Το ιστορικό μοναστήρι τ’ Άη-Συμιού στο Μεσολόγγι

«Ούτω κατά τα πολυστένακτα έτη τη δουλείας ο ιερός λόφος εκείνος κατήντα το εντευκτήριον και των τριών μερίδων του έθνους των κληρικών, των αρματολών και των ραγιάδων, όπου συνηυθύμουν και ηδελφούντο και ωνειροπόλουν την ελευθερίν της πατρίδος μακράν της θέας του βάρβαρου δυνάστου» και συνεχίζει: «οι καταδιωκόμεμοι κλέφτες του Ζυγού κατέβαιναν απ’ το βουνό στο Μοναστήρι όπου με παπά από το Μεσολόγγι ελειτουργούντο και πανηγύριζαν μαζί με τους χωριάτες της περιοχής». Ανδρέας Καρκαβίτσας

Τὸ νερὸ τῶν διψασμένων

Ἀντώνιος Τραυλαντώνης «Ἀναμνήσεις καὶ Ἐντυπώσεις» 

Ὁ γέρο ἀγωνιστὴς ἐκοίταζε τὸ θολὸ νερὸ μέσα στὸ ποτήρι, ἀνεβοκατέβαζε τὰ κάτασπρα δασιά του φρύδια, καὶ κουνῶντας τὸ κεφάλι του εἶπε :

– Μωρέ, ποῦ κατάντησε τὸ δόλιο τὸ Μεσολόγγι μ’ αὐτὸν τὸν θεοσκοτωμένο τὸ Δήμαρχο! Οὔτε στὸν «κλεισμὸν» δὲν πίναμε τέτοιο νερό…

Ὁ ἥρωας ποὺ θυσίασε γυναίκα, παιδιά, γονεῖς, γιὰ νὰ σώσει τὸ Μεσολόγγι (Χριστούγεννα τοῦ 1822)

Ἡ Προτομὴ τοῦ Ἥρωα Γιάννη Γούναρη

Χριστούγεννα τοῦ 1822. ∆έκα χιλιάδες Τοῦρκοι μὲ ἐπικεφαλῆς τοὺς Ὀμὲρ Βρυώνη καὶ Κιουταχὴ πολιορκοῦν τὸ Μεσολόγγι καὶ ἀποφασίζουν νὰ διεξάγουν μία νυχτερινὴ ἐπίθεση.

Σχεδίασαν μάλιστα νὰ ἐπιτεθοῦν παραμονὴ Χριστουγέννων, ὅταν ὅλοι οἱ Ἕλληνες θὰ βρίσκονταν στὴν Ἐκκλησία. Ὁ σωτήρας τῶν Μεσολογγιτῶν ἦταν ὁ Γιάννης Γούναρης.

Τό κείμενο τής απoφάσεως τής φρουράς τού Μεσολογγίου γιά τήν Έξοδο (10 Απριλίου 1826)

Τό κείμενο τής απoφάσεως τής φρουράς τού Μεσολογγίου γιά τήν Έξοδο συντάχθηκε τό πρωΐ τής 10ης Απριλίου 1826 καί έχει ως εξής:

«Έν ονόματι τής Αγίας Τριάδος.

 Η εξοδός μας νά γίνη βράδυ εις τάς δύο ώρας τής νυκτός 10 Απριλίου, ημέρα Σάββατον καί ξημερώνοντας τών Βαΐων, κατά τό εξής σχέδιον, ή έλθη ή δέν ελθη βοήθεια.

Α’ – Όλοι οι οπλαρχηγοί οι από τήν δάμπιαν (προμαχώνα) τού Στορνάρη έως εις τήν δάμπιαν τού Μακρή, μέ τούς υπό τήν οδηγίαν των, μία κολώνα, νά ριχθουν εις τήν δάμπιαν τού εχθρού εις τήν ακρογιαλιάν, εις τό δεξιόν. Η σημαία τού στρατηγού Νότη Βότζιαρη θέλει μείνει ανοικτή, ως οδηγός τού σώματος τούτου. Ο Στρατηγός Μακρής νά τήν συνοδεύση μέ ειδήμονες, όπου γνωρίζουν τόν τόπον.

Επίσκοπος Ρωγών Ιωσήφ (1776 -13 Απριλίου 1826)

Ο Ρωγών Ιωσήφ βάζει φωτιά στο μπαρούτι

Μία από τις ηγετικές μορφές του αγώνος των πολιορκημένων ήταν και ο Δεσπότης. 

Ο Επίσκοπος Ρωγών Ιωσήφ. 

Η Επισκοπή Ρωγών είχε έδρα στην Αχαΐα, αλλά μέσα στην αναταραχή της Επαναστάσεως ο αγωνιστής Ιεράρχης βρέθηκε απέναντι, στο αγωνιζόμενο Μεσολόγγι. Ενίσχυσε, εμψύχωσε, πολέμησε, θυσιάστηκε. 

Γεννήθηκε στην Θεσσαλία, μάλλον στα Αμπελάκια Λαρίσης, το 1776. Έμαθε καλά γράμματα στο σχολείο της Τσαριτσάνης και διεκρίθη από νωρίς για την φιλομάθειά του. Μόλις χειροτονήθηκε διάκονος άρχισε να ξεδιπλώνει το ρητορικό του τάλαντο.

 Όταν χειροτονήθηκε ιερεύς άρχισε να περιοδεύει στην Θεσσαλία κηρύττων Χριστό και Ελλάδα και ενισχύων κάθε επαναστατική προσπάθεια.