Του αντρειωμένου Παύλου Μελά ο θάνατος, θάνατος δεν λογιέται…(13 Οκτωβρίου του 1904)

Εικόνα από:yaunatakabara.blogspot.gr

Δημήτρης Νατσιός, Δάσκαλος -Κιλκίς

«Το χρέος του παλληκαριού είναι να λογίζεται σφαγάδι και όχι ψοφίμι»

«Το σταυρό να τον δώσεις στη γυναίκα μου· και το τουφέκι του Μίκη· και να τους πεις ότι το καθήκον μου έκαμα». 13 Οκτωβρίου του 1904, η γη της Μακεδονίας ανοίγει τη στοργική αγκαλιά της, για να δεχτεί το κουρασμένο σώμα του παλληκαριού.

Και ο μεγάλος μας στιχοσμιλευτής, ο Κωστής Παλαμάς, θρηνεί:

«Σε κλαίει λαός. Πάντα χλωρό να σειέται το χορτάρι

Στον τόπο που σε πλάγιασε το βόλι, ω παλληκάρι».

Υπήρχε στο παλιό Ανθολόγιο, Ε’ και Στ’ Δημοτικού, απόσπασμα από το ατίμητο βιβλίο, «Παύλος Μελάς», της γυναίκας του Ναταλίας, στο οποίο περιγραφόταν η ένδοξη θανή του ήρωα. Στα νέα βιβλία, τα οποία παραλάβαμε το 2006, το κείμενο δεν υπάρχει. Η αντιστόρητη αυθάδεια το λογόκρινε. Γιατί; Μα για να μην μαθαίνουν τα παιδιά ότι η Μακεδονία πολέμησε σαν λιοντάρι και κέρδισε την ελευθερία της με το αίμα της και ό,τι κερδήθηκε με αίμα δεν μπορεί να σβήσει με το μελάνι μιας υπογραφής.