἡ ἁγιασμένη ἐκκλησιὰ τῆς Θεοτόκου.
Ἂς κράξουμε οἱ πιστοί, ἔχοντες τὸν Γαβριὴλ γιὰ ταξίαρχο: Κεχαριτωμένη, χαῖρε, μὲ σένα εἶναι ὁ Κύριος, ποὺ δωρίζει στὸν κόσμο μὲ σένα τὸ μέγα ἔλεος.
Ἀρχιμανδρίτου Χρυσοστόμου Σταυράκη,
Καθηγουμένου Ἱερᾶς Μονῆς Φανερωμένης
Κάποια στιγμή ὁ θερμός ἀέρας τοῦ Αὐγούστου ἄρχισε νά σβήνει ἕνα ἕνα τά κεράκια στό μανουάλι μπροστά στήν εἰκόνα τῆς Μεταμορφώσεως. Μερικές φλόγες ἔσβηναν μετά ἀπό σκληρή μάχη, ἄλλες μέ τό πρῶτο φύσημα.
Ἡ εἰκόνα αὐτή μέ πῆγε στήν ἀνθρώπινη ζωή, τή φθαρτή καί εὐάλωτη, ὅπου ἡ ὑπερηφάνεια γιά τά ὅποια κεκτημένα ἔχει τή δύναμη καί διάρκεια τοῦ ὀνείρου. Τά πάντα σβήνουν, καίγονται, πέφτουν ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ.
αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
Ο Άδης νικήθηκε.
Ο Θάνατος γεύτηκε ζωή.
Η φθορά αφθαρτοποιήθηκε.
Το κακό ντροπιάστηκε.
Τα πάντα γίνονται καινά.
Η γη ενώνεται με τον ουρανό.
Το σκοτάδι καταργείται.
Δεν υπάρχουν πλέον αδιέξοδα.
Θανατώνεται η απόγνωση.
Μπολιάζεται η θεανθρωπία στον άνθρωπο.
Τολμηροί
«Τολμήσας εισήλθε προς Πιλάτον και ητήσατο το σώμα του Ιησού»(Μάρκ. ιε΄ 42-47)
Ο Μέγας Διδάσκαλος είναι πια νεκρός.
Ο φόβος των Ιουδαίων βρίσκεται σφραγισμένος μέσα σ’ ένα τάφο. Όμως, οι συνειδήσεις τόσο ταράχθηκαν από το τέλμα τους με τα λόγια Εκείνου, που και νεκρό ακόμη τον φοβούνται.
αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
Μόνος.
Μόνος με τον Πατέρα Του.
Μόνος στέκει και θωρεί την αχαριστία των ανθρώπων.
Μόνος πονά βουβά. Άνθρωπο δεν έχει.
Μόνος πίνει αυτό το πικρό ποτήρι της προδοσίας.
Το σώμα Του ήδη έχει γεμίσει πληγές, μα θα έρθουν κι άλλες.
Οι πληγές του Σταυρού.
Μα οι πληγές στο σώμα Του είναι μικρές μπροστά στις πληγές της καρδιάς Του.
Όταν πλησίαζε το Πάσχα των Εβραίων ο Χριστός επιθύμησε να συνφάγουν για τελευταία φορά όλοι οι μαθητές του μαζί.
Πήγαν λοιπόν κατόπιν υποδείξεων του Χριστού και ετοίμασαν οι μαθητές ένα δείπνο σε ένα υπερώο στα Ιεροσόλυμα.
(Ἰωάν.18, 1-28)
Ἀντίφωνον Δ’
«Σήμερον ὁ Ἰούδας καταλιμπάνει τόν Διδάσκαλον καί παραλαμβάνει τόν διάβολον· τυφλοῦται τῷ πάθει τῆς φιλαργυρίας, ἐκπίπτει τοῦ φωτός ὁ ἐσκοτισμένος∙ πῶς γάρ ἠδύνατο βλέπειν ὁ τόν φωστῆρα πωλήσας τριάκοντα ἀργυρίων; ἀλλ᾽ ἡμῖν ἀνέτειλεν ὁ παθών ὑπέρ τοῦ κόσμου∙ πρός ὅν βοήσωμεν∙ Ὁ παθών καί συμπαθῶν ἀνθρώποις, δόξα σοι».
(Ματθ. 26, 6-16)
Ο Κύριος παραμένει σιωπηλός την Τετάρτη και την Πέμπτη μέχρι το βράδυ, οπότε και από τα χείλη του θα έβγαιναν λόγια που δεν έχουν ποτέ ακουστεί σ’ ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία.
Ενώπιον των οφθαλμών Του έχει μόνο τον θάνατο, το τελικό μυστήριο με το οποίο θα ολοκληρώσει την αποστολή Του, που ήταν η σωτηρία μας.
(Ματθ. 24, 3-35)
Ο Κύριος προχωρεί προς το εκούσιον Πάθος.
Πρέπει να Τον συνοδέψουμε. Αυτό είναι το καθήκον μας, εφόσον ομολογούμε πως ό,τι είμαστε τώρα το χρωστούμε στη δύναμη των Παθών του Χριστού· καθήκον μας, εφόσον ελπίζουμε να λάβουμε κάτι τόσο μεγάλο και θαυμαστό, που δεν το χωράει ο ανθρώπινος νους μας.
Το σπιτάκι της Μέλιας 
Πρόσφατα σχόλια