Η μαρτυρική ιστορία των προσφύγων του 1922

Πύργοι Θερμής ΛΕΣΒΟΣ

του Στρατή Ανδριώτη

Από τον Αύγουστο του 1922 καταφθάνουν στο νησί της Λέσβου αναρίθμητα πλήθη Μικρασιατών προσφύγων από τα απέναντι παράλια. Διωκόμενοι από τους Τούρκους, εγκαταλείπουν με τον πιο άδικο τρόπο τις πατρογονικές τους εστίες.

Ταλαιπωρημένοι από τις κακουχίες έβγαιναν με βάρκες και καΐκια σε τούτες τις ακτές και ήταν αρκετοί εκείνοι, κυρίως Αϊβαλιώτες, που εγκαταστάθηκαν μόνιμα στα χωριά και τις πολιτείες του νησιού, δημιουργώντας αρχικά τους δικούς τους προσφυγικούς οικισμούς, χωρίς να πάψουν να διηγούνται ανελλιπώς στους απογόνους τους την μαρτυρική και αιματόβρεκτη ιστορία της Μικρασίας…

Πολλά είχαν δει τα μάτια των Ελλήνων όλους αυτούς τους αιώνες, μέσα στους χρόνους της τουρκοκρατίας. Είχαν υποστεί βίαιους εξισλαμισμούς, καταλήστευση των περιουσιών και των υπαρχόντων τους, γενιτσαρισμούς, φόνους, κακοποιήσεις και βασανισμούς. Η οθωμανική αυτοκρατορία είχε στηθεί με όπλα τη βία, το αίμα και την καταστροφή.

Παραδοσιακά φαγητά και γλυκά Μάκρης και Λιβισίου Λυκίας Μ. Ασίας

Η Μάκρη στη Μικρά Ασία Εικόνα από:www.diakonima.gr

Φαγητά

Οι Μακρηνολιβισιανοί ήταν λιτοδίαιτοι. Η ώρα του φαγητού ήταν ιερή. Κά­θονταν όλοι στο τραπέζι. Το μικρότερο παιδί έκανε την προσευχή. Ο πατέρας μοίραζε το ψωμί αφού το σταύρωνε με μαχαίρι από κάτω.

Φαγητό δεν έπρεπε να περισσέψει. Το ψωμί δεν πετιόταν, ήταν γρουσουζιά. Ο καθένας έπρεπε να φάει τη φέτα του ψωμιού γιατί αλλιώς «έχανε τη δύναμη του». Για να καθίσουν στο τραπέζι έπρεπε νάρθει πρώτα ο πατέρας που φρόντιζε νάναι στην ώρα του. Έπρεπε να τελειώσουν όλοι το φαγητό τους για να σηκωθούν από το τραπέζι.