Ιωάννης Βίλλιογλου ή Καπετάν Ράμναλης (1885 Ίσωμα Κιλκίς * – 5 Δεκεμβρίου 1923 Λαγκαδίκια Θεσσαλονίκης)

.

Γράφει ο Δημήτριος Νατσιός, Δάσκαλος

.

Αφιέρωμα μνήμης. Μορφές του Μακεδονικού Αγώνα

Το 1955 ο αείμνηστος Σταύρος Μάνεσης γυρίζει την Μακεδονία και μελετά τα γλωσσικά ιδιώματα. Εκεί συναντά γέρους που αναθυμούνται το δράμα της σκλαβιάς. Ένας εκατοχρονίτης γέροντας του λέει το εξής πρωτότυπο.

«Δεν μπορούσαμε να ζήσουμε σκλάβοι σε ξένα χέρια επ’ άπειρον το γραφτό έλεγε πως θα ενωθούμε με την Ελλάδα, γιατί Ελλάς θα πει…. Έλα».

Ίσως η αφελής αυτή «ετυμολογική» ανάλυση του εθνικού μας ονόματος να είναι και η ωραιότερη που έχει γραφτεί. Άθελά του όμως ο γέροντας, ετυμολόγησε μία άλλη λέξη, την ελευθερία, η οποία προέρχεται από το ρήμα έρχομαι, από τον μέλλοντα του «ελεύσομαι», που σημαίνει «θα έλθω».

Η ανεκπλήρωτη τελευταία επιθυμία του αρχηγού της Χιμάρας, Σπύρου Σπυρομήλιου

Εικόνα από:el.wikipedia.org

Έρευνα: Θεόδωρος Δράκος

Στις 19 Μαίου του 1930 ο θρυλικός Σπυρομήλιος πέρασε στην αθανασία!

Ο φλογερός αυτός πατριώτης, ο «Αθάλης Μπούας» του Μακεδονικού Αγώνος, ο ήρωας του Βορειοηπειρωτικού, πέθανε στην Αθήνα μακριά από την αγαπημένη του Χειμάρρα την οποία δεν μπόρεσε να δει ελεύθερη, Ελληνική!

Την άλλη μέρα στην κηδεία, η οποία έγινε στον Μητροπολιτικό Ναό, παρευρέθη σύσσωμη η πολιτική ηγεσία με επικεφαλής τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο και πλήθος κόσμου.

Του αντρειωμένου Παύλου Μελά ο θάνατος, θάνατος δεν λογιέται…(13 Οκτωβρίου του 1904)

Εικόνα από:yaunatakabara.blogspot.gr

Δημήτρης Νατσιός, Δάσκαλος -Κιλκίς

«Το χρέος του παλληκαριού είναι να λογίζεται σφαγάδι και όχι ψοφίμι»

«Το σταυρό να τον δώσεις στη γυναίκα μου· και το τουφέκι του Μίκη· και να τους πεις ότι το καθήκον μου έκαμα». 13 Οκτωβρίου του 1904, η γη της Μακεδονίας ανοίγει τη στοργική αγκαλιά της, για να δεχτεί το κουρασμένο σώμα του παλληκαριού.

Και ο μεγάλος μας στιχοσμιλευτής, ο Κωστής Παλαμάς, θρηνεί:

«Σε κλαίει λαός. Πάντα χλωρό να σειέται το χορτάρι

Στον τόπο που σε πλάγιασε το βόλι, ω παλληκάρι».

Υπήρχε στο παλιό Ανθολόγιο, Ε’ και Στ’ Δημοτικού, απόσπασμα από το ατίμητο βιβλίο, «Παύλος Μελάς», της γυναίκας του Ναταλίας, στο οποίο περιγραφόταν η ένδοξη θανή του ήρωα. Στα νέα βιβλία, τα οποία παραλάβαμε το 2006, το κείμενο δεν υπάρχει. Η αντιστόρητη αυθάδεια το λογόκρινε. Γιατί; Μα για να μην μαθαίνουν τα παιδιά ότι η Μακεδονία πολέμησε σαν λιοντάρι και κέρδισε την ελευθερία της με το αίμα της και ό,τι κερδήθηκε με αίμα δεν μπορεί να σβήσει με το μελάνι μιας υπογραφής.

Καπετάν Κώττας «Ο πρώτος των πρώτων»(1963 – 27 Σεπτεμβρίου 1905)

Νικολάου Τούλιου

Πολλοί υποστηρίζουν πως η Ιστορία γράφεται από τους λαούς. Άλλοι λένε πως γράφεται από τον Ένα: τον πιστό, που είναι προφήτης και γίνεται λαμπάδα και ολοκαύτωμα στην πίστη του.

Πιστεύω πως και οι δύο πλευρές έχουν δίκαιο. Ο Ένας γράφει στην Ιστορία, μα αυτός ο Ένας είναι η συνισταμένη των ελπίδων και των παραδόσεων του λαού. Είναι, δηλαδή, αυτός ο ίδιος ο λαός. Τέτοιος, ο Ένας για την Μακεδονία, είναι ο καπετάν Κώττας.

Είναι αυτός που, εδώ ψηλά στα Κορέστια, από τις Πρέσπες ως την Καρατζόβα, έγινε εικόνισμα πλάι στην Παναγιά και γι’ αυτόν ανάβει το καντήλι η Μακεδονία, αυτόν στον οποίο υποκλίνεται ο Μακεδονικός Ελληνισμός.