Τὁ Ἄγιον χῶμα τῆς πατρίδος!

Τό ἐκκλησάκι τοῦ Ἁγίου Νικολάου, στό Θωρηκτό Ἀβέρωφ

Ν.Α.Κοντόπουλος – Ἡ χαρτοσακκούλα 

Ἄγιον χῶμα

Εἶναι Μεγάλη Ἑβδομὰς τοῦ 1941 καὶ οἱ Γερμανοὶ σπεύδουν πρὸς τὴν πρωτεύουσαν.  Εἰς τὸν Ναύσταθμον τῆς Σαλαμῖνος ἐπικρατεῖ ἡσυχία καὶ μόνον ὁ ρόχθος τῶν κυμάτων ἀκούεται.

Τὰ πολεμικά μας τὸν ἐγκατέλειψαν καὶ ἔχουν ἀναχθῆ μακρὰν εἰς τὸ ἀνοικτὸν πέλαγος, διὰ νὰ ἀποφύγουν νὰ δώσουν συγκεντρωμένον στόχον εἰς τὰς καθέτους ἐφορμήσεις τῶν γερμανικῶν «Στούκας», τὰ ὁποῖα βομβαρδίζουν, χωρὶς διακοπήν, κάθε πλοῖον καὶ κάθε συγκέντρωσιν.

Ὁ καλὸς Θεός

Γεώργιος Βιζυηνὸς «Παιδικὰ τραγούδια»

Ὁ καλὸς Θεός

Ὅλα τ’ ἄθνη, ποὺ προβάλλουν,
ὅταν ὁ καιρός τους φθάσῃ,
ὅλα τὰ πουλιά, ποὺ ψάλλουν
μέσ’ στὰ φυλλωμένα δάση,
ὅλα ὁ καλὸς Θεός.
ὁ Θεὸς τὰ ἔχει πλάσει.

ΕΝΑ ΚΑΛΟ ΠΑΙΔΙ

«…Ἐγεννήθηκα κοντὰ στὴ θάλασσα. Νά την, γαλαζοπράσινη ἐκεῖ μακριὰ στὰ βράχια. Σ’ αὐτὴ ἐπερπάτησα, ἐκολύμβησα, ἔκλαψα. Πῶς νὰ μὴ τὴν ἀγαπῶ;»

Κοντὰ σ’ αὐτὴ ζοῦν οἱ ἰδικοί μου: Ἡ μητέρα μου, ποὺ μοῦ ἔδωσε τὸ γάλα. Ὁ πατέρας μου μὲ τὸ χαμόγελο στὸ στόμα. Τ’ ἀδέλφιά μου μὲ τὶς τρέλλες καὶ οἱ φίλοι μου καὶ οὶ σύντροφοί μου στὸ παίξιμο καὶ στὸ τραγούδι.

Ἐκεῖ κοντὰ στὴ θάλασσα εἶναι καὶ τὸ σχολεῖό μου ὅπου ἔμαθα τὰ πρῶτα γράμματα. Ἐκεῖ ἦτο ὁ σοφός μου διδάσκαλος. Τί μαθήματα! Τί παραμύθια! Τί τραγούδια μαζί του! Καὶ γέλια καὶ ἐκδρομὲς καὶ παιγνίδια. Δεύτερος πατέρας ἦταν γιὰ μᾶς.

Σ’ ἐκεῖνα τ’ ἀνοικτὰ παράθυρα ἐμαζευόμαστε στὸν χειμῶνα τὰ παιδιὰ καὶ ἐκοιτάζαμε τὴν βροχή, ποὺ ἐπλημμύριζε τὸ περιβόλι. Κι ἐκεῖνο τὸ περιβόλι τὸ εἴχαμε φυτέψει μὲ τὰ χέρια μας. Ἀπὸ ἐκεῖνα τὰ παράθυρα ἔμπαινε τὴν ἄνοιξι ποτάμι ὁ ἥλιος καὶ ἔλουζε τὰ σγουρὰ κεφάλια τῶν παιδιῶν, τὰ θρανία, τὸν πίνακα, τὴν ἕδρα, ὅλη τὴν τάξι.